Μετά και την εισαγωγή στην πολιτική συζήτηση των προτάσεων του Πρωθυπουργού για μια συνταγματική αναθεώρηση, αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά ότι το Σύνταγμα είναι ένα ακόμα εργαλείο άσκησης αυτού που αντιλαμβάνεται ο Αλέξης Τσίπρας ως πολιτική. Και το σχέδιο συνταγματικής αναθεώρησης, όπως το σύνολο σχεδόν των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το άθροισμα διαφόρων τακτικισμών που θεμελιώνονται πάντα στα ιερά και απαρέγκλιτα συνθήματα της Αριστεράς, στις αριστερές κοινοτοπίες, κυρίαρχες ακόμα κι όταν η αριστερή κυβέρνηση κάνει, σαν «θεσμικός Τιραμόλα» όπως την αποκαλεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος, τα αντίθετα απ’ όσα εξαγγέλλει.

Ψήφισε Μνημόνιο η κυβέρνηση; Σημασία έχει ότι είναι αντιμνημονιακή. Συμπυκνώνεται στην ντροπιαστική εικόνα της Μόριας η πολιτική του ελληνικού κράτους στο Προσφυγικό; Σημασία έχει η ρητορική της αλληλεγγύης. Είναι ο Καμμένος ο κυβερνητικός συνεταίρος του Τσίπρα; Σημασία έχει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάνει ακροδεξιά στροφή. Φτιάχνουν κομματικό κράτος οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Σημασία έχει ότι τα στελέχη τους καταγγέλλουν το κομματικό κράτος.

Κάπως έτσι, με έμφαση στους ιερούς φετφάδες της Αριστεράς της Μεταπολίτευσης, ο Τσίπρας παριστάνει τώρα τον μεταρρυθμιστή και τον εκσυγχρονιστή της συνταγματικής τάξης. Τι χρειάζεται; Ενα Σύνταγμα, εργαλείο στη μετεκλογική περίοδο, έπειτα από την αναμενόμενη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Που θα περιλαμβάνει θεσμούς άμεσης δημοκρατίας (όπως η απλή αναλογική) και μια θεσμική κωμωδία πολλών μηνών γύρω από την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας. Θαρρείς και η πολιτική δεν υπάρχει για να υπηρετεί την κοινωνία αλλά, αντίθετα, η κοινωνία οφείλει να ζει για να παρακολουθεί την πολιτική ως ένα διαρκές συγκρουσιακό σόου.

Η συνταγματική αναθεώρηση που πρότεινε ο Τσίπρας είναι ένας αριστερός φορμαλισμός. Μια τελετουργία επαναστατικής γυμναστικής. Την ίδια στιγμή διαρρέει η ουσία. Και η ουσία είναι ότι το Σύνταγμα δεν θα δώσει απάντηση πώς θα βγει η Ελλάδα στις αγορές, πώς θα αρχίσει η ανάπτυξη, πώς θα έχουμε δικαιότερη και αποτελεσματικότερη φορολογία, πώς θα ανακάμψει το τραπεζικό σύστημα, πώς θα ανασυγκροτηθεί η υγεία, πώς θα βγουν από την ανυποληψία οι θεσμοί της παιδείας.

Αλλά οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν χάνουν ευκαιρία να αποδεικνύουν ότι δεν τους νοιάζει η ουσία. Κι ότι γι’ αυτούς η δημοκρατία ταυτίζεται με μια τελετουργία πολιτικών συγκρούσεων στις οποίες πρωταγωνιστούν οι ίδιοι. Πάντα στην πλάτη μιας κοινωνίας που συνεχίζει να βυθίζεται.