«Η παραμονή μας στην κυβέρνηση θα είναι μέχρι να φτάσει ο κόμπος στο χτένι, δηλαδή μέχρι να έρθει η συμφωνία στη Βουλή, όταν και θα αποχωρήσουμε. Θα ξαναμιλήσουμε τον Μάρτιο, όταν και αν θα έρθει η συμφωνία στη Βουλή». Η παραμονή ποιών; Θα αποχωρήσουν ποιοι; Και ποιοι θα ξαναμιλήσουν; Ο τελευταίος που θα μπορούσε να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα είναι αυτός που προσέφερε αυτές τις διαβεβαιώσεις μιλώντας στο Εθνικό Συμβούλιο του κόμματός του. Είναι ο Πάνος Καμμένος.
Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ δεν ξέρει ποιον θα εκπροσωπεί τη στιγμή που υποτίθεται ότι θα τραβήξει την πρίζα. Πιθανότατα δεν θα εκπροσωπεί την Κουντουρά, τον Κουίκ ή τον Παπαχριστόπουλο. Αλλά είναι βέβαιο ότι θα εκπροσωπεί τους υπόλοιπους; Θα στοιχημάτιζε κανείς ότι ο πρώτος πληθυντικός που χρησιμοποίησε στην ομιλία του αφορά κι άλλους πέρα από τον εαυτό του, ότι δεν ήταν παρά ένας πληθυντικός μεγαλοπρεπείας, ο πληθυντικός ακόμη ενός υπερτροφικού Εγώ σε μια κυβέρνηση υπερτροφικών Εγώ;
Θα στοιχημάτιζε ενδεχομένως ο ίδιος ο Καμμένος. Αλλά οι πιθανότητες να κερδίσει κάποιος που στοιχημάτισε στα πάντα για να τα χάσει όλα είναι λιγότερες και από ελάχιστες – το τελευταίο μεγάλο στοίχημα που έχασε ήταν ότι η συμφωνία των Πρεσπών θα κολλούσε κάπου στα Σκόπια, κάπου έξω, μέσα ή γύρω από τη Βουλή.
Ακόμη ένα στοίχημα που χάθηκε, μια ζωτική πρόβλεψη που διαψεύστηκε από την πραγματικότητα, δεν φέρνει τον Καμμένο παρά πιο κοντά στο τέλος. Σε ένα τέλος που είτε με είτε χωρίς τον πληθυντικό μεγαλοπρεπείας δεν θα σημαίνει τίποτε άλλο από τον Καμμένο και το κόμμα του (ή τον Καμμένο και μόνο τον εαυτό του, αλλά χωρίς το κόμμα που θα έχει φυλλορροήσει) από πολιτική ανυπαρξία.
Ο ίδιος δεν είναι ασφαλώς έτοιμος για το τέλος – δεν θα είναι ποτέ έτοιμος για το τέλος κάποιος του οποίου το υπερτροφικό Εγώ ρούφηξε βουλιμικά από πρωθυπουργικά αεροσκάφη και στρατιωτικά ελικόπτερα έως βλήματα, καζίνο και στολές παραλλαγής.