«Μην πληρώνεις τον βαρκάρη…». Αν και εμπνευσμένο από μακάβριους αρχαιοελληνικούς μύθους, καθώς ο βαρκάρης τραβάει κουπί για τον άλλο κόσμο, ο στίχος και το τραγούδι του Ιρλανδού Κρις ντε Μπεργκ αρέσει στον Ευκλείδη Τσακαλώτο – και ίσως το σιγοψιθύριζε προχθές στη Βουλή, όταν σχεδόν διαβολόστειλε τη ΝΔ. Ο εκνευρισμός του υπουργού Οικονομικών, ωστόσο, δεν περιορίζεται εσχάτως μόνον μέσα στις αίθουσες του Κοινοβουλίου, ούτε τροφοδοτείται μόνον από τις γαλάζιες βολές και τον τρόπο που η Πειραιώς αντιπολιτεύεται. Τακτικοί συνομιλητές του που παρατηρούν πως ο Τσακαλώτος είναι στην τσίτα τις τελευταίες ημέρες, δεν έχουν αμφιβολία ότι με τα απρόσμενα μπινελίκια στην αξιωματική αντιπολίτευση, ο υπουργός απευθυνόταν κυρίως στο εσωκομματικό ακροατήριο. Ηθελε να εμφανιστεί πολύ μαχητικός και πολύ αριστερός.

Στην παρούσα φάση δεν έχει ιδιαίτερη σημασία εάν τα κατάφερε. Ακόμη και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην Επιτροπή Προϋπολογισμού περισσότερο αναζητούσαν τους βαθύτερους λόγους της υπουργικής πίεσης που οδηγεί και σε εκρήξεις. Και σχεδόν όλοι έφθασαν νοερά ώς την Κουμουνδούρου και τις ανακατατάξεις που δρομολογούνται μετά και τις πρόσφατες κάλπες στην Κεντρική Επιτροπή. Αν ο Τσακαλώτος επιθυμεί έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο παιχνίδι εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ, τα μηνύματα που έλαβε δεν είναι καλά. Ενατος σε μια Πολιτική Γραμματεία στην οποία έχει εξασφαλίσει θέση με πρωτιά και ο Αντώνης Κοτσακάς δεν είναι αποτέλεσμα που ικανοποιεί και αυξάνει φιλοδοξίες και προσδοκίες. Στα κομματικά όργανα ο Τσακαλώτος «κόντυνε» – και δεν έχει αμφιβολία ότι αυτό επεδίωξε ο Τσίπρας. Σε μια κίνηση απαξίωσης των μεθοδεύσεων στα συριζαϊκά ενδότερα, ο υπουργός Οικονομικών θα μπορούσε να ανατρέξει ξανά στους στίχους του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ – που σε ένα άλλο σόου στη Βουλή, τους είχε αποδώσει στον Ουίλιαμ Μπλέικ: «Τι ξέρουν για την Αγγλία όσοι μόνο την Αγγλία ξέρουν;». Οι βουτιές στην αγγλοσαξονική κουλτούρα δεν φέρνουν πάντοτε τα επιθυμητά αποτελέσματα ούτε συνοδεύονται από ζωηρά συριζαϊκά χειροκροτήματα.

Η μοναδική στιγμή που ο Τσακαλώτος έδειξε αυτοσυγκράτηση μέσα στην εβδομάδα ήταν στη θυελλώδη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου που κατέβασε τον Νίκο Κοτζιά από το τρένο. Την ώρα που ο Καμμένος έλεγε τα δικά του και διερωτήθηκε – κουνώντας το δάκτυλο – τι απέγιναν τα 40 εκατομμύρια από τα μυστικά κονδύλια, ο Γιώργος Χουλιαράκης παρενέβη για να βάλει τον κυβερνητικό συνεταίρο στη θέση του, διευκρινίζοντας ότι είναι 11, αλλά ο Ευκλείδης παρέμεινε ατάραχος. Λίγο μετά, όταν ο αναψοκοκκινισμένος Κοτζιάς ετοιμαζόταν να αποχωρήσει από την αίθουσα, πήρε τον λόγο για να ζητήσει από τις αντιμαχόμενες πλευρές να θεωρήσουν το επεισόδιο λήξαν. Μια εξήγηση για αυτή τη στάση είναι ότι ο Τσαλακώτος όσο δεν αντέχει τον Καμμένο, άλλο τόσο δεν άντεχε και τον Κοτζιά. Τα προηγούμενα, που είχαν σωρρευθεί από την ολιγόμηνη συγκατοίκησή τους στο ΥΠΕΞ, φανερώθηκαν στο τελευταίο Υπουργικό. Τα τραύματα του ’15, όταν ο Ευκλείδης αρνήθηκε να κάνει τον αναπληρωτή τον Γιάνη Βαρουφάκη και κατέληξε αναπληρωτής του υπερσυγκεντρωτικού Κοτζιά – μια θέση που τότε προοριζόταν για τη Νάντια Βαλαβάνη -, παρέμεναν ανοικτά. Ο Κοτζιάς στρέφεται με πικρόχολα σχόλια κατά των υπουργών που, κατ’ ουσίαν, έβαλαν πλάτη για τον Καμμένο, δείχνοντας περισσότερο τον Τσακαλώτο και λιγότερο τον Νίκο Παππά. Τη σχέση του Παππά με τον Καμμένο την ήξερε, από τον Ευκλείδη περίμενε διαφορετική αντίδραση.

Μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι ο Τσακαλώτος επέλεξε να κινηθεί στα βήματα του Τσίπρα – που είχε ήδη παρέμβει με συστάσεις να λήξει το επεισόδιο, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι Καμμένο και Κοτζιά. Ο μεγάλος θυμός της περιόδου δεν δικαιολογούσε παρορμητισμούς. Μια κίνηση απέναντι στον αρχηγό θα μπορούσε να έχει άλλες επιπτώσεις, κάνοντας τη συνεδρίαση του Υπουργικού της περασμένης Τρίτης κομβική για πολλούς και για πολλά στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσακαλώτος δεν έδωσε αφορμή, έχοντας διαγνώσει τις πρωθυπουργικές επιθυμίες. Για κάποιους παρόντες υπουργούς, πίσω από τη στάση του Τσακαλώτου κρυβόταν η παραδοχή ότι το κόμμα είναι του Τσίπρα.