Από την προηγούμενη εβδομάδα κυκλοφορούσε η «είδηση» περί της αποπομπής του Τέρενς Koυίκ, του αποκαλουμένου και Τερένσιου Ταχύ, από την κυβέρνηση, κατόπιν απαιτήσεως του Καμμένου υπουργού Αμυνας. Από την Τετάρτη συγκεκριμένα, όταν παραιτήθηκε ο υπουργός Κοτζιάς. Για να είμαι απολύτως σαφής, τηλεφώνησα ο ίδιος στον Κουίκ, για να έχω μια πρώτη πληροφόρηση:

– Φεύγεις; τον ρώτησα.

– Από πού;

– Από το υπουργείο. Μου είπαν ότι φεύγεις.

– Φεύγω, αλλά μεθαύριο. Πάω Αίγυπτο, για πολύ σοβαρά θέματα της αρμοδιότητάς μου, κατ’ εντολήν του υπουργού – ήταν ακόμη υπουργός ο Κοτζιάς, δεν είχε παραδώσει.

– Ακούω ότι φεύγεις.

– Φήμες.

Πρέπει να πω ότι επιβεβαιώθηκε. Οτι ήταν «φήμες». Του ξανατηλεφώνησα, την Κυριακή, εν όσω βρισκόταν στην Αίγυπτο. Είχε ακούσει και εκείνος για την επίθεση που είχε εξαπολύσει εναντίον του ο καμμένος (πρώην;) πρόεδρός του. «Θα απαντήσεις;» τον ρώτησα. «Δεν έχω να απαντήσω κάτι ιδιαίτερο. Βρίσκομαι εδώ ως υφυπουργός της κυβέρνησης, υπηρετώντας την εξωτερική πολιτική της χώρας, όπως τη χαράσσει ο πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών Αλ. Τσίπρας».

– Αλλο;

– Τίποτε. Τελεία και παύλα.

Επέστρεψε χθες στην Αθήνα, φορτωμένος πλατιά χαμόγελα. Προτού μπει στο αεροπλάνο, πληροφορήθηκε ότι το Μέγαρο Μαξίμου διέψευσε ως fake news την αποπομπή του από την κυβέρνηση έπειτα από απαίτηση του Καμμένου συγκυβερνήτη. Κατά τη γνώμη μου, αν σας ρωτήσει κανείς στον δρόμο ποιος είναι ο πιο σίγουρος υπουργός της κυβέρνησης αυτής, μη διστάσετε να απαντήσετε «ο Τέρενς Κουίκ» – μέσα θα έχετε πέσει!

Ο νόμος του Μέρφι

Τα χαμόγελα του Τέρενς, γνωρίζω ότι δεν συμβαδίζουν με το γενικότερο κλίμα που επικρατεί αυτές τις ημέρες στο Μέγαρο Μαξίμου. Σύμφωνα με τον άνθρωπό μου στο ευαγές ίδρυμα, που εμφανίστηκε χθες ως διάττων για να με ενημερώσει σχετικά (συναντηθήκαμε στη Νεοφύτου Βάμβα, λίγο πιο κάτω από το υπέροχο σαντουιτσάδικο του φίλου μου Πέτρου Κωστόπουλου – μια όαση καλού street food στην πλατεία Κολωνακίου), στο Μέγαρο Μαξίμου επικρατεί «άκρα του τάφου σιωπή» – που λέει κι ο ποιητής. Τρίχα να πέσει στο πάτωμα, ακούγεται, μου ανέφερε. Κανένας δεν έχει όρεξη για κουβέντες, και το σημαντικότερο είναι ότι δεν έχει καθόλου εκείνος από τον οποίο εξαρτώνται όλοι – ο πρόεδρος Αλέξης.

– Του έχει κοστίσει πολύ η παραίτηση του Κοτζιά, μου είπε. Δεν την περίμενε. Με τίποτε, δε.

– Μόνο; ρώτησα.

– Ε, αυτό και το ότι δεν βλέπει πώς θα ξεμπλέξει το κουβάρι με τον Καμμένο και τους δικούς του. Είναι δύσθυμος, μιλάει μόνο με τον κυρ Αλέκο (Φλαμπουράρη), και πού και πού στο τηλέφωνο. Γενικά δεν είναι καλές μέρες αυτές, πρόσθεσε.

Ετσι είναι με τις καλές μέρες. Κάποια στιγμή τελειώνουν και δίνουν τη θέση τους στις κακές, τις μίζερες, τις κακορίζικες. Και ύστερα έρχεται και εκείνος ο «νόμος του Μέρφι» κι άσ’ τα να πάνε…

Βουτιές στη λάσπη

Φυσικά αισθάνομαι ιδιαίτερα στενοχωρημένος και εγώ που τελείωσαν οι καλές ημέρες για την κυβέρνηση και τις διαδέχθηκαν εκείνες που ούτε να τις σκέφτεσαι θέλεις. Αλλά τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά, και δυστυχώς για τον Τσίπρα από εδώ και πέρα θα του συμβαίνει συχνά, να έχει δηλαδή συνεχώς μπροστά του έναν τοίχο να προσπεράσει.

Γι’ αυτό και όπως πληροφορούμαι όλη η προσπάθεια που καταβάλλει τώρα το επιτελείο του είναι να εξασφαλίσει πως ό,τι και να αποφασίσει ο Καμμένος για τη συμφωνία των Πρεσπών, θα υπάρχει ένα τουλάχιστον εναλλακτικό σχέδιο, ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση της κυβέρνησής του, και η εξ αυτής αναγκαστική προσφυγή σε πρόωρες κάλπες.

