Το πρώτο ποίημα που δημοσίευσε ως πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας λεγόταν «Οι Προφήτες κλαίνε». Ηταν τέσσερα χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του το 2011, το θέμα του ήταν το δράμα των προσφύγων και το ολοκλήρωσε έπειτα μια τριήμερη επίσκεψη στην Αιθιοπία, το Μαλάουι και τη Νότια Αφρική. Ξεκινάει με αυτά τα λόγια: «Σε εκείνους έξω στους δρόμους μεταδόθηκε η είδηση πως / κλαίνε οι Προφήτες / Για τον λόγο τους τον κακοποιημένο / που εκείνοι σκορπίζουν για να σπείρουν το κακό / Οι φήμες λένε ότι / κλαίνε οι Προφήτες / Για τα διαστρεβλωμένα τους κείμενα / τον θάνατο και την καταστροφή / στο δικό τους όνομα».

Ο ποιητής που έγινε πρόεδρος ετοιμάζεται να ανανεώσει τη θητεία του στην προεδρία της χώρας του στις σημερινές εκλογές. Ακόμη και αν δεν αναγνωρίζουν όλοι το ποιητικό ταλέντο, ως πρόεδρος τυγχάνει ευρείας αποδοχής. Ο Μάικλ Χίγκινς ήταν εξάλλου ο πρώτος πρόεδρος της Ιρλανδίας που επισκέφθηκε τη Βρετανία – η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2014 και φυσικά περιελάμβανε και μια στάση στη γενέτειρα του Σαίξπηρ. Ο ίδιος γεννήθηκε 77 Απρίλιους νωρίτερα, το 1941, στο Λίμερικ, μια πόλη περίπου 100.000 κατοίκων στην Κεντρική Ιρλανδία. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και είχε πολεμήσει στον ιρλανδικό πόλεμο της ανεξαρτησίας με τις δυνάμεις του ΙRΑ. Δύο δεκαετίες και πλέον αργότερα και με αφορμή τα προβλήματα υγείας που του είχε δημιουργήσει το πολύ αλκοόλ, ο Τζον Χίγκινς θα έστελνε τον πεντάχρονο γιο του Μάικλ και τον κατά ένα χρόνο μικρότερο αδελφό του στη φάρμα ενός ανύπαντρου θείου του.

Τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης τον βρίσκουν πρόεδρο της φοιτητικής ένωσης του Πανεπιστημίου Ιντίανα στο Μπλούμινγκτον απ’ όπου αποφοίτησε το 1967 ως κοινωνιολόγος. Πέρασε κι ένα διάστημα από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, ενώ η ακαδημαϊκή του καριέρα θα ξεκινούσε από τη θέση του λέκτορα στο Τμήμα Κοινωνιολογίας και Πολιτικών Επιστημών στο πανεπιστημιακό κολέγιο του Γκάλγουεϊ. Η ακαδημαϊκή του καριέρα περιλαμβάνει και τα μαθήματα που παρέδωσε ως επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Νότιου Ιλινόι. Ούτως ή άλλως δεν θα κρατούσε πολύ: το 1973 εγκατέλειψε την ακαδημαϊκή κοινότητα για να αφιερωθεί στο μεγάλο του πάθος που δεν ήταν άλλο από την πολιτική.

Δεν ξεκίνησαν όλα πρίμα για τον πολιτικό Χίγκινς. Στις εκλογές του 1969 απέτυχε να εκλεγεί ως υποψήφιος του Εργατικού Κόμματος, το ίδιο και σε εκείνες του 1973. Θα έπρεπε να έρθουν οι εκλογές του 1981 για να αποκτήσει τη δική του έδρα στο Κοινοβούλιο, την οποία έχασε τον Νοέμβριο του 1982. Τη δεκαετία του ’80 πάντως φιγουράρει ανάμεσα στα ηγετικά στελέχη των Εργατικών. Την ίδια περίοδο θα θητεύσει μια διετία ως δήμαρχος του Γκάλγουεϊ, αξίωμα που θα υπηρετήσει και τη διετία 1991-1992. Στην ιρλανδική Βουλή, το Da΄il, θα επιστρέψει το 1987 όπου θα παραμείνει ώς τις εκλογές του 2011. Από κυβερνητικά πόστα αυτό που ξεχωρίζει είναι το υπουργείο Πολιτισμού. Εγινε υπουργός το 1993 και αν η Ιρλανδία απέκτησε κέντρο κινηματογράφου και τηλεοπτικές εκπομπές στην ιρλανδική γλώσσα το οφείλει σε αυτόν.

