Αμάσητη κατάπιε ο σκληρός Αλέξης Τσίπρας τη νέα «παρέμβαση» Καμμένου κατά τη νύχτα της ψηφοφορίας στα Σκόπια. Επειδή όμως μεσολάβησε το Σαββατοκύριακο, και η σχετική ραστώνη, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφήσουμε στα αζήτητα το νέο περιστατικό, σπεύδω να του αποδώσω τη σημασία που πρέπει: θεωρώ ότι μας δείχνει ολοκάθαρα το ποιος είναι το αφεντικό και ποιον σέρνει από τη μύτη σε αυτή την κυβέρνηση.

Εκτός και αν ο πρόεδρος Αλέξης απέδωσε τη νέα αυτή επίδειξη «γνώσεων» Καμμένου για το τι συμβαίνει πίσω  από τις κλειστές κουρτίνες, στο προκεχωρημένο της ώρας με τις γνωστές και από το παρελθόν επιπτώσεις.  Αλλο τι, δεν μπορώ να φανταστώ.

Διότι ακούγεται εξωπραγματικό την ώρα που ο ένας, ο πρόεδρος Αλέξης, συγχαίρει τον Ζάεφ για την επιτυχή έκβαση της ψηφοφορίας, ο άλλος, ο Καμμένος, να καταγγέλλει ότι το αποτέλεσμα ήταν προϊόν εξαγοράς συνειδήσεων και ψήφων, αντί του ποσού των δύο εκατομμυρίων για έκαστο των μετακινηθέντων στο στρατόπεδο του «ναι» στη συμφωνία…

Μια κυβέρνηση, δυο γλώσσες, δύο θέσεις, δύο στάσεις. Να το περιγράψω; Να το περιγράψω: ή ο ένας (ο Αλέξης) υποδύεται ότι δεν γνωρίζει τίποτε για τον «φόνο» (εξαγορές κ.λπ.) ή ο άλλος (ο Καμμένος) δεν λέει αλήθεια. Και οι δυο να συμφωνούν, αποκλείεται. Κατηγορηματικά δε.

Και στο ψητό τώρα: θα κάνει τίποτε ο πρόεδρος Αλέξης γι’ αυτή την έμπρακτη αμφισβήτησή του; Στοίχημα, δεν θα κάνει. Το παιχνίδι το έχει χαμένο από τα αποδυτήρια. Τρία – μηδέν. Απλώς καμώνεται ότι το παλεύει ακόμη…

Τέρμα οι kolotoumbes

Φυσικά δεν θα αναφερθώ στο πάρτι που έγινε στα social media μετά τη νέα «σοβαρή», όπως πάντα άλλωστε, παρέμβαση του υπουργού Αμυνας, αναφορικά με τα συμβαίνοντα στα Σκόπια. Δεν με αφορούν άλλωστε. Εκείνον αφορούν, και φαντάζομαι ότι θα βρήκε το σθένος να διαβάσει τα εκατοντάδες σχόλια κάτω από την ανάρτησή του στο Twitter για τις (υποτιθέμενες) εξαγορές των βουλευτών  του VMRO που ψήφισαν υπέρ της συμφωνίας. Και για τον πόνο που εξέφρασε σχετικά με τις δημοκρατικές διαδικασίες σε Ευρώπη και ΝΑΤΟ.

Εγώ άλλο θέλω να ρωτήσω: τι θα κάνει τώρα που όλη του η στρατηγική σχετικά με τη συμφωνία – δεν περνάει στα Σκόπια, δεν υπάρχει συμφωνία, δεν ψηφίζει η ελληνική Βουλή, δεν εξαναγκάζομαι να αποχωρήσω από την κυβέρνηση – τινάζεται στον αέρα;

