Μπορεί να έφυγε ο Κοτζιάς, μα, στην πραγματικότητα, τελείωσε ο Τσίπρας. Η κυβέρνηση είναι εκείνη που πνέει πλέον τα λοίσθια μετά την παραίτηση του πρώην υπουργού Εξωτερικών. Οπως άλλωστε συμβαίνει και με την εκτρωματική συμφωνία των Πρεσπών που έφερε την κρίση.

Το γιατί ο Τσίπρας έριξε τον Κοτζιά για τον Καμμένο, αν και η συμφωνία των Πρεσπών «εκφράζει» και τον ίδιο, είναι προφανές: με τον Κοτζιά θα είχε μεν συμφωνία, αλλά ήδη δεν θα είχε κυβέρνηση, άρα, τελικά, ούτε και συμφωνία (όχι πώς τον νοιάζει και πολύ: αποδεδειγμένα ο άνθρωπος δεν πιστεύει σε τίποτα). Με τον Καμμένο ελπίζει να έχει συμφωνία (ήδη βουλευτές των ΑΝΕΛ και όχι μόνον έχουν εκφράσει τη στήριξή τους), αλλά, κυρίως, έχει για λίγο ακόμα κυβέρνηση, έστω και υπό διάλυση. Οπότε τα υπόλοιπα περιττεύουν: Τσίπρας χωρίς Καμμένο δεν υπάρχει ως Πρωθυπουργός, ενώ ο Καμμένος έπειτα από σύγκρουση για τη συμφωνία βαυκαλίζεται ότι ίσως μπει στην επόμενη Βουλή, ενδεχόμενο που εξανεμίζεται σε περίπτωση κύρωσης της συμφωνίας. Διά ταύτα: ο Τσίπρας είναι αληθινά όμηρος του Καμμένου, με τον οποίο νομοτελειακά πλέον θα σφαχτούν καθώς, πια, η επιβίωση του ενός σημαίνει το τέλος του άλλου. Και η Ελλάδα είναι όμηρος και των δύο με πολύ βαριές συνέπειες.

Για να υποδυθεί τον αρχηγό που υποτίθεται ότι δεν τον κρατάει κανείς, αμέσως μετά την παραίτηση Κοτζιά, ο Τσίπρας είπε διάφορα μεγαλολεβέντικα περί διγλωσσίας και προσωπικών στρατηγικών που δήθεν στο εξής δεν θα ανεχθεί. Τα είπε ακριβώς τη στιγμή που είχε υποταχθεί πλήρως και άνευ όρων σε αυτές! Ποιος; Ο αρχιστράτηγος της διγλωσσίας και της προσωπικής στρατηγικής! Φυσικά δεν ανέχεται άλλες: έχει τη δική του, που του επιβάλλει να σκύβει στον Καμμένο.

Υπήρξε όμως μία καθοριστική παράμετρος στην υπόθεση που ο Τσίπρας δεν κατανόησε. Οτι ο Κοτζιάς δεν είναι Βαρουφάκης. Οτι δεν είχε σκοπό να κάτσει ούτε να τον χρησιμοποιήσουν ούτε να τον εξευτελίσουν μετά διώχνοντάς τον και φορτώνοντάς του όλη την επερχόμενη αποτυχία. Εκεί την πάτησε. Από τον υπερφίαλο, καρεκλοκεντρικό τρόπο σκέψης του, που δεν του επέτρεψε να διαγνώσει τον κίνδυνο. Ο Τσίπρας προφανώς πίστεψε ότι ο Κοτζιάς θα καθίσει να τα υποστεί όλα αυτά. Δεν κάθισε.

Αυτό ήταν το τακτικό λάθος του Τσίπρα. Το στρατηγικό του λάθος όμως ήταν άλλο: πίστεψε πως επειδή του βγήκε αρκετές φορές αυτό το παίγνιο, μπορεί να κοροϊδεύει τους πάντες αιωνίως. Και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ. Ε, δεν γίνεται. Ειδικά σε θέματα τέτοιας τάξεως νομοτελειακά έρχεται κάποτε η στιγμή που το παραμύθι τελειώνει. Και εν προκειμένω τελειώνει άσχημα για τον Πρωθυπουργό που στις ημέρες του η Ελλάδα βίωσε την πολιτική εξαπάτηση όσο ποτέ στη σύγχρονη Ιστορία της.

Για τον Αλέξη Τσίπρα η ώρα της κρίσης πλησιάζει με ταχύτητα. Οταν θα έρθει, θα είναι αμείλικτη. Γιατί είναι πλέον αδύνατο να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Υπήρξαν τόσο πολλά και τόσο επώδυνα για έναν λαό ο οποίος είδε την εμπιστοσύνη του να προδίδεται ούτε μία ούτε δύο φορές από αυτό το ετερόκλητο και προκλητικό στην κατάχρηση εξουσίας σχήμα, που οι μέρες του πια είναι πικρές και μετρημένες.