Ποιος ήταν ο ΜVP τη Δευτέρα το βράδυ στην Τούμπα; Ο Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς που άνοιξε το σκορ; Ο Ζαμπά, που του έβγαλε την ασίστ «πάρε μπάλα – βάλε γκολ»; Αυτόν ανέδειξαν οι δημοσιογράφοι, καθώς από δική του πάσα ξεκίνησε και το δεύτερο γκολ που σημείωσε ο Λημνιός. Στους πρωταγωνιστές και ο Σωκράτης Διούδης, που κράτησε τον Παναθηναϊκό μέσα στο ματς για 75 λεπτά. Είναι μάταιο όμως να ψάχνουμε τον κορυφαίο ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές. Αυτός που ξεχώρισε, αυτός που έκλεψε την παράσταση δεν κλώτσαγε την μπάλα. Σφύριζε. Και δεν ήταν ότι σφύριζε σωστά. Ηταν ότι σφύριζε ελάχιστα. Εως καθόλου. Ο Δανός Γενς Μάε ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για να γίνει ένα ωραίο παιχνίδι. Αφησε τις δύο ομάδες, άφησε τους ποδοσφαιριστές να παίξουν ποδόσφαιρο. Σ’ ένα ματς μάλιστα όπου κυριάρχησαν η δύναμη, το πάθος, οι σκληρές μονομαχίες και οι τράκοι μεταξύ των ποδοσφαιριστών.

Τροχονόμος

Αν ήταν έλληνας διαιτητής στο συγκεκριμένο παιχνίδι, το φρου-φρου θα πήγαινε σύννεφο. Δεν θα βλέπαμε ματς. Κάθε τρεις και λίγο θα σφύραγε και θα το σταμάταγε. Δεν είναι ότι οι έλληνες διαιτητές διαμορφώνουν αποτελέσματα και κλέβουν βαθμούς. Κλέβουν κι αυτό καθαυτό το παιχνίδι. Κλέβουν από τον θεατή το θέαμα. Μειώνουν τον καθαρό χρόνο. Καταστρέφουν τη ροή του ματς. Σπάνε το παιχνίδι σε χίλια κομμάτια. Δεν το αφήνουν να αποκτήσει ρυθμό. Λειτουργούν κόντρα στο ματς. Αντί να βοηθήσουν στην εξέλιξή του το χαλάνε. Ο διαιτητής είναι μπορείς να πεις σαν τον τροχονόμο. Υποχρέωσή του δεν είναι μόνο να σφυρίζει σωστά. Οφείλει ταυτόχρονα να συμβάλλει, να διευκολύνει στο να παιχθεί ποδόσφαιρο. Αυτό ακριβώς έκανε ο Μάε. Αυτό που κάνουν οι περισσότεροι ξένοι διαιτητές, ανεξάρτητα από τις σωστές ή λανθασμένες αποφάσεις τους. Αυτό που δεν κάνει η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων διαιτητών.

Ανασφάλεια

Δεν είναι μόνο κακοί οι έλληνες διαιτητές. Είναι πάνω απ’ όλα φοβισμένοι. Δειλιάζουν να αφήσουν το παιχνίδι να εξελιχθεί. Λες και φοβούνται ότι θα χάσουν τον έλεγχο. Είναι η ανασφάλεια που κυριαρχεί και τους κάνει να φυσάνε και να ξεφυσάνε συνέχεια τη σφυρίχτρα. Και δεν είναι ότι η Δανία, μετά την αλιεία και τη γεωργία, διακρίνεται και στην εξαγωγή διαιτητών. Δεν είναι γράμματα η διαιτησία. Δεν είναι τέχνη να απαιτούνται ιδιαίτερα προσόντα. Αν είσαι ανεξάρτητος, αν δεν έκανες καριέρα επειδή είχες προστάτες, αν δεν σηκώνεις το τηλέφωνο, αν δεν μπαίνεις στο γήπεδο για να κάνεις πολιτική, αν έχεις αυτοπεποίθηση, σφυρίζεις ό,τι βλέπεις κι αυτό είναι όλο. Κι αν κάνεις κι ένα λάθος, δεν τρέχει τίποτα. Οταν έχεις αποδείξει με τη γενικότερη συμπεριφορά σου ότι δεν σφυρίζεις ανάλογα με το χρώμα της φανέλας. Οταν όμως είσαι εξαρτημένος, έχεις άγχος. Φοβάσαι μην εκτεθείς σ’ αυτούς που σε στείλανε.

Οφθαλμίατρος

Βλέπεις τέτοιους διαιτητές κάθε Σαββατοκύριακο στα γήπεδα. Που λες και δίνουν εξετάσεις. Σφυρίζουν συνέχεια, χαλάνε τα παιχνίδια, για να διατηρούν τον έλεγχο. Για να κρατάνε το ματς στα χέρια τους. Γίνανε δύσκολες φάσεις στην Τούμπα. Ο τράκος του Βαρέλα στον Μακέντα στο ξεκίνημα του ματς. Φάση που σηκώνει συζήτηση για πέναλτι. Ο Δανός είπε «παίζεται» και πάμε παρακάτω. Ο βοηθός που έσφαζε τη μύγα στη μέση, είδε με τη μία το οφσάιντ του Βέρνμπλουμ και δεν μέτρησε το γκολ του Σουηδού. Αν περάσουν από οφθαλμίατρο οι έλληνες βοηθοί, οι περισσότεροι θα χρειαστούν γυαλιά. Ο Χριστάκογλου προχθές στο Γεώργιος Καραϊσκάκης έχανε τη μία φάση μετά την άλλη. Δεν ήταν ο πρώτος και προφανώς δεν θα είναι ο τελευταίος. Ο ακριβοπληρωμένος Μέλο Περέιρα, που ήρθε φυτευτός για να φτιάξει δήθεν τη διαιτησία, βλέποντας τον Μάε θα έπρεπε να ντρέπεται. Εναν κανονικό διαιτητή σε αντίθεση με τα δικά του πουλέν που κακοποιούν το ποδόσφαιρο.