Ο Κρίστοφερ Μπράουνινγκ αναλύει στο «New York Review of Books» ένα από τα ερωτήματα των ημερών. Και παρά τις ομοιότητες που επισημαίνει, εστιάζει στις διαφορές της εποχής μας σε σχέση με τον ευρωπαϊκό Μεσοπόλεμο: «Η ναζιστική δικτατορία, ο πόλεμος και η γενοκτονία που ακολούθησαν την πτώση της Βαϊμάρης δεν προσφέρονται… Τα φασιστικά κινήματα εκείνης της περιόδου “περηφανεύονταν” ότι ήταν ανοιχτά αντιδημοκρατικά και οι επικεφαλής της εξουσίας σε Ιταλία και Γερμανία ότι τα καθεστώτα τους ήταν ολοκληρωτικά. Η πλέον αποκαλυπτική ομολογία του σημερινού κύματος αυταρχικών είναι ότι η δημιουργία απροκάλυπτα αντιδημοκρατικών δικτατοριών που φλερτάρουν με τον ολοκληρωτισμό δεν προσφέρονται για την παραμονή στην εξουσία. Η πιο πετυχημένη ίσως περιγραφή γι’ αυτό τον νέο αυταρχισμό είναι ο πονηρός όρος “ανελεύθερη δημοκρατία”. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία, ο Πούτιν στη Ρωσία, ο Ροντρίγκο Ντουτέρτε στις Φιλιππίνες και ο Βίκτορ Ορμπαν στην Ουγγαρία έχουν όλοι καταλάβει ότι μπορεί να υπάρχει και αντιπολίτευση, ενώ οι εκλογές μπορούν να διεξάγονται για να δώσουν ένα φύλλο συκής στη δημοκρατική νομιμοποίηση…