Mε τον τρόπο του Καμμένου δεν θα το έλεγε ποτέ ο Αλέξης Τσίπρας. Τουλάχιστον δημοσίως, δεν θα έλεγε ποτέ «αφού τους διορίσαμε σε υπουργικούς θώκους, μας κάνουν και κριτική», ούτε πως «τελειώσανε, γιατί στην πλάτη μας πατήσανε και έγιναν τσάμπα μάγκες». Αλλά ο μπρούτος τρόπος του Καμμένου το ίδιο συναίσθημα περιγράφει, την ίδια αίσθηση αγνωμοσύνης αποτυπώνει, την ίδια γεύση προδοσίας. Αν όμως ο έξαλλος Καμμένος εξωτερικεύει το συναίσθημα με τον συνήθη τρόπο του και είναι έτοιμος να κυλιστεί με τον Κουίκ στη λάσπη, ο υποτονικός Τσίπρας αφήνει ελεύθερο όλο το πεδίο στους δικούς του «τσάμπα μάγκες» να εξωτερικεύσουν τα δικά τους: ο Κοτζιάς κινείται σαν περιφερόμενη βόμβα που δεν βλέπει την ώρα να απασφαλιστεί, ο Βαρουφάκης μιλάει για τον ίδιο τον Τσίπρα όχι μόνο με τον εγωπαθή διδακτισμό που τον έκανε γνωστό αλλά και με μια περιφρόνηση σχεδόν απροκάλυπτη, ενώ ο ίδιος ο Καμμένος, ο πολιτικός που εκτοξεύτηκε χάρις στον Τσίπρα από το λυκόφως της γραφικής Δεξιάς στο κέντρο του συριζαϊκού σύμπαντος, περισσότερο ανελοποίησε τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αυτά τα τριάμισι χρόνια παρά άφησε να συριζοποιηθεί ο ίδιος. Το πρόβλημα δεν είναι ιδιοσυγκρασιακό και δεν είναι του Βαρουφάκη παλαιότερα, του Κοτζιά τώρα και του Καμμένου πάντα. Είναι πολιτικό και είναι του Τσίπρα. Ακόμη και την εποχή της παντοδυναμίας του, ο Πρωθυπουργός ήταν όμηρος αυτών που ο Καμμένος όρισε ως «τσάμπα μάγκες» αλλά γνωρίζαμε πάντα ως «κηπουρούς». Ο Τσίπρας έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός που έπεσε θύμα των κηπουρών του όχι επειδή αποδείχθηκαν ανίκανοι ή επικίνδυνοι, αλλά επειδή έκαναν τους κηπουρούς με τη βεβαιότητα πως οι άλλοι, και ο ίδιος ο Τσίπρας ασφαλώς, όφειλαν να τους αναγνωρίσουν αυτό που οι ίδιοι είχαν αναγνωρίσει στον εαυτό τους: πως ήταν βασιλιάδες.
Αν όμως στη δική τους περίπτωση το ζήτημα εκφεύγει της πολιτικής, στην περίπτωση του Τσίπρα παραμένει κατά βάση πολιτικό. Με άλλα λόγια, ελάχιστη σημασία έχει εάν ο Τσίπρας θαμπώθηκε από τον υποτιθέμενο κοσμοπολιτισμό του Βαρουφάκη ή την υποτιθέμενη ευρυμάθεια του Κοτζιά. Σημασία δεν έχουν οι κηπουροί του. Αλλά οι επιλογές του ίδιου.