Την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου, ο υπουργός Αμυνας κατηγορούσε την κυβερνητική «Εφημερίδα των Συντακτών» από τις ΗΠΑ ότι εκτελεί εναντίον του «συμβόλαιο συγκεκριμένου πολιτικού επιχειρηματικού κέντρου με πολλά χρήματα».

Δεν έδινε λεπτομέρειες ούτε για το κέντρο ούτε για το ποσό.

Τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου, σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ και σε σχετική ερώτηση για το ίδιο ζήτημα, ο Καμμένος απαντά: «Για τον Τζορτζ Σόρος που έχει μοιράσει δισεκατομμύρια εδώ και δεκαετίες σε όλες τις αλυτρωτικές οργανώσεις των Σκοπιανών δεν μιλάει κανείς (…) θα δείτε πολλά το επόμενο διάστημα».

Δεν είναι όμως η πρώτη φορά τους τελευταίους μήνες που τουλάχιστον ο Καμμένος μιλά για τον Σόρος.

Στις 26 Σεπτεμβρίου κοινοποίησε στο Twitter την είδηση: «Αποκάλυψη – βόμβα από το Star: ο Σόρος πίσω από τη συκοφαντική επίθεση στον Καμμένο για το Προσφυγικό» – αφορούσε τα κοινοτικά κονδύλια για το Μεταναστευτικό που ψάχνει η OLAF!

Αλλά και νωρίτερα, στις 5 Ιουλίου, μιλώντας στη Βουλή ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ αναρωτιόταν: «Γιατί να ρίξουμε την κυβέρνηση; Για να κάνουμε το χατίρι του Σόρος και της τρόικας εσωτερικού;».

Στην ίδια ομιλία μάλιστα διευκρίνιζε: «Να ρίχναμε την κυβέρνηση για να κάναμε τη χάρη στις πρόθυμες κοινοβουλευτικές καβάντζες του συστήματος Σόρος, να διαμορφώσουν νέες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες; (…) Τον ξεχάσατε τον κ. Θεοδωράκη;».

Με άλλα λόγια, μόνο μέσα στο τελευταίο τρίμηνο, ο υπουργός Αμυνας έχει συνδέσει δημοσίως τον Σόρος με τις αλυτρωτικές οργανώσεις των Σκοπίων, με την ανατροπή της κυβέρνησης, με τον Θεοδωράκη, με τη «συκοφαντική επίθεση» εναντίον του για τα προσφυγικά κονδύλια, με τη χρηματοδότηση της κυβέρνησης για εξαγορές και με «συμβόλαιο» εναντίον του μιας κυβερνητικής εφημερίδας.

Στον σωρό του Σόρος όλα χωράνε!

Πρώτη ερώτηση κρίσεως. Οταν το μεσημέρι της Δευτέρας 15 Οκτωβρίου ο Καμμένος συντρώγει με τον Τσίπρα για να συζητήσουν τις εξελίξεις στο Σκοπιανό και την τύχη της συμφωνίας, πόσο πιθανό είναι να μην αναφέρθηκαν στο κορυφαίο (κατά τον υπουργό Αμυνας) θέμα Σόρος που μεθοδεύει όλα αυτά εναντίον του ιδίου και της κυβέρνησης;

Την επομένη, Τρίτη 16 Οκτωβρίου, συνεδριάζει το Υπουργικό Συμβούλιο. Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς επικρίνει σε έντονο τόνο τον υπουργό Αμυνας για τη δημόσια αντίθεσή του στη συμφωνία των Πρεσπών, η οποία δημιουργεί αντικειμενικά ζήτημα κυβερνητικής διγλωσσίας.

Ο Καμμένος αντεπιτίθεται κατηγορώντας τον Κοτζιά για «αδιαφάνεια» στη διαχείριση των μυστικών κονδυλίων του υπουργείου Εξωτερικών αλλά και για «τα πενήντα εκατομμύρια του Σόρος».

Σύμφωνα με τον Κοτζιά, ο Καμμένος κατηγόρησε ωμά την κυβέρνηση ότι «χρηματοδοτείται από τον Σόρος» για να εξαγοράζει διαφόρους.

Η κατηγορία είναι βαριά. Και πρωτάκουστη. Αλλά κανείς δεν αντιδρά πλην του Κοτζιά. Κι ακόμη χειρότερα: κανείς δεν ξαφνιάζεται. Ολοι σιωπούν.

