Το ζητούμενο ήταν η διαχείριση του φόβου. Να δείξει ένα θαρραλέο πρόσωπο όταν θα ακούγονταν οι ερπύστριες της Μπάγερν πριν από κάθε επίθεσή της. Δυστυχώς για την ΑΕΚ, δεν τα κατάφερε. Δεν διέθετε την ποιότητα και την ψυχική δύναμη για να τα καταφέρει.

Οι ποδοσφαιριστές της σκόρπισαν σαν τα ξερόφυλλα στο πρώτο ξεροβόρι. Οι επιθέσεις τους ήταν συγκεκαλυμμένες άμυνες. Ο φόβος μήπως χάσουν τον έλεγχο της μπάλας μετέτρεπε κάθε επιθετική προσπάθεια σε άμυνα. Η μπάλα πίσω, ξανά πίσω και πάλι πίσω μέχρι που έφτανε στον Μπάρκα. Η επίθεση της άμυνας. Να μείνουν μακριά οι παίκτες της Μπάγερν ακόμα κι αν έπρεπε να προδώσουν τις αρχές του ποδοσφαίρου.

Μετατράπηκαν σε ποδοσφαιροκλάστες αδιαφορώντας για τη φήμη της ομάδας, για την εικόνα της, για τους χιλιάδες φιλάθλους που γέμισαν το Ολυμπιακό Στάδιο.

Στο πρώτο ημίχρονο οι πρωταθλητές Ελλάδας δεν κατάφεραν να ανταλλάξουν ούτε εκατό σωστές πάσες και το ποσοστό τους ήταν στο απογοητευτικό 68%. Το ανέβασαν κάπως στην επανάληψη (71%) όταν πια η Μπάγερν είχε πάρει αυτό που ήθελε.

Περιορίστηκαν να κυνηγούν την μπάλα τρέχοντας 4,5 χιλιόμετρα παραπάνω. Σαν να ήταν τα «θύματα» του rondo στις προπονήσεις των Βαυαρών.

Το θηρίο δεν το σκοτώνεις ούτε αντιμετωπίζοντας το κατά μέτωπο, ούτε βγάζοντας φτερά στα πόδια, αλλά δανειζόμενος την οξύνοια του Οδυσσέα.

Το αλάφιασμα έγινε κακός σύμβουλος αποκαλύπτοντας το πραγματικό μέγεθος της ομάδας.

Αν αυτό εννοούσε ο Μαρίνος Ουζουνίδης όταν έλεγε πως πρέπει να αποδώσουν τα μέγιστα οι ποδοσφαιριστές του, τότε θα πρέπει να του πούμε πως αυτό που έπαιξε η ΑΕΚ δεν ήταν ποδόσφαιρο, αλλά κάποιο άλλο άθλημα.

Κάποιοι βέβαια θα ήταν ευχαριστημένοι αν ο Δικέφαλος δεν γνώριζε την ήττα από την Μπάγερν κι ας έπαιζε ακόμα χειρότερα – αν υπάρχει χειρότερα.

Αλλοι πάλι μπορεί να είναι ευχαριστημένοι που η ΑΕΚ δεν ηττήθηκε με πιο βαρύ σκορ από την ανώτερη αντίπαλό της. Είναι θέμα οπτικής γωνίας και φιλοδοξιών που μοιάζουν να εξατμίστηκαν σαν φουσκάλες ανθρακούχου νερού μέσα σε καύσωνα.