Ηταν στις προεδρικές εκλογές του 2004 όταν εξέφρασε για πρώτη φορά το ενδιαφέρον να γίνει πρόεδρος. Το κόμμα δεν τον άφησε, θεωρώντας ότι η Μέρι ΜακΑλιζι ήταν ανίκητη. Το 2010 θα έλεγε πως δεν τον ενδιαφέρει να θέσει υποψηφιότητα για τις εκλογές του ’11. Ώς τότε ζούσε σε ένα ταπεινό διαμέρισμα δύο δωματίων στο Δουβλίνο με τη γυναίκα της ζωής του. Αυτή ήταν η Μέρι Κένι, δημοσιογράφος, παρουσιάστρια και θεατρική συγγραφέας και ηγετική φιγούρα του ιρλανδικού φεμινιστικού κινήματος, που γνώρισε στα φοιτητικά του χρόνια και με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά.

Υποψηφιότητα τελικά έθεσε με την υπόσχεση πως δεν θα διεκδικούσε δεύτερη θητεία – επτά χρόνια υποτίθεται πως ήταν αρκετά. Ηταν μια προεκλογική εκστρατεία με ένα κάποιο ενδιαφέρον. Κι αν ο ένας λόγος ήταν η στήριξη που του προσέφερε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ο σταρ του Χόλιγουντ Μάρτιν Σιν, ο άλλος ήταν η δημόσια παραδοχή ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες είχε καπνίσει μαριχουάνα. Γι’ αυτούς και ασφαλώς και για άλλους λόγους οι ιρλανδοί πολίτες τον αποζημίωσαν με 1.007.104 ψήφους και Χίγκινς έγινε ο ένατος πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας με τις περισσότερες ψήφους που είχε κατακτήσει ποτέ υποψήφιος.

Ηταν και γι’ αυτό το ρεκόρ που τα διεθνή μέσα ανακάλυψαν αυτόν τον Ιρλανδό – την ταπεινή καταγωγή του, τις επιδόσεις του στην ποίηση, τους αγώνες του υπέρ των δικαιωμάτων, τις εκπομπές του στην τηλεόραση, ακόμη και το ύψος του που έφτανε μόλις το 1 μέτρο και 63 εκατοστά, γεγονός που έκανε τους σκιτσογράφους να τον απεικονίζουν ως χόμπιτ. Το επίκεντρο στην πρώτη του ομιλία ως προέδρου ήταν ο ουμανισμός και η οικουμενικότητα. Υπό την ιδιότητά του αυτή έφτασε ώς την Κίνα για μια επίσκεψη που κράτησε μια ολόκληρη εβδομάδα, ενώ στη Βρετανία είχε φιλοξενηθεί από τη βασίλισσα Ελισάβετ στο κάστρο των Γουίντσορ και είχε συναντηθεί με τον τότε πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον.

Αν και αγαπητός, δεν απέφυγε την κριτική όταν φέρεται να δήλωσε πως πληροφορήθηκε τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο με «μεγάλη θλίψη». Ενα πταίσμα για τους επικριτές του που δεν τον εμπόδισε να αλλάξει γνώμη και να ανακοινώσει περασμένο Ιούλιο ότι θα διεκδικήσει μια δεύτερη θητεία στην προεδρία. Μέχρι να γίνει πρόεδρος πάντως, είχε εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές. Και παρά το ποίημα που έγραψε για τους πρόσφυγες, εκπρόσωπός του δήλωσε προς κάθε ενδιαφερόμενο πως δεν αναμένεται να εκδώσει άλλη ποιητική συλλογική λόγω των αυξημένων του καθηκόντων. Δεν είναι βέβαιο πως έχασε η ποίηση από αυτήν την απόφαση. Η πολιτική πάντως κάτι κέρδισε από τον Μάικλ Χίγκινς.