Φυσικά, επειδή Καμμένος είναι, κάτι θα βρει πάλι να… δικαιωθεί, επ’ αυτού δεν τον φοβάμαι. Αντιθέτως. Ομως πλην της θεωρίας, υπάρχει και η ουσία. Και είναι αυτή που τον βάζει πλέον μπροστά στο πρόβλημα. Μέχρι τώρα καλά τη βόλεψε, ελισσόμενος με τη χάρη ενός Ιωάννη Μελισσανίδη ανάμεσα σε αυτά που κατά καιρούς έχει δηλώσει και σε εκείνα που δεσμεύτηκε ότι θα κάνει. Τώρα που το κοντέρ μηδενίστηκε, και δεν υπάρχει άλλη διαδρομή ούτε άλλος χρόνος…

Τον σκέφτομαι…

Οταν ο Τύπος ενοχλεί

Επίσης σκέφτομαι και πρέπει να το τονίσω αυτό, και τους φίλους μου στο ενημερωτικό site iefimerida και τον Δημήτρη Τάκη κυρίως, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με μια βαριά κατηγορία – της κατασκοπείας, της κοινολόγησης μυστικών της πολιτείας.

Επειδή το ίδιο ακριβώς έχω υποστεί το 1999, όταν από αυτήν εδώ την εφημερίδα αποκάλυψα την απόρρητη έκθεση του πρεσβευτή μας στο Ναϊρόμπι Γ. Κωστούλα για τη σύλληψη του Οτζαλάν από τούρκους πράκτορες και τη μεταφορά του στην Τουρκία, δεν μπορώ παρά να είμαι αλληλέγγυος με τους συναδέλφους μου.

Είχαν μια σοβαρή δημοσιογραφική επιτυχία, δημοσιοποιώντας το πού χρησιμοποιήθηκε πέρυσι μέρος από τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου των Εξωτερικών. Δεν τίθεται καν θέμα για το αν έπρεπε ή όχι να τα δημοσιεύσουν. Επρεπε. Και καλώς έπραξαν. Ο δημοσιογράφος οφείλει να ενημερώνει τους πολίτες για ό,τι περιέρχεται στην αντίληψή του και απασχολεί την κοινή γνώμη. Με τόλμη, ειλικρίνεια, αντικειμενικότητα και χωρίς επηρεασμούς.

Τέθηκε θέμα για τη χρηστή διαχείριση των μυστικών κονδυλίων. Ανοιξε μια τεράστια συζήτηση για το πού πάνε τα χρήματα του ελληνικού λαού. Οταν διατυπώνονται στο Υπουργικό Συμβούλιο βαρύτατες κατηγορίες κατά υπουργού ότι «βούτηξε» από αυτά τα χρήματα, το να στρέφεται η Δικαιοσύνη κατά του δημοσιογράφου και του μέσου όπου εργάζεται επειδή αποκάλυψαν πού διοχετεύθηκε ένα μέρος των χρημάτων, αντί να προχωρήσει εκείνη σε δική της έρευνα, είναι τουλάχιστον παράλογο. Και αντιδημοκρατικό. Και εις βάρος του Τύπου.

Εγώ που ταλαιπωρήθηκα δικαστικά επί μία τριετία για την έκθεση Κωστούλα, και κινδύνευσα να δικαστώ και να καταδικαστώ ως… κατάσκοπος (και μαζί μου και ο αείμνηστος Λέων Καραπαναγιώτης, διευθυντής τότε των «ΝΕΩΝ»), θέλω απλώς να πω ότι και αυτή η δίωξη κατά του site iefimerida και του δημοσιογράφου  Δημήτρη Τάκη έρχεται να επιβεβαιώσει ότι σε καμία κυβέρνηση δεν αρέσει ο Τύπος που ενοχλεί. Ολες, μηδεμιάς εξαιρουμένης, επιθυμούν έναν Τύπο που να υμνολογεί κυβερνητικά κατορθώματα, να γλείφει πρωθυπουργό και υπουργούς, να χαριεντίζεται με την εξουσία, να της ανοίγει δρόμους, να γίνεται εν τέλει υποχείριό της…

