Δεν είναι όλοι οι τσακωμοί το ίδιο. Αλλιώς τσακώνεσαι για τα ρούχα στην ταράτσα. Αλλιώς για τα αντιμνημονιακά σκουπίδια. Και καθόλου πάνω από 99 νεκρούς – ακόμη κι αν στην ουσία τσακώνεσαι μόνος σου, όπως η Ρένα Δούρου με το οργίλο υπόμνημα που έστειλε στον πραγματογνώμονα της Πυροσβεστικής και στις δικαστικές Αρχές για την τραγωδία στο Μάτι και αποκάλυψαν «ΤΑ ΝΕΑ». Δεν είναι μόνο ότι οι τραγωδίες προσφέρονται για περισυλλογή, αλλά όχι για καβγάδες. Είναι και η ροπή σε μια αντίληψη που λέει ότι ο επιμερισμός των ευθυνών γίνεται με υψωμένο το δάχτυλο.
Κρύβονται πίσω από ένα δάχτυλο οι ευθύνες; Οσο μπορεί να κρυφτεί και ένα πρόσωπο. Θα αδικούσε όμως κανείς την περιφερειάρχη Αττικής εάν έλεγε ότι η ίδια κρύβεται πίσω από την εισαγγελική οργή της – τις «προσχηματικές ενέργειες που εκθέτουν τους αρμοδίους της Πυροσβεστικής», τις «αντιφάσεις», την «απόπειρα επικοινωνιακής σύγχυσης», την «προσπάθειά τους να μεταθέσουν τις βαριές ευθύνες και παραλείψεις σε άλλους φορείς», τις υποδείξεις. Η συναισθηματική γκάμα που έδωσε το πολιτικό και διαχειριστικό στίγμα της Δούρου είναι μεγαλύτερη. Από τη «στραβή στη βάρδια» έως την ερμηνεία των επικρίσεων προς το πρόσωπό της ως «επίθεση στη δημοκρατία», η περιφερειάρχης δείχνει πως όταν δεν τσακώνεται, αυτοθυματοποιείται. Οταν δεν στήνει καβγάδες, τσιτάρει Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Η ουσία δεν αλλάζει. Η Δούρου διακονεί εκείνο το είδος εξουσίας που σπεύδει να ελέγξει για να μην ελεγχθεί. Η εισαγγελική οργή και η αντιπολιτική αυτοθυματοποίηση δεν υπηρετούν παρά τον ίδιο σκοπό, δεν είναι παρά μια ασπίδα προστασίας. Ο πραγματογνώμονας της Πυροσβεστικής, ένας κρατικός υπάλληλος, δεν θα τσακωθεί ποτέ με την περιφερειάρχη, έναν φορέα της εξουσίας. Η Δούρου ξέρει με ποιον θα τσακωθεί, ακόμη δηλαδή και όταν δεν πρέπει να τσακώνεται κανείς. Αλλά κυρίως ξέρει από ποιον θέλει να προστατευτεί.