Ενα ζευγάρι ηλικιωμένων. Είναι πιασμένοι και χορεύουν. Αυτός είναι ψηλότερος κατά μισό κεφάλι. Σκύβει λιγάκι για να την κρατήσει χαμηλά από τη μέση της. Τον δυσκολεύει αυτό το λίγο σκύψιμο στην κουρασμένη μέση του. Αυτή τεντώνεται για να τυλίξει τα χεράκια της ψηλά γύρω απ’ την πλάτη του. Τη δυσκολεύει αυτό το λίγο τέντωμα στην κουρασμένη πλάτη της. Χορεύουν, αλλά δεν ακούγεται καμία μουσική. Επικρατεί απόλυτη σιωπή, εγώ όμως είμαι σίγουρος ότι αυτοί ακούνε μία μουσική, την ίδια. Τα πρόσωπά τους είναι εντελώς ανέκφραστα, εγώ όμως είμαι σίγουρος πως τους αρέσει που χορεύουν. Φαίνεται. Από την προσπάθεια που κάνουν για να κοιταχτούν. Γύρω τους κι αλλά ζευγαράκια ηλικιωμένων που χορεύουν στον σκοπό κι αυτοί της ίδιας μουσικής.

Στο γήπεδο, οι ποδοσφαιριστές ανεβοκατεβαίνουν με την μπάλα, ή χωρίς αυτήν. Οι φάσεις διαδέχονται η μια την άλλη, αλλά οι κινήσεις των παικτών είναι λίγο παράξενες, σχεδόν χορευτικές. Οι φίλαθλοι απ’ τις εξέδρες παρακολουθούν. Υποστηρίζουν ως συνήθως την ομάδα τους και αποδοκιμάζουν ως συνήθως τους αντίπαλους, μα με νωθρές κι ευγενικές κινήσεις κι από μέσα τους. Επικρατεί απόλυτη σιωπή. Τα πρόσωπά τους όλων είναι εντελώς ανέκφραστα, εγώ όμως είμαι σίγουρος πως μες στο γήπεδο οι παίκτες παίζουν αποφασισμένοι και με πάθος για τη νίκη και ότι οι φίλαθλοι απ’ τις εξέδρες παρακολουθούν τον ποδοσφαιρικό αγώνα με μεγάλη αγωνία. Μάλιστα μόλις τώρα οι μισοί λυπήθηκαν κι οι άλλοι χάρηκαν πολύ που έβαλε γκολ η από δω στην από κεί ομάδα.

Στο θέατρο, οι ηθοποιοί είναι εντελώς αμίλητοι και  εντελώς ακίνητοι επάνω στη σκηνή. Μία μόνο στάση έχει πάρει ο καθένας, φυσική ή αφύσικη. Οι θεατές τούς παρακολουθούν από τις θέσεις τους, αμίλητοι κι ακίνητοι κι αυτοί. Επικρατεί απόλυτη σιωπή κι απόλυτη ακινησία. Τα πρόσωπά τους όλων, θεατών και ηθοποιών, είναι εντελώς ανέκφραστα, αλλά εγώ είμαι σίγουρος ότι το έργο παίζεται με πίστη από τους ηθοποιούς και πως οι θεατές το παρακολουθούν με ενδιαφέρον. Αν πλησιάσεις λίγο μάλιστα, θα δεις κανένα δάκρυ πού και πού ή πού και πού την υποψία ενός χαμόγελου στα μάτια τους.

Κανένας ήχος όμως, ούτε λόγια. Σε ολόκληρη την πόλη επικρατεί απόλυτη σιωπή και σχετική ακινησία. Στην αγορά, στα σπίτια, στα σχολεία, στα γραφεία, στις οικοδομές, στα εργοστάσια, παντού.  Αλλά η πόλη συνεχίζει.

Στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου, κάποιοι αρχίζουν να βαδίζουν προς την έξοδο. Μάλλον θα νόμισαν πως άκουσαν την ανακοίνωση της πτήσης τους. Μπα, όχι.

Ομως, ναι. Σαν κάτι να ακούστηκε, μα όχι απ’ το αεροδρόμιο. Από τη μεριά που βρίσκεται το μαιευτήριο της πόλης μάλλον έρχεται ο ήχος. Ναι, ασφαλώς  από κει πέρα έρχεται. Είναι το κλάμα ενός μωρού. Το πρώτο κλάμα του. Ολοι οι κάτοικοι της πόλης σταματούν τις ασχολίες τους και στρέφουν το κεφάλι τους.

Σιγά σιγά αρχίζουν να ακούγονται ξανά, η μουσική από την αίθουσα χορού των ηλικιωμένων, οι πανηγυρισμοί στο γήπεδο, το χειροκρότημα των θεατών στο θέατρο. Και τέλος η ανακοίνωση της αναχώρησης της πτήσης.

info

O Μανώλης Μαυρομματάκης είναι ηθοποιός. Αυτή την περίοδο παίζει στην παράσταση «Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας» της Αλεξάνδρας Κ, σε σκηνοθεσία Σαράντου-Γεώργιου Ζερβουλάκου στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Εως τις 18 Νοεμβρίου.