Επενδύσεις και μεταξωτές κορδέλες

Μας έχουν φλομώσει στο παραμύθι οι συριζαίοι ότι βγήκαμε από τα Μνημόνια και ότι ξεκινάει η ανάπτυξη στη χώρα, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα το έργο θα κάνουμε καιρό να το δούμε. Πολύ καιρό δε. Ειδικά όσο επικρατεί αυτή η άθλια λογική ότι οι επενδυτές θα έρθουν στην Ελλάδα για τα μάτια του darling Αλέξη (τι ξεφτίλα κι αυτή πάλι – να σε γράφουν darling οι προβοκάτορες, αντί αγαπημένο, λατρεμένο, αγάπη σκέτο!). Ή γιατί έχουν πέσει ανάσκελα από το «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου» ή το κορίτσι μου, κατά περίπτωση. Οποιος τα πιστεύει αυτά, και κυρίως όποιος τα διακινεί, ανήκει στην κατηγορία «να ‘χαμε να λέγαμε και να ‘χουμε να πούμε», διότι ουδέν ψευδέστερον.

Τα στοιχεία μιλάνε μόνα τους και δείχνουν γιατί, πρώτον, σε αυτή τη χώρα δεν στεριώνει επένδυση και, δεύτερον, γιατί και αυτές που βρίσκονται εδώ δεν βλέπουν την ώρα να πάρουν των «ομματιών» τους, που λέγαμε παλιά, και να φύγουν μακριά.

Οπως ανακοίνωσε η Παγκόσμια Τράπεζα, όλα αυτά που μας έλεγαν, ότι με σειρά νομοθετικών πρωτοβουλιών η Ελλάδα, επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα γίνει παράδεισος για επενδύσεις, είναι ένα ακόμη παραμύθι του μπαρμπα-Μυτούση, Αλέξη. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 72η θέση, μεταξύ 190 χωρών, μια αποκαρδιωτική επίδοση αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του ότι στη «γειτονιά» μας, κοντά στη θέση αυτή δηλαδή, βρίσκονται χώρες όπως η Ινδονησία και η Μογγολία!

Και πως στη γεωγραφική γειτονιά μας η φτωχή πλην τίμια ΠΓΔΜ είναι στη 10η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, ενώ ακόμη και η Αλβανία βρίσκεται πιο ψηλά από μας, στην 63η θέση! Αν λέει κάτι ως στοιχείο, αναφέρω ότι στις αντίστοιχες εκθέσεις του 2014 και του 2015 η Ελλάδα είχε αναρριχηθεί στην 58η θέση, αποτέλεσμα των πολιτικών της… αποτυχημένης κυβέρνησης των «γερμανοτσολιάδων» Σαμαρά – Βενιζέλου.

Τούτων δοθέντων, αντιλαμβάνεται κανείς, χωρίς ιδιαίτερο κόπο δε, ότι άμα ξεκινήσει ποτέ το Ελληνικό, εμένα να μου γράψετε…

Social Hackers Academy

Ελαβα επιστολή με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, την οποία ομολογώ βρήκα έξυπνη. Εχει τίτλο «Να καλέσω βοήθεια;», και ξεκινάει ως εξής:

«Σας έχω προσεγγίσει κάποιες φορές και μπορώ να φτάσω μόνο σε δύο συμπεράσματα:

1. Δεν ενδιαφέρεστε να γράψετε για εμάς.

2. Σας ενδιαφέρει να γράψετε για εμάς αλλά δεν είχατε τον χρόνο.

3. Σας κυνήγαγε ένας ιπποπόταμος και μάλλον χρειάζεστε βοήθεια».

Ακολουθεί μια φωτογραφία δυστυχούς κατοίκου της υποσαχάριας Αφρικής τον οποίο έχει πάρει στο κατόπι αγριεμένος ιπποπόταμος (ειρήσθω εν παρόδω το πιο δολοφονικό ζώο της ζούγκλας…), και μετά, μου γράφει σε πρώτο ενικό, μια που προφανώς ο επιστολογράφος νιώθει ότι με τα προηγούμενα έχουμε ήδη γνωριστεί καλύτερα, «Σε παρακαλώ ενημέρωσε με, μιας και αρχίζω να αγχώνομαι…»!

Ο επιστολογράφος μου λοιπόν ονομάζεται Δαμιανός Βαβανός, μου είναι εντελώς άγνωστος φυσικά, αλλά μου έγραψε τα προηγούμενα συμπαθητικά, διότι μαζί με κάτι άλλα παιδιά δημιούργησαν τη Social Hackers Academy, μια Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία, η οποία εδρεύει στην Αθήνα και βοηθά στην κοινωνική ένταξη των ανέργων, προσφύγων και ευάλωτων ομάδων, προσφέροντας άμεση πρόσβαση στην αγορά εργασίας.

Ο Δαμιανός και οι φίλοι του, γνωρίζοντας την ανάγκη της παγκόσμιας αγοράς εργασίας για καλούς προγραμματιστές, σκέφτηκαν ότι μια βιώσιμη λύση για την κρίση είναι η ένταξη ευάλωτων κοινωνικών ομάδων στην κοινωνία μέσα από την εκπαίδευσή τους στον προγραμματισμό.

Οπως μου γράφει, τον τελευταίο χρόνο είχαν 44 «μαθητές», εκ των οποίων 7 αποφοίτησαν ήδη, και το κυριότερο και οι 7 έχουν βρει ήδη δουλειά ή είναι σε διαδικασία συνεντεύξεων.

Και πως σύντομα αποφοιτούν άλλα 8 άτομα. Τη Social Hackers Academy στηρίζουν οικονομικά εταιρείες και έλληνες επιχειρηματίες του κλάδου της τεχνολογίας και όπως μου γράφει ο Δαμιανός (επαναφέροντας τον πληθυντικό της ευγενείας) «θα θέλαμε να στηρίξετε αυτή την προσπάθεια γράφοντας για εμάς».

