Το πανεπιστήμιο μας ανήκει

Tην περασμένη εβδομάδα μία χούφτα φοιτήτριες και φοιτητές της Φιλοσοφικής του ΑΠΘ άναψαν μία μικρή σπίθα για να φωτίσουν τις τραγικές συνθήκες που επικρατούν στον χώρο του πανεπιστημίου, όπου γίνεται εμπόριο ναρκωτικών – για να δώσουν μορφή στην κραυγή τους ελπίζοντας κάποτε να εισακουστούν. Με τη βοήθεια του Internet και με τη στήριξη καθηγητών, και παρά την αποθάρρυνση από διάφορους «ρεαλιστές», η σπίθα σύντομα έγινε φωτιά που ελπίζουμε να κάψει ένα χρόνιο απόστημα. Πάντως τάραξε τον εφησυχασμό και τον μιθριδατισμό μας. Εκατοντάδες φοιτητές έχουν υπογράψει το κείμενο διαμαρτυρίας που συντάξαμε και δημοσιοποιήσαμε – και ο αριθμός διαρκώς αυξάνεται.

Τι ήταν όμως αυτό που συσπείρωσε τους φοιτητές, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα απέχουν από τέτοιου είδους κινήσεις και δεν θέλουν να «εκτεθούν»;

Πρώτον, ότι η εκστρατεία έγινε από πρόσωπα που δεν εμπλέκονται σε καμία παράταξη.

Δεύτερον, η κοινή αίσθηση του φόβου που ως φοιτητές βιώνουμε στην καθημερινότητά μας.

Σε καθημερινή βάση, από τις πρώτες πρωινές ώρες, φοιτητές που πάνε στα μαθήματά τους έρχονται αντιμέτωποι με έναν εγκληματικό συρφετό. Παιδιά 18 ετών, στο ξεκίνημά τους σε μια νέα ζωή, αντί να περπατούν με το κεφάλι ψηλά στο νέο τους σπίτι, αναγκάζονται να επιταχύνουν το βήμα τους και να μπαίνουν στο πανεπιστήμιο με τον φόβο πως αν αγριοκοιτάξουν κάποιον από τους εμπόρους θα βρουν τον μπελά τους. Σε κάθε γωνιά του campus ομάδες των 8-10 ατόμων εκθέτουν ανενόχλητοι την «πραμάτεια» τους, πλησιάζουν φοιτητές και περαστικούς για να πουλήσουν, παρενοχλούν χυδαία φοιτήτριες, καβγαδίζουν έξω από τα ανοιχτά παράθυρα όπου γίνεται το μάθημα, με καθηγητές και φοιτητές ανήμπορους να επέμβουν. Εφτασαν να προπηλακίσουν καθηγητές φωνάζοντας «Φύγετε από εδώ μην πάθετε κακό». Σ’ αυτή την εγκατάλειψη του χώρου του δημόσιου πανεπιστημίου οδηγούμαστε; Αυτή είναι η νέα κανονικότητα; Η νέα γενιά να κάνει φοβισμένη μάθημα μέσα σε ένα γκέτο; Μήπως να φύγουμε φοιτητές και καθηγητές από τον χώρο μας, έναν χώρο δημιουργίας και ανάπτυξης, ώστε να συνεχίσουν οι εγκληματίες να δρουν ανενόχλητοι;

Προσωπικά, υπήρξα φοιτήτρια στο ΑΠΘ και το μακρινό 2004, μια εποχή στην οποία δεν εξέλιπαν τα δυσάρεστα περιστατικά, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Επέστρεψα στο πανεπιστήμιο το 2014 με τη χαρά της επιστροφής στο πνευματικό μου σπίτι. Χρόνο με τον χρόνο, η χαρά μου μετατρέπεται σε οργή και θλίψη για την εξαθλίωση του χώρου μας. Αυτή είναι η καλύτερη ζωή που μας υπόσχεται η Παιδεία; Αυτό είναι το αντίκρισμα του μόχθου μας να εισαχθούμε, οι προσδοκίες των γονιών μας που στερούνται τα πάντα για να μας σπουδάσουν; Μια και Μεσσίες δεν φαίνονται, καιρός να πάρουμε το μαστίγιο του λόγου και να εκδιώξουμε κι εμείς τους εμπόρους. Το πανεπιστήμιο μας ανήκει!