«Επιδίωξη του Αλέξη είναι να επιβιώσει η κυβέρνηση τουλάχιστον μέχρι τον Μάρτιο, για να μπορέσει να κάνει έναν στοιχειώδη προγραμματισμό ως τον Μάιο που θα γίνουν οι εκλογές» μου είχε πει προ ημερών παράγων του τόπου, στον απόηχο των γεγονότων που κορυφώθηκαν με την παραίτηση του υπουργού Κοτζιά.

Ευγενής φιλοδοξία, θα πρόσθετα, αν δεν ψυχανεμιζόμουν ότι αυτός ο στοιχειώδης προγραμματισμός συμπεριλαμβάνει βαθιές βουτιές στις λάσπες με σκανδαλολογία μέχρις εσχάτων, μερικές ακόμα διώξεις και – γιατί όχι; – προφυλακίσεις αντιπάλων προκειμένου να απαξιωθεί η αντιπολίτευση στο σύνολό της, ως «σάπιο πολιτικό κατεστημένο»…

«Πρόθυμοι» υπάρχουν

Θα πρότεινα τώρα να δώσουμε μια προσοχή στις δηλώσεις του εκπροσώπου της κυβέρνησης Τζανακόπουλου, ο οποίος χθες, με τη γνωστή αλαζονεία του, υποστήριξε ότι «υπάρχει πλειοψηφία και χωρίς τους ΑΝΕΛ». Τι θέλησε να επισημάνει ο ποιητής, πέραν του αυτονόητου, να καταλαγιάσει δηλαδή τους φόβους του συριζαίικου ότι όπου να ‘ναι τελειώνει το έργο. Οτι οι εντατικές διαβουλεύσεις, ως και αναζητήσεις των πέριξ του προέδρου Αλέξη εντεταλμένων έχουν αποφέρει αποτελέσματα: βρέθηκαν πρόθυμοι «ρεπατζήδες» του Καμμένου να τον αντικαταστήσουν.

Δεν έχω καμία ανησυχία πως τα κατάφεραν, όπως δεν έχω και την παραμικρή αμφιβολία για τα μέσα που χρησιμοποίησαν. Ο Καμμένος συγκυβερνήτης να τα βλέπει, και να τα ακούει αυτά, που πίστευε ότι δεν θα βρίσκονταν «πρόθυμοι»…

Το μηχάνημα του Διαβόλου

Είδα τις εικόνες από την τηλεόραση και από τις φωτογραφίες που διανεμήθηκαν από τους φωτογράφους που «συνόδευαν» τους μαθητές οι οποίοι μπούκαραν χθες το μεσημέρι στο γραφείο του για να του ζητήσουν να μην εμπορευματοποιήσει την Παιδεία. Δεν ξέρω πώς τους έκατσε των παιδιών κάτι τέτοιο, πού το βάσισαν δηλαδή. Αλλά κοιτάζοντας προσεκτικά το γραφείο του υπουργού Γαβρόγλου έχω να διαβεβαιώσω τα παιδιά ότι πιο πιθανό είναι να τα γυρίσει στην εποχή του… αραμπά παρά να τα ξαποστείλει στις μεγάλες πολυεθνικές – που είναι και ο φόβος τους, δεν το έχω καταλάβει αυτό πολύ, αλλά δεν είναι πρόβλημα, δεν θα σταθώ στο συγκεκριμένο. Εγώ θέλω να επισημάνω την εικόνα του υπουργικού γραφείου: βουνά χαρτιά, κάθε είδους, ατάκτως ερριμμένα (καλύτερο από τα πεταμένα…) παντού, έχουν σχηματίσει ένα τείχος, πίσω από το οποίο βρίσκεται ο αρμόδιος υπουργός της Παιδείας.

Τι λείπει από το γραφείο αυτό; Κοιτάζω, βλέπω, ξανακοιτάζω, βρίσκω. Ενας υπολογιστής. Αυτό το μηχάνημα του Διαβόλου, που σου ανοίγει τα μάτια για να δεις τι συμβαίνει γύρω σου, στον άλλο κόσμο (όχι με την έννοια του «αλλού», αλλά στις υπόλοιπες χώρες της υφηλίου). Κοιτάζω και ξανακοιτάζω τις φωτογραφίες και τρελαίνομαι. Είναι δυνατόν ο υπουργός Παιδείας ο χωμένος στο χαρτομάνι, σαν υπάλληλος σε Εφορία της δεκαετίας του ’60 (μόνο τα ειδικά μαύρα μανίκια που φορούσαν τότε, για να μην τρίβονται τα σακάκια στους αγκώνες, του έλειπαν), να μη διαθέτει στο γραφείο του υπολογιστή;

Και πάνω εκεί που άρχισα να σιχτιρίζω την προοδευτικότητά τους, σε ένα πλάνο βλέπω ένα μικρό laptop Apple, κάτω από τα χεράκια του υπουργού μας, κλειστό φυσικά.

– Ελα μωρέ, είπα μέσα μου, τον παρεξήγησα τον άνθρωπο, έχει τo laptop, τι να τον κάνει τον επιτραπέζιο υπολογιστή; Φανερό, παίρνει δουλειά και στο σπίτι – υπάρχει το email, το dropbox, το drive, το Office, το Word και τόσα άλλα χρηστικά, τα οποία προφανώς τα παίζει στα δάχτυλα ο υπουργός. Τι να τον κάνει τον επιτραπέζιο υπολογιστή; Να του τρώει χώρο από τα χαρτιά πάνω στο γραφείο;

Υπουργός κυβέρνησης, εν έτει 2018. Ετοιμος για μεγάλες επιτυχίες, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό…