Είναι ανάμεσα στις υποχρεώσεις της οργανωμένης πολιτείας η προστασία της ζωής των πολιτών της. Οταν λοιπόν ένας πολίτης πέφτει θύμα μιας εγκληματικής ενέργειας και χάνει τη ζωή του, η πολιτεία θα πρέπει όχι μόνο να αναγνωρίζει ότι έχει αποτύχει σε μια βασική της αποστολή, αλλά και να κρατά τη δέουσα στάση απέναντι στους οικείους του αδικοχαμένου θύματος.
Δυστυχώς απέναντι σε μια αδικοχαμένη ζωή, αυτή του Παύλου Μπακογιάννη, διαπράττεται μια διπλή απρέπεια και μια τεράστια ύβρις. Ο μεν δολοφόνος του δεν έχει ζητήσει μισή συγγνώμη από τους οικείους του, όπως φυσικά δεν έχει ζητήσει συγγνώμη από τους οικείους κανενός από τους ανθρώπους που δολοφόνησε. Αντίθετα, δείχνει να διακονεί το ίδιο μίσος. Και χωρίς ίχνος μεταμέλειας κάνει χρήση όλων των μέσων που του προσφέρει το κράτος δικαίου, αλλά και των πιέσεων που ασκούν οι ποικιλώνυμοι θαυμαστές του για να αποκτήσει την ελευθερία του.
Την ίδια ώρα η πολιτεία, η πολιτεία που δεν μπόρεσε να προστατεύσει τους πολίτες της, εμφανίζεται ιδιαίτερα γενναιόδωρη απέναντι στον αμετανόητο δολοφόνο τους. Οχι μόνο του εξασφάλισε μια καλύτερη ζωή στις αγροτικές φυλακές, αλλά επιπλέον του παρέχει και πολυήμερες άδειες, τις οποίες φροντίζει να μεγαλώνει με οδοιπορικά δύο ημερών για μια απόσταση λίγων εκατοντάδων χιλιομέτρων.
Η στάση αυτή δεν προσβάλλει μόνο την οικογένεια του Παύλου Μπακογιάννη. Προσβάλλει ολόκληρη την κοινωνία. Γιατί δείχνει να πριμοδοτεί τη δολοφονική βαρβαρότητα έναντι του ύψιστου αγαθού της ζωής.