Πώς το φαντάζεται ο Κώστας Γαβρόγλου; Φαντάζεται τους φοιτητές να μαζεύονται ενωμένοι σαν μια γροθιά έξω από την αίθουσα 526 της Φιλοσοφικής για να «διεκδικήσουν τους χώρους τους και την ακαδημαϊκή ελευθερία» και τους καταληψίες να λυγίζουν κάποια στιγμή από τα αποφασισμένα βλέμματα και να φεύγουν με σκυφτούς τους ώμους; Φαντάζεται να έχει προηγηθεί διάλογος, ανταλλαγή επιχειρημάτων, να σφίγγουν και τίποτε χέρια και στο τέλος της λεκτικής διαμάχης η φοιτητική πειθώ να κατατροπώνει τη βίαιη ηθικολογία του Ρουβίκωνα;
Οχι, ασφαλώς. Κάποιος που, σύμφωνα με τους υπαλλήλους του υπουργείου του, μετέτρεψε το υπουργείο Παιδείας σε φρούριο για λόγους ασφαλείας έχει χάσει οριστικά την εμπιστοσύνη του στις καλές προθέσεις. Δεν είναι επομένως ο βολονταρισμός που κατευθύνει τη σκέψη Γαβρόγλου όταν καλεί τους φοιτητές να κάνουν ό,τι δεν κάνει η εξουσία που εκπροσωπεί. Δεν είναι η πίστη ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος με λίγο τσαμπουκά και πολλή κουβέντα. Είναι η αντίληψη ότι η επιβολή της τάξης μπορεί να είναι και κάτι άλλο εκτός από θεσμική. Στο όνομα αυτής της αντίληψης δεν έχει σημασία τόσο να βγουν οι Ρουβίκωνες από τη Φιλοσοφική όσο να μην πατήσει μέσα κανένας το πόδι του που να θυμίζει κράτος. Είναι στο όνομα αυτής της αντίληψης που ο Γαβρόγλου ζητάει από τους φοιτητές να μετατραπούν σε αστυφύλακες για να διώξουν εκείνους που έχουν αυτοαναγορευθεί φρουροί της επανάστασης. Λίγη φασαρία στα πανεπιστήμια δεν έβλαψε εξάλλου ποτέ κανέναν υπουργό Παιδείας. Αντίθετα, η παρουσία του κράτους υπό οποιαδήποτε μορφή, και ακόμα περισσότερο την ένστολη, θα έπληττε το αριστερό προφίλ του Γαβρόγλου.
Είναι το σημείο όπου η ιδεοληψία συναντά τον κυνισμό. Εχοντας φροντίσει (έστω και ανεπιτυχώς) τη δική του ασφάλεια, ο υπουργός Παιδείας δεν έχει λόγο να ενδιαφερθεί για την ανασφάλεια των άλλων – είτε στο πανεπιστήμιο της Αθήνας είτε στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, όπου καθηγητές και φοιτητές εκφράζουν φόβους ανοιχτά για τη σωματική τους ακεραιότητα. Το περιβάλλον του είναι προστατευμένο. Αλλά δεν φαντάζεται. Ξέρει.