Είναι κι αυτό μια εκδοχή του «όλοι μαζί τα φάγαμε». Οχι έτσι όπως το εννοούσε ο Πάγκαλος για να περιγράψει βλάσφημα τα αίτια της οικονομικής κρίσης, αλλά έτσι όπως το εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να περιγράψει αφοριστικά το ΠΑΣΟΚ. Το «όλοι μαζί τα φάγαμε» δεν σχετίζεται με μια περίοδο γενικευμένης σπατάλης, αλλά με μια κυβέρνηση γενικευμένης διαφθοράς. Δεν είναι η άτυπη συμφωνία ανάμεσα σε εκείνους που διόριζαν και εκείνους που διορίζονταν που προσδιορίζει την έννοια, αλλά μια μυστική συμφωνία ανάμεσα σε εκείνους που χειρίζονταν το δημόσιο χρήμα.
Είναι όμως μια λογική που δεν έχει θέση στις δημοκρατίες, όπως δεν έχει θέση καμία λογική συλλογικής ευθύνης. Δεν έχει θέση ακόμη και όταν η κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ εικονογραφεί την είδηση της προσωρινής κράτησης του Παπαντωνίου με μια φωτογραφία στην οποία εικονίζεται ο ίδιος να χαιρετάει τη Φώφη Γεννηματά. Αυτή ήταν η πιο γκεμπελική εκδοχή τού «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ακόμη χειρότερα, η πραγματική λεζάντα της φωτογραφίας ξεπέρασε τα εικονιζόμενα πρόσωπα. Είναι μια λεζάντα που λέει ότι εάν υπάρχει ένα πρόσωπο που πρέπει να απολογηθεί, ένας πολιτικός που πρέπει να δώσει εξηγήσεις για ό,τι έκαναν οι άλλοι, αυτός είναι ο Κώστας Σημίτης.
Αν υπενθυμίζει κάτι αυτή η λεζάντα είναι πόσο μόνος ήταν ο Σημίτης και τότε και τώρα. Τότε ήταν ξένο σώμα σε ένα κόμμα που δεν χώνεψε ποτέ τον σημιτικό εκσυγχρονισμό – και δεν τον χώνεψε με όρους βαθέος ΠΑΣΟΚ. Κι αυτή η δυσανεξία είναι κάτι που εξηγεί γιατί ο Σημίτης είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης με τόσους ορκισμένους εχθρούς σε ένα τόσο ευρύ πολιτικό φάσμα: το στρατόπεδο δεν έχει μόνο δεξιούς που συστήνονται ως καραμανλικοί, αλλά και παλαιοπασόκους που βρέθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, εκσυγχρονιστές που παραμένουν εκσυγχρονιστές, εκσυγχρονιστές που αποκήρυξαν το παρελθόν τους για να ξαναθυμηθούν την αριστερή ψυχή τους. Ενας κόσμος που δεν αντιπολιτεύτηκε μόνο τον Σημίτη, αλλά τον συμπολιτεύτηκε τις ημέρες της εξουσίας του, τον καλεί σήμερα να λογοδοτήσει. Να πει ό,τι ήξερε για όλα όσα υποτίθεται ότι εκείνοι δεν ήξεραν.