Η Δικαιοσύνη και ο φάκελος

Επειδή στο «Εθνος» διέρρευσαν χθες τα πιο ανώδυνα τμήματα της επιστολής του παραιτηθέντος υπουργού Κοτζιά, και όχι τα επίμαχα, αυτά που εμπεριέχουν βαρύτατες, συγκεκριμένες δε,  καταγγελίες για τη διαχείριση των μυστικών κονδυλίων από άλλα υπουργεία, μήπως η Δικαιοσύνη κινηθεί αναζητώντας τη; Γελάτε ε; Και πολύ καλά κάνετε. Διότι τίποτε δεν πρόκειται να κάνει η Δικαιοσύνη. Οπως δεν ενδιαφέρθηκε καν για το τι ειπώθηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο της περασμένης Τρίτης και δημοσιεύθηκαν  στις εφημερίδες της επομένης, αλλά και τις επόμενες ημέρες. Για το πώς «σφύριζαν» τα εκατομμύρια πάνω από τα κεφάλια των υπουργών, τα δεκάδες εκατομμύρια. Και για το πώς κάποιος (ο Κοτζιάς υποτίθεται) «τα άρπαξε» από τον Τζορτζ Σόρος και τα «βούτηξε» από τα μυστικά κονδύλια.

Μπορεί να ασχοληθεί η Δικαιοσύνη με το τι ειπώθηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο; θα ρωτήσει κάποιος. Θα απαντήσω ναι. Είδε κανείς να διαψεύδονται τα δημοσιεύματα του Τύπου; Δεν είδε, γιατί δεν διαψεύσθηκαν. Αρα ισχύουν. Με βάση και μόνο τα δημοσιεύματα αυτά, η Δικαιοσύνη έπρεπε να παρέμβει. Γιατί υπάρχουν και πρακτικά. Αλλά δεν το έκανε.

Και κάτι τελευταίο, για να κλείσω αυτή τη θεματολογία, επειδή αμέσως μετά θα ασχοληθώ με καλλιτεχνικό θέμα: είναι δυνατόν σοβαρός πρωθυπουργός να διατείνεται δημοσίως ότι έχει στο γραφείο του μια επιστολή παραίτησης του υπουργού του των Εξωτερικών, αλλά δεν έχει ανοίξει ακόμη τον φάκελο 48 ώρες μετά την υποβολή της παραίτησης; Σε βλάκες ή μικρόνοους πιστεύει άραγε ότι απευθύνεται; Απορία το έχω…

Ετοιμάζει παράσταση

Το καλλιτεχνικό θέμα που προαναγγέλλω, τρεις αράδες πιο πάνω, αφορά τη νέα παράσταση του Θεοδόση Πελεγρίνη, πρώην πρυτάνεως του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από την πολιτική από την οποία αποχώρησε, συνάγω, με όχι τις καλύτερες των εντυπώσεων, επιστρέφει στο θέατρο. Αυτή τη φορά με έργο, το οποίο έχει γράψει ο ίδιος, έχει τίτλο «Το τρύπιο βαρέλι», και θα παίζεται από την 1η Νοεμβρίου και κάθε Πέμπτη στο θέατρο Αλκμήνη, στο Γκάζι. Πρόκειται, όπως αναφέρεται, για μια ιστορία του «Τίποτα» και των «Πάντων». Αντανακλά την πραγματικότητα, την ανησυχία του ανθρώπου του σήμερα για τον άνθρωπο του αύριο, για το μέλλον της φυλής μας, για τον φόβο, ή απλά την «περιέργεια», της καταστροφής αυτού του κόσμου, για την αρχή των πραγμάτων που βαίνουν προς το τέλος τους, θα παραδοθεί στο κοινό προκαλώντας ερεθίσματα για σκέψη, για ερωτήματα που αποζητούν απαντήσεις. Το έργο είναι κωμωδία, και πλην φυσικά του Θεοδόση ο οποίος πρωταγωνιστεί, παίζει και ο Γιάννης Παπαθύμνιος.