Πάνω που ο Νίκος Ζήσης λαχταρούσε πιότερο κι από τον… Οδυσσέα το νόστιμον ήμαρ στη δική του Ιθάκη, φαίνεται πως η απαντοχή θα του βγει ξινή!

Τραυματίσθηκε προχθές το απόγευμα στον αγώνα της Μπάμπεργκ με την Μπρεμερχάφεν και στις επτά ώρες που διήρκεσε το ταξίδι της επιστροφής με το λεωφορείο χάιδευε το κτυπημένο γόνατό του μπας και το… γητέψει, ώστε να περνούσε ο πόνος και να προλάβαινε τον αυριανό αγώνα στο πλαίσιο της τρίτης αγωνιστικής του Champions League.

«Ηθελα σαν τρελός να έρθω στην Αθήνα και να βρεθώ ύστερα από 13 χρόνια απέναντι στην ΑΕΚ. Στάθηκα άτυχος, περίμενα πώς και πώς αυτό το ματς, ενημερώθηκα κιόλας ότι θα βραβευθώ και καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα», εκμυστηρεύεται προς «ΤΑ ΝΕΑ» ο εμιγκρές από το 2005 θεσσαλονικιός γκαρντ…

Στα χρόνια που πέρασαν από τότε με επτά ομάδες (Μπενετόν Τρεβίζο, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Μοντεπάσκι Σιένα, Μπιλμπάο, Ούνιξ Καζάν, Φενέρμπαχτσε, Μπάμπεργκ) σε πέντε διαφορετικές χώρες, ο γεννημένος στις 16 Αυγούστου του 1983 γκαρντ αντιμετώπισε πολλές φορές τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, τον Αρη και τον Πανιώνιο, «αλλά ομολογώ πως μου έλειψε η ΑΕΚ» σχολιάζει, ανατρέχοντας στα δυο ματς της Ευρωλίγκας στην παρθενική σεζόν του στην ξενιτιά…

Οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στις 7 Δεκεμβρίου του 2005, όταν η Μπενετόν με τον Ντέιβιντ Μπλατ στο πηδάλιο άλωσε το Γαλάτσι με 83-57 και ο νυν προπονητής του Ολυμπιακού του έπλεξε το εγκώμιο λέγοντας πως «θα ήθελα ο γιος μου να γίνει σαν τον Νίκο»! Δυο μήνες αργότερα, στις 2 Φεβρουαρίου του 2006, στο Palaverde, oι πρωταθλητές Ιταλίας επιβλήθηκαν της ΑΕΚ με 103-83 κι εκεί μπήκε άνω τελεία στο love story τους, που είχε αρχίσει την εβδομάδα της Διακαινησίμου του 1999 στην Κατερίνη, όταν ο τότε 16χρονος γκαρντ αγωνιζόταν στη ΧΑΝΘ.

Το ντεμπούτο

«Αμέσως μετά το Πάσχα παίζαμε με την Εθνική Παίδων σε όμιλο της προκριματικής φάσης του Ευρωμπάσκετ και μου είπαν ότι είχε έρθει για να με παρακολουθήσει ο Φώτης Κατσικάρης, που εκείνη τη σεζόν ήταν βοηθός πρώτα του Γιώργου Καλαφατάκη και εν συνεχεία του Κώστα Πολίτη στην ΑΕΚ. Δεν μιλήσαμε με τον Φώτη, ήρθε, με είδε και έφυγε, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται του έκανα κλικ και έπειτα από λίγες μέρες άρχισε να εξελίσσεται η υπόθεση της μεταγραφής».

Οντως έπειτα από μακρές διαπραγματεύσεις και διάφορες παλινωδίες οι δυο ομάδες κατέληξαν σε συμφωνία με… αναστολή, καθότι ο Ζήσης παρέμεινε για έναν χρόνο στη ΧΑΝΘ και φόρεσε τη φανέλα με τον δικέφαλο αετό το καλοκαίρι του 2000, «ζώντας μεγάλες στιγμές», όπως συμπυκνώνει ο ίδιος την πενταετία του στην ΑΕΚ.

