Δύσκολη εβδομάδα για επίδοξους σοσιαλδημοκράτες η περασμένη. Κι έρχονται δυσκολότερες. Οπως θα έλεγαν οι ίδιοι, βέβαια, τους έτυχαν κάνα δυο στραβές στη βάρδιά τους και τίποτε περισσότερο. Το Οριάν Εξπρές συνεχίζει το ανέφελο ταξίδι προς την «κανονικότητα» και είναι ζήτημα μηνών να συναντήσει τη μεγάλη παράδοση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στον τερματικό σταθμό. Οι εκπαραθυρώσεις συντρόφων κατά τη διαδρομή προβλέπονται από τους όρους μεταφοράς, το ίδιο και η υπόδειξη των «σαμποτέρ». Απροειδοποίητο τεστ: τι κατάλαβε ο Πρωθυπουργός που έβλεπε στο Υπουργικό Συμβούλιο τους υπουργούς του να αλληλοκαρφώνονται για μυστικά κονδύλια και να παίζουν την κολοκυθιά με τον Σαλβίνι; «Η συζήτηση που διεξάγεται το τελευταίο διάστημα με άθλιο τρόπο από μερίδα του αντιπολιτευτικού Τύπου στοχεύει ακριβώς ώστε να πλήξει αυτή τη διαδικασία διαφάνειας. Οταν κρέμονται στα μανταλάκια των περιπτέρων άθλια πρωτοσέλιδα με ψευδή στοιχεία που θέλουν να πλήξουν την κυβέρνηση και την εξωτερική μας πολιτική, αλλά πλήττουν τη χώρα».
Ο Πρωθυπουργός, που εκπλήρωσε το όνειρό του να υπουργοποιηθεί (αυτή η αίσθηση χιούμορ του Αλέξη Τσίπρα, πάντως, πρέπει να μελετηθεί ψυχαναλυτικά), προτίμησε να τον τσιμπήσει ο σκορπιός αφού πρώτα τον μετέφερε μέχρι την όχθη του Μακεδονικού ο βάτραχος. Αφήνουμε το επιμύθιο στους συνιδιοκτήτες του αριστερού φρονήματος που περιμένουν πώς και πώς να καθαρίσουν τα χέρια τους από το καμμένειο άγος για να αφοσιωθούν ψυχή τε και σώματι στον αγώνα τον καλό της σοσιαλδημοκρατίας. Από τον Γιάννη Ραγκούση και τον Νίκο Μπίστη ώς τον Νίκο Μαραντζίδη, αλλά ας μην το πάρουν προσωπικά. Δεν είναι τίποτε: απλώς στον δρόμο του λενινιστικού σκοπού καίγονται ορισμένα μέσα.
Εκτός από εβδομάδα Κοτζιά, άλλωστε, ήταν και εβδομάδα Πολάκη, ο οποίος επίσης αχνοφαίνεται μέσα στο κάδρο της «κανονικότητας» χωρίς να έχει πάρει τη θέση που του αξίζει. Παρακαλούνται και πάλι οι τεθλιμμένοι συγγενείς να προσδεθούν, επειδή θα υπάρξουν αναταράξεις στη λοκομοτίβα. Δεν χρειάζεται «ψηλή κουλτούρα», ακούστηκε να λέει ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας: πρέπει να σπρώξουν όλοι για να βγάλει την ανηφόρα η Δικαιοσύνη που χρονοτριβεί (παρεμπιπτόντως, πρόκειται για διακριτή εξουσία από την εποχή του Μοντεσκιέ). Ακόμη και αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να έχουν εφευρεθεί αυτά τα ταχύρυθμα Πολάκη για όσους κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν: ο ριζοσπαστικός ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ είναι τα δύο χημικά στοιχεία της ίδιας ένωσης. Αυξήθηκαν και πλήθυναν με τη μαγιά των Αγανακτισμένων, επιχείρησαν την ίδια kolotoumba σε συγχρονισμένη άσκηση και τους ενώνει η ίδια ψυχοτρόπος φαντασίωση ηγεμονίας. Για την «Ελλάδα που διέσωσαν», για «νέους βαλκανικούς άξονες», για την «Ευρώπη που ήθελαν να σώσουν», για το «πείραμα της Αριστεράς». Ο Πολάκης είναι ο Καμμένος πριν ο Καμμένος προσεταιριστεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Βιοπορίζονται πολιτικά στα ίδια καφενεία, αντλούν από την ίδια δεξαμενή συνωμοσιολογίας και κολακεύουν τον ναρκισσισμό του Νεοέλληνα που «αδικήθηκε από τα Μνημόνια», ξεγελάστηκε, αλλά ο ίδιος δεν φέρει καμία ευθύνη.
Για να μην υπάρξει κι άλλη στραβή στη βάρδια ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης Δημήτρης Παπαγγελόπουλος επέλεξε τον ρόλο του Μεγάλου Εξωραϊστή, που άλλοι το λένε νεοκαραμανλισμό. «Ο κ. Πολάκης μήπως έχει παρεξηγηθεί σε αυτή την τοποθέτησή του; Μήπως δεν εξέφρασε πρόθεση πολιτικών διώξεων, αλλά την αγωνία του για την απονομή δικαιοσύνης με μπρουτάλ τρόπο;». Εάν αναρωτιέται ο κ. Παπαγγελόπουλος, τι να πουν και οι τεθλιμμένοι συγγενείς;