Peterloo (Αγγλία, 2018) του Μάικ Λι. Θέμα που ταιριάζει γάντι στον βρετανό, αριστερό δημιουργό Μάικ Λι, το «Peterloo» είναι μια ταινία με ιστορική σημασία: στην Πλατεία Σεντ Πίτερ Φιλντς του Μάντσεστερ εν έτει 1819 ο βρετανικός στρατός κατέπνιξε στο αίμα τη φιλειρηνική διαδήλωση πολιτών που διαμαρτύρονταν για την αδιανόητη αδικία που ήταν αναγκασμένοι, σε καθημερινή βάση, να υφίστανται. Υπήρξαν νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες, αλλά το ίδιο το γεγονός σιγά σιγά ξεχάστηκε. Ο Λι το επαναφέρει στο προσκήνιο δημιουργώντας μια άκρως πολιτική μα και επίκαιρη ταινία που δίνει ιδιαίτερη σημασία στον τρόπο με τον οποίο η διανόηση προσπάθησε να πλησιάσει τον αγράμματο πολίτη για να τον ωθήσει προς τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του.  Ο σκηνοθέτης παρακολουθεί συνεδριάσεις, συνελεύσεις, έκρυθμες ανταλλαγές απόψεων σε καπηλειά και αποθήκες, θέλει να δείξει πως ο σπόρος της ταξικής συνείδησης κατάφερε, παρά τα μυριάδες εμπόδια, να μπολιαστεί τελικά στο μυαλό και στην ψυχή του απλού πολίτη, ο οποίος γράμματα μπορεί να μην ήξερε, είχε όμως την ικανότητα ν’ αντιληφθεί τι πρέπει να κάνει για να διεκδικήσει το δίκιο του. Το χάσμα που χώριζε την πλουτοκρατία από την εργατιά ήταν απύθμενο, η δικαστική εξουσία απέναντι τους φτωχούς άδικη και αδίστακτη, όλο το Ηνωμένο Βασίλειο ένα τεράστιο σπυρί που κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα έσπαζε γιατί το πύον έπρεπε να βγει. Και όλα αυτά, ειρωνικά, αμέσως μετά τον θρίαμβο της Βρετανίας απέναντι στον στρατό του Ναπολέοντα. Ο ίδιος στρατός, του Γουέλινγκτον, δεν θα άφηνε τίποτε όρθιο προκειμένου να εξυπηρετηθεί η άρχουσα τάξη. Η ταινία έχει μια τρομερή δυναμική, όχι μόνον στη κορύφωσή της με την κάμερα να στριφογυρίζει ανάμεσα στα μαχόμενα σώματα, αλλά ως σύνολο.

Βαθμοί: 8

Suspiria (Ιταλία/ΗΠΑ, 2018) του Λούκα Γκουαντανίνο. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν τα πήγα και τόσο καλά με το σινεμά του Ντάριο Αρτζέντο, πλην κάποιων εξαιρέσεων βέβαια, όπως το «Βαθύ κόκκινο» ή το «Τένεμπρε». Εκτιμώ φυσικά την απήχηση που έχει στους φανατικούς ακολούθους του, όμως συχνά βρίσκω τις ταινίες του κακότεχνες, υστερικές και εντέλει κουραστικές, παρότι σφύζουν από φαντασία και ιδέες, πάντα στο νοσηρό πλαίσιο του τρόμου που ο ιταλός σκηνοθέτης χειρίζεται, ομολογουμένως, με δεξιοτεχνία.

Και κάνω αυτόν τον πρόλογο διότι ομολογώ ότι το «Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο, το οποίο μάλιστα παρά την τεράστια διάρκειά του είδα δύο φορές, με παρέσυρε πολύ περισσότερο από το «Suspiria» του Αρτζέντο παραγωγής 1977, του οποίου ανακατασκευή είναι. Μέσα από την ιστορία ενός χορευτικού θιάσου, αποτελούμενου αποκλειστικά από γυναίκες στο πολιτικά έκρυθμο Βερολίνο του 1977, ο Γκουαντανίνο συνδυάζει με εύπεπτη αρμονία τον φεμινισμό, τον πρωτοποριακό χορό, τη μαγεία, την ψυχανάλυση, την πολιτική και την ιδέα της Μητέρας υπεράνω όλων. Η ταινία μοιάζει με τρομερό, ανομολόγητο μυστικό που αναζητεί τρόπους να βγει στην επιφάνεια και όντως κάποια στιγμή βγαίνει, οπότε το αίμα θ’ αρχίσει να χύνεται ποτάμι… (Παίζουν: Τίλντα Σουίντον, Ντακότα Τζόνσον, Τζέσικα Χάρπερ κ.ά.).

