Το άλμα από το σύνθημα «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» στους 11.443 πλειστηριασμούς σε έναν και μόνο χρόνο είναι τεράστιο. Δεν είναι τεράστιο μόνο αριθμητικά – κι ας ξεκίνησε η αρίθμηση από το μηδέν για να φτάσει σε πενταψήφιο αριθμό. Είναι και κοινωνικά. Και είναι και πολιτικά.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει αυτό το άλμα για την κοινωνία. Η κυβέρνηση επιχείρησε να πείσει την κοινή γνώμη ότι οι πλειστηριασμοί αφορούσαν μόνο στρατηγικούς κακοπληρωτές και ότι τα εκπλειστηριαζόμενα ακίνητα είναι μόνο βίλες και επαύλεις. Στην πραγματικότητα, οι πλειστηριασμοί χτύπησαν και στη χώρα μας εκείνους που κατά κύριο λόγο χτυπούν και στον υπόλοιπο κόσμο: συνανθρώπους μας που είτε ανήκαν πάντα στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα είτε βρέθηκαν εκεί εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν είναι ότι δεν ήθελαν, αλλά ότι δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν χρέη από τον αγώνα τους στον επαγγελματικό στίβο για μια καλύτερη ζωή.

Πολιτικά, το τεράστιο άλμα κατέδειξε το εξίσου τεράστιο κενό του πολιτικού λόγου του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και το τεράστιο μέγεθος μιας ρητορικής που δικαιολογείται ως αυταπάτη, ενώ στην πραγματικότητα ήταν πολιτική απάτη. Οι πλειστηριασμοί είναι το αποτέλεσμα ενός πολιτικού εμπαιγμού, στον οποίο κατέφυγε χωρίς αναστολές ο ΣΥΡΙΖΑ για να εξασφαλίσει την εξουσία. Ακόμη χειρότερα, είναι ένας πολιτικός εμπαιγμός χωρίς καμία συγγνώμη σε ανθρώπους που όχι μόνο έχασαν τα σπίτια τους, αλλά και υποδείχθηκαν περίπου ως πάμπλουτα παράσιτα της κοινωνίας.