Είναι ο Γιάννος Παπαντωνίου ένας από τους «κάποιους» που σύμφωνα με τον Πολάκη πρέπει να μπουν φυλακή για να κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ; Το τάιμινγκ λέει πως θα μπορούσε και να είναι – αν και τα γεγονότα είναι άσχετα μεταξύ τους, η προφυλάκιση Παπαντωνίου ήρθε να κουμπώσει με τον σχεδιασμό του Πολάκη. Αλλά ακόμη περισσότερο από το τάιμινγκ είναι η ανάγκη: με τους «ενόχους» στο σκάνδαλο της Novartis να μην προσφέρονται για προφυλακίσεις, ένας βετεράνος του σημιτικού εκσυγχρονισμού φαίνεται να είναι μια κάποια λύση – περίπου όπως το χαλάζι που είναι καλύτερο από την αναβροχιά.

Η λύση θα ήταν ακόμη καλύτερη εάν δεν είχε προηγηθεί ένας άλλος παλαιοπασόκ, ο Ακης Τσοχατζόπουλος. Η Βουλή ψήφισε υπέρ της παραπομπής του το 2011, ο ίδιος πήρε τον δρόμο που πήρε ο Παπαντωνίου χθες έναν χρόνο αργότερα. Ολα αυτά συνέβησαν την εποχή που, για τη συριζανελίτικη διάλεκτο, κυβερνούσε το «παλιό πολιτικό σύστημα». Πόσο μπορεί να φουσκώσει επικοινωνιακά η προφυλάκιση Παπαντωνίου όταν έχει προηγηθεί το σίριαλ Τσοχατζόπουλου; Οχι και πολύ: απέναντι στο επιχείρημα ότι επιτέλους μπαίνουν φυλακή οι διεφθαρμένοι των σαλέ της Ελβετίας, θα υπάρχει πάντα το αντεπιχείρημα του νεοκλασικού της Ηρώδου Αττικού.

Ούτως ή άλλως, η υπόθεση δεν θα έπρεπε να προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση. Στις δημοκρατίες υποτίθεται ότι οι ρυθμοί της Δικαιοσύνης δεν ρυθμίζονται από τα πολιτικά πάθη. Ο δικαστικός χρόνος διαστέλλεται ανεξάρτητα από τις ταχύτητες του πολιτικού. Αν λοιπόν στην πολιτική η επικαιρότητα τρέχει τόσο γρήγορα ώστε η περασμένη εβδομάδα να έχει παλιώσει όσο και το περασμένο έτος, η υπόθεση Παπαντωνίου δείχνει να χάνεται στην πολιτική προϊστορία.

Στην αναβροχιά είναι καλό και το χαλάζι. Αλλά δεν είναι αυτό το αίμα που θέλει να χυθεί στα ανακριτικά γραφεία ο Πολάκης, ούτε αυτά τα χέρια για να περαστούν οι χειροπέδες. Το αίμα πρέπει να είναι φρέσκο. Και τα χέρια να ανακατεύουν ακόμη την πολιτική. Με άλλα λόγια, το «παλιό» να είναι παλιό. Αλλά αλίμονο, όχι και το τόσο παλιό.