Βαθμοί: 7

Οι στάχτες μιας αγάπης (Ash is the purest white, Κίνα, 2018) του Ζία Ζανγκέ. Στιγμές από τη θυελλώδη ιστορία ενός ζευγαριού Κινέζων (Τάο Ζάο, Φαν Λία) στο πέρασμα του χρόνου. Να πώς ο Ζία Ζανγκέ, βραβευμένος κινέζος auteur («Ακίνητες ζωές», «Πέρα από τα βουνά»), καταφέρνει να πλάσει την εικόνα μιας ολόκληρης χώρας αρχίζοντας από το 2001 και φτάνοντας ώς τις ημέρες μας. Μια ζωή περιπετειώδης στην οποία όχι απλώς ξεχωρίζει αλλά λάμπει η φιγούρα της γυναίκας πολύ πιο αποφασιστική, πολύ πιο γενναία από τον άνδρα, αλλά συγχρόνως πολύ πιο ευάλωτη στην αδικία. Ανέκαθεν ο Ζία Ζανγκέ ενδιαφερόταν για την ανθρώπινη κατάσταση και αυτήν ακριβώς αναδεικνύει και εδώ στήνοντας μικρά και μεγάλα «επεισόδια»· όλα γεμάτα πάθος και ένταση. Ομως η πραγματική επιτυχία του είναι ότι μέσα από αυτά τα επεισόδια κατορθώνει να συνθέσει ένα πανόραμα της Κίνας σε σημείο που στο τέλος της ταινίας έχεις την αίσθηση ότι πέρασες και περπάτησες σε μια άγνωστη χώρα που πλέον σου φαίνεται οικεία.

Βαθμοί: 7

Η κατηγορούμενη (Accusada, Αργεντινή/Μεξικό, 2018) του Γκονζάλο Τομπάλ. Η δεύτερη μεγάλου μήκους δημιουργία του 37χρονου αργεντινού σκηνοθέτη Γκονζάλο Τομπάλ είναι εμπνευσμένη από ένα αληθινό γεγονός και διαχειρίζεται την περίπτωση μιας πανέμορφης έφηβης (Λάλι Εσπόζιτο), κόρης ευκατάστατης οικογένειας, η οποία κατηγορείται για τον φόνο της φίλης της. Θέλοντας να ξεφύγει από το επίπεδο ενός whodunnit , ο σκηνοθέτης στήνει μια καλοφωτογραφισμένη ταινία που αεροβατεί ανάμεσα στο δράμα της οικογένειας (που καταστρέφεται), το θρίλερ αλλά και στο εύκολο, λαϊκίστικο «κατηγορώ» για την αρνητική στάση των ΜΜΕ, που κάνουν τις δικές τους δίκες ορίζοντας ενόχους πριν από τις καταδικαστικές αποφάσεις. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «πιλότος» λατινοαμερικανικής τηλεοπτικής σειράς, αλλά όλως περιέργως υπήρξε η φτωχή συμμετοχή της Αργεντινής στο επίσημο πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ Βενετίας.

Βαθμοί: 4

Προβάλλονται επίσης

Bohemian Rhapsody (ΗΠΑ/Αγγλία, 2018). Βιογραφικό, μουσικό δράμα σε σκηνοθεσία Μπράιαν Σίνγκερ, ο οποίος πραγματεύεται την περίπτωση του βρετανού τραγουδιστή Φρέντι Μέρκιουρι (Ράμι Μάλεκ), ηγετικής φυσιογνωμίας του συγκροτήματος Queen, αλλά και δύσκολης, αντιφατικής, αυτοκαταστροφικής προσωπικότητας πoυ πέθανε από AIDS σε ηλικία 45 χρονών το 1991.

Ο Καρυοθραύστης και τα τέσσερα βασίλεια (The Nutcracker and the Four Realms, ΗΠΑ, 2018). Μουσικοχορευτικό παραμύθι σε σκηνοθεσία Λάσε Χάλστρομ, Τζο Τζόνστον, η τελευταία εκδοχή της πασίγνωστης ιστορίας του Ε.Τ.Α. Χόφμαν που γράφτηκε τον 19ο αιώνα και έχει υπάρξει ένα από τα τρία διασημότερα μπαλέτα του Τσαϊκόφσκι. Με τη σφραγίδα της Disney και ένα λαμπρό καστ ηθοποιών, όπως οι Ελεν Μίρεν, Κίρα Νάιτλι, Μόργκαν Φρίμαν. Προβάλλεται σε περισσότερες από 200 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα σε δισδιάστατη ή τρισδιάστατη μορφή, με υποτίτλους αλλά και μεταγλωττισμένο.