Ο Πρωθυπουργός δείχνει να πιστεύει ότι εάν αναλωθεί σε ένα διμέτωπο κυνήγι ψήφων, τόσο για να εξασφαλίσει την πλειοψηφία για τη συμφωνία των Πρεσπών όσο και για να απαλλαγεί από τον κυβερνητικό του εταίρο, θα μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία για το διάστημα εκείνο που εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του. Δεν φαίνεται ωστόσο να λαμβάνει υπόψη του έναν σημαντικό παράγοντα: ότι ηγείται μιας κυβέρνησης που στα μάτια των πολιτών είναι πλήρως απαξιωμένη.
Αυτή η αίσθηση της απαξίωσης είναι αδύνατον να αναστραφεί – και όχι μόνο επειδή δεν υπάρχει πλέον χρόνος. Θα ήταν αδύνατον να αναστραφεί επειδή ο επικεφαλής της κυβέρνησης εμφανίζεται ότι άγεται και φέρεται από τον συγκυβερνήτη του, ο οποίος με τη σειρά του αντιδρά σπασμωδικά απέναντι στην προοπτική του επερχόμενου τέλους. Η εικόνα μιας τέτοιας κυβέρνησης δεν θα μπορούσε να συγκινήσει τους έλληνες πολίτες – είναι δε σαφές πως έχει απογοητεύσει ακόμη και τους πιο αφοσιωμένους οπαδούς της.
Οσο λοιπόν και αν ανακατέψει την τράπουλα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ο Πρωθυπουργός, η ουσία δεν πρόκειται να αλλάξει. Ακόμη χειρότερα, η κυβέρνησή του θα απαξιώνεται ακόμη περισσότερο από τις κατηγορίες που θα ανταλλάσσουν πρώην σύμμαχοι και εταίροι. Το πρόβλημα είναι όμως ότι έτσι απαξιώνεται και η χώρα. Κάτι που σημαίνει ότι ο Πρωθυπουργός μπορεί να ανακατεύει την τράπουλα όσο θέλει. Δεν επιτρέπεται όμως να παίζει τη χώρα στα ζάρια. Ο τζόγος, το ζήσαμε από πολλές απόψεις στο πετσί μας δυστυχώς ως κοινωνία, έχει τεράστιο κόστος.