Η γέφυρα που «νίκησε» τη θάλασσα

Επειτα από σχεδόν δέκα χρόνια εργασιών, αρκετές καθυστερήσεις και ένα κόστος που έφτασε τελικά τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια, παραδόθηκε επιτέλους στην κυκλοφορία η μεγαλύτερη υπερθαλάσσια γέφυρα στον κόσμο. Η γέφυρα συνδέει το Χονγκ Κονγκ με την ηπειρωτική Κίνα. Και συμβολίζει αυτό που θέλει να εδραιώσει η Χώρα του Δράκου τον 21ο αιώνα: την εικόνα μιας ακμάζουσας κοινωνίας που εξελίσσεται ταχύτατα για να βρει τη θέση της στην κορυφή του κόσμου.

Δεν είναι μόνο τα 55 χιλιόμετρα του μήκους που υποστηρίζουν αυτήν την εικόνα. Η γέφυρα διαφημίζεται ως ένας σπάνιος συνδυασμός μεγέθους και τεχνολογίας. Για την αποφυγή των ατυχημάτων, για παράδειγμα, θα μετράται η αρτηριακή πίεση στους οδηγούς που θα διασχίζουν τη γέφυρα και τα στοιχεία θα αποστέλλονται στο κέντρο ελέγχου. Την ίδια ώρα, ειδικές κάμερες ασφαλείας θα ελέγχουν εάν οι οδηγοί χασμουριούνται. Με περισσότερα από τρία χασμουρητά σε διάστημα δευτερολέπτων, θα χτυπάει στο κέντρο ελέγχου συναγερμός.

Η γέφυρα, από την άλλη πλευρά, δεν θα είναι για όλους. Οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ θα πρέπει να εφοδιάζονται με ειδικές άδειες για να αποκτήσουν το δικαίωμα πρόσβασης. Αλλες πληροφορίες θέλουν να είναι πολύ αυστηρά τα κριτήρια έκδοσης των αδειών μακράς διαρκείας – μεταξύ άλλων, θα πρέπει ο δικαιούχος να καταβάλει ένα σεβαστό ποσό φόρων στο κινεζικό κράτος ή να κάνει δωρεές στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ. Τα μέλη του κόμματος θα είναι ασφαλώς ανάμεσα στους τυχερούς. Δημόσιες συγκοινωνίες πάντως δεν θα υπάρχουν.

Τα πολύ περιορισμένα κριτήρια προκάλεσαν αντιδράσεις, ενώ αίσιο τέλος είχε η διαμάχη σχετικά με τη λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας, αφού οι οδηγοί στο Χονγκ Κονγκ οδηγούν δεξιά και εκείνοι στην ηπειρωτική Κίνα αριστερά. Τελικά προκρίθηκε η άποψη ότι η γέφυρα αποτελεί τμήμα της ηπειρωτικής Κίνας κι εκείνοι που θα πρέπει να προσαρμοστούν θα είναι οι οδηγοί από το Χονγκ Κονγκ.

Για να αποκτήσουν υπόσταση όλα αυτά και να περιοριστεί η διάρκεια της διαδρομής από το Τζουχάι στο Χονγκ Κονγκ από τρεις ώρες σε μόλις 30 λεπτά, χρειάστηκε μια ποσότητα χάλυβα που θα αρκούσε για την κατασκευή 60 πύργων του Αϊφελ, ενώ το τσιμέντο που έχει χρησιμοποιηθεί φθάνει για να οικοδομηθούν 22 ουρανοξύστες Chrysler. Η νέα γέφυρα μπορεί να αντέξει σεισμούς μεγέθους 8 βαθμών και σούπερ τυφώνες ενώ έχει χτιστεί για να αντέξει έναν αιώνα λειτουργίας.

Τη γέφυρα εγκαινίασε φυσικά ο κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ μαζί με τους κυβερνήτες του Χονγκ Κονγκ και του Μακάο. Ο στόχος του κινέζου πρόεδρος όμως δεν έχει μόνο συμβολισμούς. Πέρα από την πρόκληση της μηχανικής, η νέα γέφυρα της Κίνας αποτελεί κι ένα μεγάλο οικονομικό στοίχημα καθώς το κινεζικό καθεστώς φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια ενοποιημένη ζώνη, το συνολικό ΑΕΠ της οποίας ξεπερνά το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια. Κινδυνεύει όμως έτσι να βρεθεί το Χονγκ Κονγκ χωρίς τη θέλησή του στην αγκαλιά της Κίνας; Είναι με άλλα λόγια, η γέφυρα η παγίδα που έστησε ο Σι για να θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχό του την φιλελεύθερη μητρόπολη; Το Πεκίνο φυσικά το αρνείται. Η γέφυρα, λέει το καθεστώς, ενώνει δύο πρώην αποικίες – το Χονγκ Κονγκ των Βρετανών και το Μακάο των Πορτογάλων – και δεν αποτελεί παρά ένα έργο υποδομής τεράστιας στρατηγικής σημασίας.

Κάποιοι στο Χονγκ Κονγκ πάντως δεν το βλέπουν έτσι. Το Χονγκ Κονγκ, λένε, συνδέεται ήδη με την Κίνα και από αέρος και από θαλάσσης και από την ξηρά. Κι αυτό το φαραωνικό έργο είναι σπατάλη χρημάτων. Ή μπορεί και κάτι περισσότερο.