«Ψυχρός Πόλεμος» (Πολωνία/ Γαλλία/ Αγγλία, 2018) του Πάβελ Παβλικόφσκι. Ο Ψυχρός Πόλεμος μέσα από το μικροσκόπιο του έρωτα, τη σπαραχτική ιστορία δύο ανθρώπων, η οποία ιστορία καλύπτει 15 περίπου έτη, από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 μέχρι τα μέσα της μεθεπόμενης. Ο Ψυχρός Πόλεμος όχι του πολιτικού ανταγωνισμού – γεωπολιτικός, στρατιωτικός και οικονομικός ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή – αλλά της καθημερινότητας. Η επιρροή του στους απλούς ανθρώπους. Ενα όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ένας έρωτας που δεν μπόρεσε να κορυφωθεί αλλά ποτέ δεν έσβησε. Δύο άνθρωποι, η τραγουδίστρια Ζούλα (Τζοάνα Κούλιγκ) και ο μέντοράς της, ο δάσκαλός της, ο εραστής της Βίκτορ (Τόμας Κοτ). Η εκπαίδευσή της, η αγάπη τους, η φυγή του στη Δύση, η καριέρα τους σε διαφορετικά σημεία του κόσμου, οι συναντήσεις τους στο πέρασμα του χρόνου – Βαρσοβία, Παρίσι, Ζάγκρεμπ. Στοιχεία όλα που συνθέτουν αυτό το 90λεπτο κινηματογραφικό ποίημα που γοητεύει μέσα στην αστείρευτη μελαγχολία του, μέσα στο βωβό κλάμα του. Ο Πάβελ Παβλικόφσκι νοσταλγεί μια εποχή πιο δύσκολη ίσως, αλλά και πιθανότατα πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τη σημερινή, οι γραμμές που χώριζαν τότε την ομορφιά από την ασχήμια, ή αν θέλετε το «καλό» από το «κακό», ήταν ευκρινείς. Μια ταινία σάρκινη και με ψυχή τεράστια, ένα γνήσια ρομαντικό, πολύ τρυφερό φιλμ, πλημμυρισμένο από τη ζεστασιά του πάθους, τις νότες της τζαζ και τις ασπρόμαυρες εικόνες του διευθυντή φωτογραφίας Λούκας Ζαλ που υπηρετεί επάξια τον σκηνοθέτη του, ο οποίος για την ταινία αυτή απέσπασε δικαιότατα το βραβείο σκηνοθεσίας στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών.
«Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» («Dance Fight Love Die: With Mikis On the Road», Γερμανία/ Ελλάδα, 2017) του Αστέρη Κούτουλα. «Οταν με το καλό θα πεθάνω, θα με βάλετε σε ένα ψυγείο και μετά από πολλά χρόνια, όταν θα έρθει να με βρει η Μυρτώ, θα μας βάλετε σε έναν πύραυλο μαζί με όλο μου το έργο το οποίο θα ακούγεται στο Διάστημα περιστροφικά με την ηλιακή ενέργεια». Κάπως έτσι ο Μίκης Θεοδωράκης περιγράφει στο πειραματικό ντοκιμαντέρ του Αστέρη Κούτουλα το μέλλον που θα ήθελε για τον εαυτό του πολλά χρόνια από σήμερα. Ανθρωπος με άποψη, χιούμορ και ευφυΐα, ο συνθέτης του «Κάντο Χενεράλ», του «Αξιον εστί» και τόσων άλλων εμβληματικών έργων, υπήρξε αντικείμενο παρακολούθησης του σκηνοθέτη εδώ και 30 χρόνια και το συνολικό υλικό που ο τελευταίος έχει στη διάθεσή του ξεπερνά τις 600 ώρες. Το απόσταγμα αυτού του υλικού είναι τα 90′ του «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» όπου συνδυάζονται αποσπάσματα συναυλιών του σε όλον τον κόσμο, με σύντομα στιγμιότυπα προσωπικών εξομολογήσεων όπως η παραπάνω, αλλά και χορευτικά κεφάλαια μέσα από τα οποία γίνεται μια προσπάθεια εντοπισμού της επιρροής που ο Θεοδωράκης ασκεί στις νεότερες γενιές.
«Ο τελευταίος παρτιζάνος» (Ελλάδα, 2017) του Αντρέα Χατζηπατέρα. Σε αντίθεση με το «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη», το ντοκιμαντέρ του Ανδρέα Χατζηπατέρα για τον Μανώλη Γλέζο δεν δίνει έμφαση στις σκηνές αρχείου (που ασφαλώς και υπάρχουν), αλλά στο τώρα της εποχής που γυρίστηκε. Στο ελκυστικότερο κομμάτι του έργου, ο Γλέζος αφηγείται ιστορίες μπροστά στην κάμερα και μπορεί να γίνει άκρως συγκινητικός, ιδίως σε πολύ προσωπικές στιγμές, όταν για παράδειγμα τον βλέπουμε να μιλά για τη μητέρα του και το ότι εκείνη αδυνατούσε να χωνέψει το γεγονός ότι ο αδελφός του είχε εκτελεστεί από τους Γερμανούς. Η ανάμνηση προκαλεί δάκρυα στον Μανώλη Γλέζο και ανατρίχιασμα στον θεατή. Κατά τα άλλα, το ντοκιμαντέρ δίνει βάρος σε πράγματα ήδη γνωστά όπως τη δράση του Γλέζου στο Ευρωκοινοβούλιο, ή το περίφημο τόλμημά του να κατεβάσει τη σημαία των ναζιστών από την Ακρόπολη όταν η Ελλάδα βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή.