Ιδίως ο Πρωθυπουργός, ο οποίος ακούει τον κυβερνητικό εταίρο του να εμπλέκει την κυβέρνηση σε ένα μάλλον ξεδιάντροπο νταραβέρι χρηματισμού και εξαγορών. Δεν θα έπρεπε λογικά να προκαλέσει έστω την περιέργειά του; Να ζητήσει διευκρινίσεις ή κάποιες εξηγήσεις;

Δεύτερη ερώτηση κρίσεως. Ο Πρωθυπουργός άραγε δεν αντέδρασε επειδή δεν κατάλαβε τι έλεγε ο Καμμένος, επειδή δεν τα αξιολόγησε στη σωστή τους διάσταση ή επειδή όσα έλεγε ο Καμμένος του ήταν με κάποιο τρόπο ήδη γνωστά; Τι γνώριζε κι από πότε γνώριζε;

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου, η Βουλή των Σκοπίων βρίσκει τους απαραίτητους ογδόντα βουλευτές για να ξεκινήσει τη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης.

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας συνοδεύεται από έναν καταιγισμό καταγγελιών για εξαγορές, εκβιασμούς, συναλλαγές κι απειλές. Πέραν της αντιπολίτευσης, τις καταγγελίες υιοθέτησε επισήμως και η Ρωσία.

Ουδείς μπορεί να διασταυρώσει με αντικειμενικότητα το εύρος της ανάμειξης ξένων παραγόντων και τις μεθόδους της. Αλλά ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την ανάμειξη.

Οταν όλη η διεθνής κοινότητα έχει βγει στα κάγκελα υπέρ ή κατά της συμφωνίας με πιέσεις που κινούνται στα όρια του ανάρμοστου και με μεθοδεύσεις που δεν τιμούν τη δημοκρατία, είναι δύσκολο να δεχτεί κανείς ότι οι παρεμβάσεις εκδηλώθηκαν μόνο από τη μια πλευρά ή ότι οι μεν παρέμβαιναν με χρήμα κι απειλές, αλλά οι δε απαντούσαν ευγενικά και με χαμόγελο.

Τρίτη ερώτηση κρίσεως, λοιπόν. Αν όλα αυτά επιχειρήθηκαν στα Σκόπια για να διασφαλίσουν την έγκριση ή την απόρριψη της συμφωνίας, από πού προκύπτει ότι οι προσπάθειες προορίζονται να σταματήσουν στο τελωνείο των Ευζώνων;

Ούτως ή άλλως, για τους ενδιαφερόμενους «επενδυτές» είναι εξίσου σημαντικό να κυρωθεί η συμφωνία στην Αθήνα, όσο και να αλλάξει το Σύνταγμα στα Σκόπια. Μόνο με το ένα δεν γίνεται η δουλειά.

Πάμε λοιπόν από την αρχή.

Αν υποθέσουμε ότι κάποιο «διεθνές κέντρο» (Σόρος ή οτιδήποτε άλλο) επενδύει πίεση και χρήμα για να γίνει πράξη η συμφωνία των Πρεσπών, είναι προφανές ότι η φροντίδα του αφορά και τα Σκόπια και την Αθήνα.

Για λόγους που εκείνο ξέρει κι εμείς μπορούμε απλώς να υποψιαζόμαστε.

Φυσικά ο υπουργός Αμυνας δεν είναι η πιο έγκυρη πηγή ενός τέτοιου παρασκηνίου. Στο παρελθόν έχει καταγγείλει τα πάντα και το αντίθετό τους.

Από την άλλη πλευρά όμως μίλησε με ονόματα κι αντίλογος δεν έχει (ακόμη) ακουστεί, παρόλο που εκδιώχθηκε ο υπουργός Εξωτερικών.

Είναι αλήθεια ότι η συνηθέστερη κι απλούστερη εξήγηση των πραγμάτων δεν είναι ο κάθε Σόρος αλλά η ανοησία, η ημιμάθεια και η ιδεοληψία.

Από την άλλη πλευρά όμως, όσο κι αν είναι κάποιος καλοπροαίρετος, δυσκολεύεται να καταλάβει τον φανατισμό μιας μερίδας του κυβερνητικού Τύπου όχι απλώς υπέρ μιας διακρατικής συμφωνίας αλλά συνολικά υπέρ μιας αμφιλεγόμενης ιστορικής αφήγησης.

Δημοσιεύτηκε ακόμη και αφιέρωμα σύμφωνα με το οποίο ο Παύλος Μελάς (!) ήταν μια «γραφική φιγούρα της αθηναϊκής καλής κοινωνίας» και ο θάνατός του ένα «επικοινωνιακό ξεσάλωμα» («Ο Αληθινός Παύλος Μελάς», «Εφημερίδα των Συντακτών», 13-14 Οκτωβρίου).

Στον σωρό του Σόρος κι αυτός!