Στα δυο «στενά» μεταξύ των περικοπών στις συντάξεις και των κυβερνητικών εξαγγελιών για παροχές είναι εγκλωβισμένη η χώρα. Και η κυβέρνηση, σε μια περιστρεφόμενη καρέκλα, κάνει κύκλους γύρω απ’ τις μνημονιακές δεσμεύσεις της και τις εξαγγελίες της στον δρόμο προς τις κάλπες.
Μπορεί τα σύννεφα να πυκνώνουν επικίνδυνα πάνω από την ελληνική οικονομία, ιδιαίτερα μετά τα πανηγύρια του Αυγούστου για την «έξοδο» και η χώρα να παραμένει στη μαύρη λίστα των αγορών, αλλά στην κυβέρνηση ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με το πρόβλημα συντάξεις – εκλογές.
Σήμερα, δύο μήνες πριν από την προβλεπόμενη ενεργοποίηση του νόμου για τις περικοπές που έχει ψηφίσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, κανείς δεν γνωρίζει την ετυμηγορία των δανειστών. Και ας μη γελιόμαστε, στο τέλος αυτοί είναι που θα κρίνουν αν, πότε και πώς θα πέσει το μαχαίρι. Το βέβαιο είναι ένα: Η συγκυβέρνηση δεν θα εφαρμόσει τις μειώσεις στις συντάξεις. Δεν θα πιει και αυτό το πικρό ποτήρι λίγους μήνες πριν από τις κάλπες. Ακόμη και αν δεν ανάψουν το πράσινο φως οι δανειστές, ο δρόμος προς τις εκλογές είναι ανοιχτός με σημαία την κυβερνητική αντίσταση για λογαριασμό των συνταξιούχων και το πακέτο παροχών.
Αν, με κάποιον τρόπο, δώσουν τη συγκατάθεσή τους οι δανειστές για τις συντάξεις το σίγουρο είναι ότι δεν θα εφαρμοσθούν οι κυβερνητικές εξαγγελίες για τις μειώσεις των φόρων και τα επιδόματα, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι τους. Ή το ένα ή το άλλο έχουν ήδη διαμηνύσει στις προκαταρκτικές συζητήσεις τους οι εκπρόσωποι των δανειστών, κάνοντας σαφή την προτίμησή τους στις φοροελαφρύνσεις
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Από τη μία πλευρά, η μη περικοπή των συντάξεων θα αποσοβήσει για την ελληνική οικονομία τον μεγάλο κίνδυνο να βυθιστεί σε νέα ύφεση αφού η μείωση στα εισοδήματα των συνταξιούχων θα προκαλούσε νέο βαρύ πλήγμα στην κατανάλωση. Από την άλλη, αν δεν μειωθούν οι υπερβολικοί φόροι που επιβλήθηκαν από τη σημερινή κυβέρνηση τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να πάρει μπροστά. Θα εξακολουθήσει να σέρνεται τα επόμενα χρόνια.
Και κάπως έτσι η χώρα βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Οχι μόνο γιατί έπειτα από τρία Μνημόνια παραμένει αποκλεισμένη – άγνωστο για πόσο ακόμη – από τις αγορές. Και όχι μόνο γιατί εξακολουθεί να είναι ο αδύναμος κρίκος σε κάθε αναταραχή στα διεθνή χρηματιστήρια. Ούτε βεβαίως, μόνο, γιατί θυμίζει τον ασθενή που βρίσκεται σε μηχανική υποστήριξη και στενή παρακολούθηση έπειτα από χρόνια παραμονής στην εντατική, κινδυνεύοντας να ξαναμπεί σ’ αυτήν.  Αλλά κυρίως γιατί δεν ξέρει πού βαδίζει. Εγκλωβισμένη σε «κάλπηκα» διλήμματα και με σαφή έλλειψη προσανατολισμού κινείται με βάση το ένστικτο επιβίωσης της ηγεσίας της κυβέρνησης και όχι με βάση το ένστικτο της δικής επιβίωσης.