«Ο μεγάλος δαμαστής» («The great tamer») του Δημήτρη Παπαϊωάννου έκανε στάση στο Σάντλερς Γουέλς του Λονδίνου. Και στην κριτική της η «Guardian» σημειώνει τις στιγμές εκείνες για τις οποίες η πρόσφατη χορογραφία (παρουσιάστηκε τον Μάιο του 2017 στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση) προκαλεί τους θεατές με διαφορετικά ερεθίσματα.

«”Ο μεγάλος δαμαστής” διαρκεί 100 λεπτά χωρίς διάλειμμα και ο αργόσυρτος ρυθμός της χορογραφίας δεν απευθύνεται σε όλους. Αλλά όσοι έχουν μια τάση για υπαρξιακή μελαγχολία θα συνεπαρθούν από το σαρωτικό όραμα του Παπαϊωάννου. Τη νύχτα της περασμένης Τρίτης, στη λήξη της λονδρέζικης πρεμιέρας του έργου, το κοινό στην κατάμεστη αίθουσα χειροκρότησε όρθιο τους δέκα καλλιτέχνες της παράστασης» γράφει ο Λουκ Τζένινγκς.

Ο Παπαϊωάννου είναι ένας βετεράνος της ελληνικής θεατρικής πρωτοπορίας, υπογραμμίζει η βρετανική εφημερίδα, συστήνοντας τον δημιουργό, η χορογραφία του οποίου κατά το πλείστον βασίζεται στους αρχαιοελληνικούς μύθους. Και στον «Μεγάλο δαμαστή» «εντοπίζει την ανθρώπινη ιστορία της κάλυψης και αποκάλυψης, το διαπερατό δέρμα του χρόνου και την υποδόρια αναμονή του παρελθόντος που αδημονεί να το ανακαλύψουν. Τα σκηνικά της Τίνας Τζόκα, η μουσική επιλογή του Στέφανου Δρουσιώτη υπογραμμίζουν αυτή την ιδέα» γράφει η «Guardian».

ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΔΙΚΗ. «Στη χορογραφία είμαστε ενήμεροι για τον κόσμο που βρίσκεται κάτω από τις μετατοπιζόμενες πλάκες των σκηνικών της Τίνας Τζόκα. Οταν οι πλάκες σηκώνονται, βλέπουμε μέλη του σώματος: χέρια, πόδια, ανδρικούς και γυναικείους γυμνούς θώρακες σε σπασμό. Μέλη που συναθροίζονται ως ανανεωμένα όντα που τραυλίζουν, συσπώνται και δεν είναι ορατά μέσα από το τοπίο του παρόντος. Είναι μήπως αυτές οι συναρμολογήσεις μελών απλώς αντικείμενα ή διατηρούν ίχνη της ανθρωπότητας; Μια αδρή συλλογή οστών που αποκαλύπτεται κάτω από μια πλάκα υποδηλώνει την τελευταία υπόθεση. Το ίδιο υπονοεί και η φευγαλέα αλλά τρομακτική αναπαραγωγή του πίνακα του Ρέμπραντ “Μάθημα ανατομίας του δρος Τουλπ” (1632) που εκφυλίζεται σε αγριότητα. Οι αποσπασματικές ανασκευές του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης στέλνουν ένα διφορούμενο μήνυμα. Είναι τα άκρα του Ορφέα τα οποία συνεχώς αποκαλύπτουν οι χορευτές του Παπαϊωάννου; Μήπως ο διαμελισμός του συμβολίζει τον δικό μας πνευματικό κατακερματισμό στην προσπάθειά μας να συμφιλιώσουμε το παρελθόν και το παρόν;

Στην πιο εντυπωσιακή σκηνή του “Great tamer”, εκατοντάδες χρυσά βέλη πετούν κατά μήκος της σκηνής και σφηνώνουν στις διάσπαρτες πλάκες. Οι πλάκες αυτές λειτουργούν ως ασπίδες, κάτω από τις οποίες άνθρωποι συστρέφονται και ανυψώνονται όπως οι Σπαρτιάτες που αντιμετωπίζουν τους πέρσες τοξότες στις Θερμοπύλες. Και όταν όλα τα βέλη έχουν ριχτεί, η σκηνή λαμπυρίζει όπως ένα χωράφι φυτεμένο σιτάρι. Τότε μια γυναικεία φιγούρα φορώντας χιτώνα, ίσως η Περσεφόνη, βασίλισσα του Αδη και προσωποποίηση της συγκομιδής, εμφανίζεται σιωπηλή».