Στον άτυπο διαγωνισμό «Ποιος θα φύγει πρώτος; Ο Τσίπρας ή η Μέρκελ;» μη βιαστείτε να στοιχηματίσετε. Ολα είναι ανοιχτά.

Ο Τσίπρας ήταν φαβορί. Η Μέρκελ ανέβηκε από την εσωτερική. Αλλά κι ο Τσίπρας δεν εγκαταλείπει. Θα κάνει ό,τι μπορεί να φύγει πρώτος.

Οι έως τώρα επιδόσεις του εγγυώνται καλές μελλοντικές αποδόσεις.

Πρώτα τα έκανε μούσκεμα με το Μνημόνιο και τον Βαρουφάκη. Υστερα διάλεξε παρέα τον Καμμένο. Μετά μπλέχτηκε με τις αξιολογήσεις και την υπερφορολόγηση για να βγουν οι αξιολογήσεις.

Αποφάσισε ξαφνικά χωρίς λόγο να λύσει το Σκοπιανό. Εμπιστεύτηκε τον Κοτζιά. Νόμισε ότι «θα βγει από το Μνημόνιο» και κάτι θα τρέξει στα γύφτικα.

Κατέληξε να απειλεί ότι θα βάλει κόσμο στη φυλακή μπας και διασωθεί εκλογικά. Και τώρα έβγαλε από τη ναφθαλίνη τη συνταγματική αναθεώρηση!

Δεν θα κρίνω το καθένα από μόνο του. Αλλά όλα μαζί πρέπει να συνιστούν το παγκόσμιο ρεκόρ αποτυχίας μιας κυβέρνησης.

Σε ό,τι πόνταρε έπεσε έξω. Ο,τι μέτρησε το μέτρησε λάθος. Στον κλήρο να το έριχναν, όλο και κάτι θα τους είχε κάτσει.

Ακούω την ένσταση ότι «τα έκαναν θάλασσα και όμως παίρνουν πάνω από 20%!».

Μπράβο τους. Αλλά άνευ σημασίας.

Η πλειοψηφία δεν εξαρτάται από το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και 25% ή 30% να πάρει, όποιος χάσει έχασε. Εστω με μία ψήφο διαφορά.

Οπως λένε στο ΝΒΑ: ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα. Κι άλλωστε κανείς δεν θυμάται ποτέ τι πήρε ο δεύτερος των εκλογών.

Αλλά φυσικά δεν θα πάρουν 30%. Θα χάσουν βαριά και καθαρά. Εφεση δεν υπάρχει. Και το μεγάλο γλέντι θα αρχίσει από τη Δευτέρα.

Το νέο λάθος του ΣΥΡΙΖΑ αφορά τη δεύτερη θέση. Δεν την αμφισβητεί, αλλά νομίζει πως όσο ψηλότερα πάει τόσο καλύτερη μετεκλογική μεταχείριση θα έχει.

Υποθέτω, ας πούμε, ότι ο Τσίπρας ονειρεύεται κάποια στιγμή να επιστρέψει.

Θεμιτό όνειρο, αλλά διπλό λάθος.

Αφενός επειδή η μετεκλογική μεταχείριση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα εξαρτηθεί από το εκλογικό ποσοστό αλλά από την προεκλογική συμπεριφορά του. Κι έως τώρα δεν βλέπω πολλές διαθέσεις επιείκειας.

Αφετέρου επειδή οι ηττημένοι πρωθυπουργοί δεν επιστρέφουν στην εξουσία.

Μοναδικές εξαιρέσεις στη μεταπολεμική Ελλάδα: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Για να επιστρέψει ο πρώτος μεσολάβησαν έντεκα χρόνια στο Παρίσι, μια χούντα κι η τραγωδία της Κύπρου.

Για να επιστρέψει ο δεύτερος χρειάστηκε το φιάσκο του Ειδικού Δικαστηρίου.

Αλλά τότε έκαναν το λάθος να δικάσουν τον ίδιο τον Ανδρέα.

Ούτε τον Ρασπούτιν, ούτε τον Πολάκη, ούτε τον Παππά!