Λυπάμαι αλλά δεν μπόρεσα να συγκινηθώ με το posthume βιντεάκι για το Mega. Η σωστή λέξη είναι «δεν πρόλαβα». Σαν να έριξε το μάτι μου μια πετονιά και να τράβηξε πίσω το δάκρυ που είχε αρχίσει να μου θαμπώνει την όραση. Οχι τόσο ώστε να μην παρατηρήσω ότι απ’ όλο αυτό το κολάζ έλειπε βροντερά η ειδησεογραφική και δημοσιογραφική πλευρά του καναλιού. Λες κι ήταν ένας τηλεοπτικός σταθμός μόνον με σειρές. Λες και δεν ήταν Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης αλλά το στούντιο ΑΤΑ. Γιατί αυτή η απόκρυψη ή έστω σεμνοτυφία; Ποιον ντράπηκαν και μάκρυναν τις φούστες τους; Ποιον να μη σκανδαλίσουν και με τι; Η αλήθεια είναι ότι όλο και κάπου πάει ο νους μου,  αλλά μπορεί να σας το πω μετά. Λέω μετά, επειδή δεν ξέρω αν μας πάρει ο χώρος. Αυτά που έχουμε να θυμηθούμε (ή να ξεχάσουμε) είναι πολλά. Να, πρώτη εγώ, μάνι μάνι: ξέχασα κιόλας την τσαντίλα που συχνά πυκνά μου προξενούσε το συγκεκριμένο κανάλι. Πάλι με την τηλεόραση μαλώνεις; μου έλεγαν ανήσυχοι οι οικείοι μου. Ναι με την τηλεόραση, γιατί όταν χρίζεις έναν σταθμό συνομιλητή σου, αυτό πάει να πει ότι έχει αναπτυχθεί σχέση μεταξύ σας, υπάρχει δικαίωμα και έγγαμος βίος που τους σηκώνει τους καβγάδες, πώς το λένε; Αλλιώς βγες στον δρόμο να επιτεθείς κατ’ αγνώστων, να δεις για πότε θα σε πάρουν σηκωτό. Κανένα άλλο κανάλι στην ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης δεν έχει καταφέρει να γίνει κοινή αναφορά, και τούτο όχι απαραίτητα χάρη στους Απαράδεκτους ή στους Δυο ξένους. Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον σ’ αυτό.

Αλλά ας συμφωνήσουμε και σε κάτι άλλο. Οτι ευθύς εξ αρχής το Mega ρίχτηκε μονόπαντα στην ενημέρωση προκαλώντας σημαντικά ονόματα της έντυπης δημοσιογραφίας να κάνουν ένα ελαφρύ τουίστ στην τεχνική τους και στην καριέρα τους, την ώρα που τα άλλα κανάλια έχασαν χρόνο στην εκκίνηση, ξεπατικώνοντας ανεπιτυχώς τη λογική των περιοδικών της εποχής, αιωνία τους η μνήμη. Αυτό συσσώρευσε εμπειρία, προκάλεσε αναμονές στο κοινό και δημιούργησε αυτοματισμούς στο συντακτικό προσωπικό, πρώτη ύλη που αν δεν την εξορύξεις μόνος με τα χεράκια σου, δεν θα βρεις πουθενά αλλού να την αγοράσεις. Προχείρως σταχυολογώ τους «Διαξιφισμούς» με τον Παντελή Καψή και τον Νίκο Χατζηνικολάου, τους «Φακέλους» με τον Αλέξη Παπαχελά, τον Παύλο Τσίμα, τον Τάσο Τέλλογλου και τη Σοφία Παπαϊωάννου, το δελτίο ειδήσεων, πάνω απ’ όλα, που κατάφερνε να βρίσκεται πάντα ανάμεσα στις δέκα εκπομπές με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση, ακόμα και σε περιόδους που δεν είχε κάποιο κορυφαίο θέμα.  Η μεγάλη εξάρτηση όμως του κοινού από το Mega ήταν τα έκτακτα δελτία του. Ολόκληρη η επικράτεια σταματούσε ν’ ακούσει κι ας την έκοβαν απάνω στο καλύτερο. Ηταν η άμεση σύνδεση του πολίτη με την ιστορική στιγμή, η συμμετοχή, η συνενοχή, όπως θέλετε πέστε το. Κι έπειτα ήταν και το μεγάλο δίκτυο των ανταποκριτών του σε κομβικές χώρες του κόσμου όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Τουρκία, που ξύπνησαν το «εξωτερικό δελτίο» από την αφασία του εθνοκεντρισμού και των ξεκαρδιστικών βίντεο με τα παράξενα της φύσης, φελλός εσκότωσε ελέφαντα κ.λπ. κ.λπ. Τι να μας πει ο Γιούνκερ αν πρώτα δεν το επιβεβαιώσει ο Σπινθουράκης. Σωστά.

Είδατε; Εφαγα όλο μου τον χώρο χωρίς να πω ούτε μια φορά Πρετεντέρης! Εικοστή πέμπτη Ιανουαρίου 2015. Ηταν η βραδιά που ο πρωτάρης του Μαξίμου, με ένα ελαφρύ βηχαλάκι, έσβησε για πρώτη φορά πούρο σε  κρυστάλλινο τασάκι της Ηρώδου Αττικού. Η πρώτη ρουφηξιά φέρνει πάντα βήχα, του είπε η Ηρωδιάδα, με νόημα.