O παππούς του στη Βαρκελώνη πήρε µέρος στον ισπανικό εµφύλιο και έφυγε κυνηγηµένος από τις δυνάµεις του Φράνκο. Πέρασε τα Πυρηναία και έφθασε στη Μασσαλία. Οταν βρέθηκε η «µεξικάνικη βαλίτσα» µε χιλιάδες φωτογραφίες του Ρόµπερτ Κάπα από τον εµφύλιο, είδε στην έκθεση τον 28χρονο παππού του να τον κοιτά από ένα καρέ. «Παιδί προσφύγων είµαι», λέει ο 52χρονος παλιός άσος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Ερίκ Καντονά. «Το ποδόσφαιρο έδωσε νόηµα στη ζωή µου. Οµως η ζωή έδωσε πιο πολύ νόηµα στο ποδόσφαιρο».

Ποιος ξέρει σε πόσους άγνωστους ήρωες οφείλουµε τη ζωή µας; Οπως ο Γιόακιµ Ρόνεµπεργκ που πέθανε σε ηλικία 99 ετών. Ο Νορβηγός ήταν επικεφαλής οµάδας που τον Φεβρουάριο του 1943 προκάλεσε δολιοφθορά σε νορβηγικό εργοστάσιο παραγωγής βαρέος ύδατος, σταµατώντας έτσι το πρόγραµµα πυρηνικών ερευνών της ναζιστικής Γερµανίας. Σε αυτό το κατόρθωµά του βασίσθηκε ο ρόλος του Κερκ Ντάγκλας στους «Ηρωες του Τέλεµαρκ». Ο Ρόνεµπεργκ δεν έλεγε πολλά. Κυρίως αυτό: «Να είµαστε πάντα έτοιµοι να αγωνιστούµε για ειρήνη και ελευθερία».

Δεν υπάρχει τρόπος να γίνει κάποια τέλεια µητέρα, υπάρχουν όµως πολλοί τρόποι να γίνει καλή. Ο τενίστας Στέφανος Τσιτσιπάς κέρδισε το Οπεν της Στοκχόλµης και τον πρώτο τίτλο της καριέρας του. Αµέσως µετά το παιχνίδι και την ώρα που ο γιος της πανηγύριζε, η Τζούλια Τσιτσιπά, πρώην επαγγελµατίας τενίστρια και πρωταθλήτρια ΕΣΣΔ, προτίµησε να πάει πρώτα στον Ερνεστ Γκουλµπίς, τον ηττηµένο αντίπαλό του που καθόταν µε κατεβασµένο κεφάλι και να του πει δυο εµψυχωτικά λόγια. Μητέρες – φιλόσοφοι από ένστικτο.

«Η δεξιοτεχνία του είναι τεράστια. Οσοι αγαπούν την υπαρξιακή µελαγχολία θα ενθουσιαστούν µε τη διαρκή συγκίνηση του οράµατος του Δηµήτρη Παπαϊωάννου». Διθυραµβικές, όπως αυτή του «Guardian», είναι οι κριτικές για τον «Μεγάλο δαµαστή» του έλληνα καλλιτέχνη που ανεβάζει το νέο του έργο στο Λονδίνο. Εικόνες που συνθέτουν την ιστορία του ανθρώπινου βηµατισµού στη Γη. Σώµατα και αισθήµατα που εκφράζονται µέσα από µαύρα κοστούµια και γυµνή σάρκα. Ένα ταξίδι προς τις δυνάµεις που ο άνθρωπος οφείλει να δαµάσει.

Είναι φοιτήτρια στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Και διαπιστώνει, όπως έγραψε στα «ΝΕΑ», ότι η χαρά της για γνώση µετατρέπεται σε οργή και θλίψη για την εξαθλίωση του πανεπιστηµιακού χώρου. Η Ελπίδα Πετµεζά είναι µέλος οµάδας φοιτητών που µε τη βοήθεια του Διαδικτύου συγκεντρώσαν υπογραφές και προκάλεσαν δηµόσιο διάλογο, αντιδρώντας στις «τραγικές συνθήκες που επικρατούν στον χώρο του πανεπιστηµίου, όπου γίνεται εµπόριο ναρκωτικών». Μια σπίθα που έγινε φωτιά, «που ελπίζουµε να κάψει ένα χρόνιο απόστηµα».

«Μ’ ενδιαφέρει να µην υπάρχω, παρά να υπάρχω όπως θέλουν οι άλλοι». Και υπήρξε. Οπως ήθελε εκείνος. Μεταβολίζοντας εποχές και ήχους, κρατώντας τα σηµαντικά, βάφοντας µε νότες οράµατα και αισθήσεις. Ο Μάνος Χατζιδάκις, που αν ζούσε θα συµπλήρωνε πριν από λίγες ηµέρες τα 93 του χρόνια, είναι η απόλυτη διάψευση του «ουδείς αναντικατάστατος». Γιατί κανείς δεν µπόρεσε να πάρει τη θέση του στη µεστή αποτίµηση µιας τόσο δύσκολης καθηµερινότητας συνδυασµένη µε τόσο ονειρικά µουσικά ταξίδια. «Το µυστικό είναι να µη συνηθίσεις την ασχήµια».