Το έκανα ήδη, χωρίς να χρειαστεί να με κυνηγήσει κανένας ιπποπόταμος! Και νομίζω ότι καλά έκανα, διότι προσπάθειες όπως αυτή καλόν είναι να τις (υπο)στηρίζεις…

Σηκώνουν τα χέρια ψηλά

Η Social Hackers Academy, και στον αντίποδα η Σύγκλητος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (η πρώην ΑΣΟΕΕ, η σχολή μου). Που σηκώνει τα χέρια ψηλά, παραδίνεται δηλαδή, επειδή χρόνια τώρα το Πανεπιστήμιο έχει μεταβληθεί σε άντρο εγκληματικότητας, και κυριαρχούν η ανεξέλεγκτη βία, το παρεμπόριο και τα ναρκωτικά, στο όνομα του πανεπιστημιακού ασύλου.

Τι λέει η Σύγκλητος, η οποία κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της, και φοβάται και τον ίσκιο της, με αποτέλεσμα τα κυκλώματα της ανομίας να έχουν μεταβάλει το άλλοτε σημαντικό πανεπιστημιακό ίδρυμα σε στέκι και ορμητήριο; Ανέθεσε λέει «στις Πρυτανικές αρχές να ενημερώσουν τους θεσμικούς φορείς της Πολιτείας για τη δραματική κατάσταση που επικρατεί γύρω από τις εγκαταστάσεις του Ιδρύματος και να ζητήσουν τη συνδρομή αυτών για την άμεση αντιμετώπισή της».

Σιγά, κυρίες και κύριοι της Συγκλήτου, διότι μπορεί να στάξει η ουρά του γαϊδάρου και δεν πρέπει!

Χρόνια ανέχονται αυτή την κατάσταση και δεν κάνουν το αυτονόητο: να επιτρέψουν στις αστυνομικές δυνάμεις να εκκαθαρίσουν τον χώρο, για να προστατευθούν τουλάχιστον τα παιδιά που θέλουν να σπουδάσουν. Αλλά τους τραβάει από το μανίκι η αριστερή τους συνείδηση γιατί δήθεν θα καταργηθεί το άσυλο, αυτή η τρύπια κουρελού. Το οποίο καθιερώθηκε προ αμνημονεύτων για να κατοχυρώσει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μέσα στα πανεπιστήμια, και όχι φυσικά να καλύπτει τους εμπόρους και τους διακινητές της πρέζας. Ούτε τους πωλητές «μαϊμούδων» που απλώνουν την πραμάτεια τους καθημερινά εντός και εκτός Πανεπιστημίου. Αλλά σε ποιον να τα πεις αυτά, και ποιος να τα ακούσει…

Ποιος φοβάται την αριστεία

Ελαβα πραγματεία υπό τον τίτλο «Ποιος φοβάται την αριστεία», την οποία επιμελήθηκε ο φίλος μου, από τα παλιά, καλά, χρόνια του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Παπαδάτος, εκ Ζακύνθου ορμώμενος, βουλευτής το πάλαι. Ο Γιάννης, που είναι σοβαρός επιστήμων, ψυχίατρος, καθηγητής σήμερα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επιμελήθηκε τη μελέτη αυτή για να απαντήσει σε ερωτήματα του είδους «Γιατί η επίσημη εκπαίδευση φοβάται την αριστεία; Γιατί αδυνατούμε ως χώρα να “εκμεταλλευθούμε” την ευφυΐα των πολιτών την εποχή της κοινωνίας της γνώσης; Μπορούμε να μιλάμε για καινοτομία χωρίς να επενδύουμε στην εκπαίδευση των χαρισματικών παιδιών;».

Της πραγματείας μετέχουν καθηγητές, επιστήμονες, και πρώην υπουργοί με γνώση του αντικειμένου, αλλά νομίζω επί ματαίω: όταν υπάρχει μια κυβέρνηση η οποία ευελπιστεί ότι με τη μετάταξη της δημόσιας εκπαίδευσης στο επίπεδο του μετρίου και τη θέση σε διωγμό της αριστείας ως ταξικού εχθρού θα επιβιώσει πολιτικά, ό,τι και να συζητάμε εμείς είναι άνευ αντικειμένου.

Για όποιον πάντως παρ’ όλα αυτά θελήσει να ενημερωθεί για την πραγματεία περί αριστείας, πληροφοριακά αναφέρω ότι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg…

Η υπόθεση Κατσίφα

Είναι ίσως νωρίς να ασχοληθεί κανείς σε βάθος με την υπόθεση του Κωνσταντίνου Κατσίφα – η σορός του είναι ακόμη άταφη και οι συνθήκες της εκτέλεσής του αδιευκρίνιστες. Ομως νομίζω ότι εν ευθέτω χρόνω αυτή η έρευνα θα γίνει. Και πρέπει να γίνει. Για να αποκαλυφθεί πλήρως αν αυτό το παιδί έδρασε μόνο του ή πρόκειται για «θύμα» μιας ακραίας εθνικιστικής προπαγάνδας που του όπλισε το χέρι. Παρατηρώ από πολλών ημερών τις φωτογραφίες του, με τις στολές παραλλαγής και τα σήματα που έχει αναρτημένα σε αυτές. Δεν μου μοιάζουν με ερασιτεχνικά σήματα που έπιασε και έραψε κάποιος σε μια στολή. Αντίθετα, μοιάζουν με σήματα κάποιου στρατιωτικού σώματος. Δεν θα πω τίποτε περισσότερο επί του παρόντος. Αλλά είναι σίγουρο ότι θα επανέλθω…