Ηταν πριν από επτά χρόνια. Σε εκείνη την «αγανακτισμένη» επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 2011. Οταν ο Πάνος Σκουρλέτης, ως «διευθυντής» ορχήστρας εγχόρδων και κρουστών του λαϊκισμού, ενορχήστρωνε τις αντιπαρελάσεις στη Θεσσαλονίκη, οι χρυσαυγίτες απειλούσαν ότι θα τα κάνουν μπάχαλο παντού και η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ άρθρωνε έναν «επαναστατικό» λόγο βουτηγμένο σε γεροντίστικη, ιδεοληπτική αρτηριοσκλήρωση. Τότε, ο 16χρονος Αχιλλέας από τη Λάρισα, παρελαύνοντας μπροστά από την εξέδρα των επισήμων, σήκωσε το χέρι του και μούντζωσε προς την εξέδρα των επισήμων, εκεί όπου νόμιζε ότι βρισκόταν το επίσημο και οπωσδήποτε διεφθαρμένο κράτος και σύστημα διαπλοκής που του στέρησε το μέλλον πριν καν προλάβει να το ονειρευτεί. Βέβαια, ένας έφηβος (αν και όχι και τόσο «παιδί» στην εποχή μας, αφού, με τα νέα δεδομένα, οριακά έχει δικαίωμα ψήφου) αναπαράγει συνήθως την περιρρέουσα ρητορική και θυμόμαστε τι «έρρεε» στα πέριξ εκείνη την εποχή περί γερμανοτσολιάδων και προδοτών. Και έτσι ο Αχιλλέας έγινε (ευτυχώς, όχι από όλους) ήρωας. Θυμάμαι (και ξαναβλέπω στο YouTube) τον Λάκη Λαζόπουλο να του αφιερώνει, τότε, ένα μεγάλο μέρος της εκπομπής του, να δακρύζει καθώς μιλούσε για αυτόν τον προδομένο «αγωνιστή της ζωής» που κατόρθωνε το, κατά τη γνώμη μου, ακατόρθωτο αλλά, κατά τη γνώμη του Λαζόπουλου, συγκινητικά ηρωικό. Να είναι βαθιά πολιτικοποιημένος και, συγχρόνως, να απαξιώνει την πολιτική.

Οκτώβριος 2018. Λίγες μέρες πριν από την παρέλαση. Μια ομάδα φοιτητών, μαθητών, whatever, εισέβαλε στο γραφείο του υπουργού Παιδείας. Και ένας νεαρός με υπερμεγέθη ντουντούκα (σύμβολο του αγώνα εναντίον του ιμπεριαλισμού και των ξένων και ντόπιων συμφερόντων που κάποιοι συνεργάτες του Πρωθυπουργού το έχουν ακόμη ως διακοσμητικό αντικείμενο στο γραφείο τους) σάλταρε πάνω στο γραφείο (όπως ανεβαίνουν τα κορίτσια στα τραπέζια για να χορέψουν τσιφτετέλι) και φώναζε κάτι ακατάληπτα περί μη εντατικοποίησης των σπουδών. Αν και ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί χρειάζεται μια τόσο μεγάλη ντουντούκα για να μιλήσει κάποιος σε έναν κλειστό χώρο λίγων τετραγωνικών μέτρων και παρόλο που το όλο θέαμα μου θύμιζε διαγωνιζόμενο στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο», η εικόνα με μελαγχόλησε. Οχι για τον υπουργό που στεκόταν μαρμαρωμένος σαν ξεκούρδιστο παιχνίδι ούτε για το θράσος του νεαρού που επισήμαναν αρκετοί. Μελαγχόλησα για μια γενιά που έχει μπερδέψει την επανάσταση με το θεματικό πάρκο. Και που δεν ρισκάρει ούτε καν τα κορδόνια των αθλητικών της.

Ο Αχιλλέας και ο νεαρός με την ντουντούκα δρουν πλήρως προστατευμένοι μέσα στην κάψουλα του win win. Τι θα ήταν δηλαδή το χειρότερο που θα μπορούσε να τους συμβεί ως συνέπεια της συγκλονιστικής επανάστασής τους; Να τους κατεβάσει κάποιος από το βάθρο της αμετροέπειάς τους; Ε, και; «Ηρωες» παντός καιρού. Επειδή όμως ο Οκτώβριος δημιουργεί και άλλους συνειρμούς, ας ξέρουν αυτά τα παιδιά ότι κάθε ομοιότητα με «τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» του Ελύτη δεν είναι ούτε καν συμπτωματική. Πρόκειται απλώς για ύβριν.