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ντεμπούτο μου, στον αγώνα με τον Μακεδονικό, φορώντας τότε το Νο 10» ανατρέχει στο ματς της 21ης Οκτωβρίου του 2000, όταν έλαβε το βάπτισμα του πυρός. «Οταν με φώναξε ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, κάπου στα μέσα της δεύτερης περιόδου, σηκώθηκα από τον πάγκο και έτρεμαν τα πόδια μου. Νόμιζα ότι θα καταρρεύσω από το άγχος. Θυμάμαι ότι έβαλα έναν πόντο, ξεπέρασα το τρακ, ύστερα έπαιξα εναντίον του Ολυμπιακού, στη συνέχεια με τον Μίλωνα και σιγά σιγά ξεψάρωσα»!

Δεν ξεψάρωσε απλώς ο Ζήσης, αλλά έχοντας αλλάξει πλέον το στυλ του έμελλε να εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς του ελληνικού μπάσκετ και να θεωρείται η επιτομή του πολύ καλού παίκτη και του άριστου συμπαίκτη. «Οταν λέω στα νεαρά παιδιά που παίζουμε μαζί ότι κάποτε είχα για πρωινό τους 20 και τους 30 πόντους με κοιτάζουν σαν χάνοι! Θυμάμαι όμως ότι ο Ιβκοβιτς επέμεινε ότι έπρεπε να σταματήσω να κοιτάζω το σκοράρισμα και να γίνω πλέι μέικερ για να κάνω μεγάλη καριέρα».

Η χρυσή πενταετία

Στα πέντε χρόνια που έπαιξε στην ΑΕΚ ο Ζήσης κατέκτησε ένα (στοιχειωμένο από το 1970) πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο, «αλλά για εμένα αυτή η ομάδα αποτελεί κάτι πολύ πιο σπουδαίο από τους τίτλους» σχολιάζει και εξηγεί: «Με πήρε ανήλικο και αμούστακο παιδί και με έκανε άνδρα, με εμπιστεύθηκε, μου έδωσε μια ευκαιρία ζωής, με έβγαλε στο παλκοσένικο, μου άνοιξε τους ορίζοντες. Νιώθω ότι περισσότερο από μια πενταετία της ζωής μου, έχω αφήσει εκεί ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου και γι’ αυτό χάρηκα πολύ όταν έγινε η κλήρωση και πέσαμε στον ίδιο όμιλο».

Ο Ζήσης έριξε τους τίτλους στη δική του κιτρινόμαυρη ταινία στις 19 Ιουνίου του 2005 στο ΟΑΚΑ, όπου παίχθηκε ο τέταρτος τελικός του πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό (71-87), επέστρεψε έπειτα από επτά μήνες με την Μπενετόν και τώρα έτυχαν πάλι στον δρόμο του η ΑΕΚ, ο Λούκα Μπάνκι και ο Ηλίας Κατζούρης, στη δούλεψη των οποίων βρέθηκε την περασμένη σεζόν στην Μπάμπεργκ.

Λένε πως η ζωή είναι μια συρραφή στιγμών και εικόνων, που ο Ζήσης τις κάνει κομμάτια στο δικό του παζλ. «Υπάρχουν δυο γεγονότα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Το ένα είναι το δεκαπενθήμερο του τρόμου στη σειρά τελικών με τον Ολυμπιακό στην οποία γυρίσαμε από το 0-2. Το άλλο, εκείνο το νικητήριο τρίποντο το οποίο έβαλα στην εκπνοή του αγώνα με την Εφές, το βράδυ της Τσικνοπέμπτης του 2005 στο Γαλάτσι, παίζοντας με σπασμένη μύτη και με γάζες που έφταναν μέχρι τον λαιμό μου για να σταματήσει η αιμορραγία»!