«Τυφλό σημείο» («Blindspotting», ΗΠΑ, 2018) του Κάρλος Λόπεζ Εστράδα. Ο μαύρος ράπερ και ηθοποιός Νταβίντ Ντιγκς και ο λευκός ποιητής/ συγγραφέας/ ηθοποιός Ραφαέλ Κασάλ είναι οι συν-σεναριογράφοι και συμπρωταγωνιστές αυτού του καλοφτιαγμένου αντιρατσιστικού δράματος που με δραματουργικό χώρο το Οουκλαντ της Καλιφόρνια παρακολουθεί τη σχέση δύο φίλων από παιδιά: ο μαύρος έχει κάνει φυλακή και προσπαθεί να ξαναβρεί τον εαυτό του, ο λευκός κάνει ό,τι μπορεί για να μπει στη φυλακή. Ανάσες χιούμορ βοηθούν την ταινία να αντιμετωπίσει ανάλαφρα το βαρύ θέμα της.
«Η διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ» («The miseducation of Cameron Post», ΗΠΑ, 2018) της Ντεζιέρ Ακαβάν. Ακόμα και σήμερα, εν έτει 2018, υπάρχουν άνθρωποι στις Ηνωμένες Πολιτείες που αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία ως… αμάρτημα. Και υπάρχουν ιδρύματα που χρησιμοποιούν τον χριστιανισμό ως τρόπο θεραπείας! Πάνω σε αυτή την εφιαλτική αμερικανική αφέλεια, η Ντεζιρέ Ακαβάν κτίζει αυτό το περίεργο δράμα που λαμβάνει χώρα σε ένα τέτοιο ίδρυμα «αποκατάστασης», όπου τη δεκαετία του 1990 μια μοναχική κοπέλα (Κλόε Γκρέις Μόρετζ) είναι αναγκασμένη να ζήσει μέχρι να… «διορθωθεί» η φύση της!
«Εντιμότατοι κλέφτες» («King of thieves», Αγγλία, 2018) του Τζέιμς Μαρς. Βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία, η ταινία παρακολουθεί τα περιστατικά γύρω από ένα φιλόδοξο σχέδιο ληστείας που αποφασίζει να διαπράξει μια σπείρα ηλικιωμένων κακοποιών με εγκέφαλο τον Μάικλ Κέιν. Το ενδιαφέρον της είναι ότι ξεφεύγοντας από την πεπατημένη δεν ωραιοποιεί κανέναν και δείχνει τους κακοποιούς ως καθάρματα, έτοιμα ανά πάσα στιγμή να ρίξουν ο ένας τον άλλο. Το πρόβλημά της είναι ότι δεν έχει τέμπο και δείχνει δυσκίνητη και κουρασμένη, όπως ακριβώς οι ηλικιωμένοι ήρωες της ιστορίας (παίζουν επίσης οι Τομ Κόρτνεϊ, Ρέι Γουίνστοουν και Τζιμ Μπρόντμεντ).
«Hunter killer» (HΠΑ, 2018) του Ντόνοβαν Μαρς. Τέσσερις αμερικανοί πεζοναύτες αναλαμβάνουν τη σωτηρία του Ρώσου προέδρου και ένα αμερικανικό υποβρύχιο με κυβερνήτη τον Τζέραρντ Μπάτλερ θα πρέπει να τους βοηθήσει να ξεφύγουν. Συστατικά μιας ανόητης πολεμοχαρούς στρατιωτικής περιπέτειας στην οποία δεν πυρπολούνται μόνο στρατιωτικές βάσεις Ρώσων από Ρώσους αλλά και η νοημοσύνη του θεατή. Παίζει και ο Γκάρι Ολντμαν. Κρίμα.
 
«Mandy» (ΗΠΑ, 2018) του Πάνος Κοσμάτος. Στο πρώτο μέρος νιώθεις ότι αυτή η ταινία τρόμου που σκηνοθέτησε ο γιος του σκηνοθέτη του «Περάσματος της Κασσάνδρας» και του «Κόμπρα», θα κάνει τη διαφορά. Ενα κόκκινο φίλτρο της δίνει μια θολή αλλά εικαστικά εντυπωσιακή εικόνα. Σύντομα όμως το σενάριο παραδίδεται σε μια σειρά γνωστών κλισέ που βρίσκεις στο είδος και καταλήγει σε μια ακόμη περιπέτεια εκδίκησης, με τον Νίκολας Κέιτζ στον ρόλο του ανθρώπου που θέλει να εκδικηθεί τους οπαδούς μιας θρησκευτικής αίρεσης, υπεύθυνους για τον θάνατο της αγαπημένης του (Αντρέα Ράισμπορο).
Προβάλλονται επίσης η ταινία τρόμου «Η νύχτα με τις μάσκες» («Halloween») στην οποία ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν «κοιτάζει» εκ νέου την κλασική ομότιτλη ταινία του Τζον Κάρπεντερ και πάλι με πρωταγωνίστρια την Τζέιμι Λι Κέρτις και το κινούμενο σχέδιο «Ο γκρινιάρης».