Καθώς πλησιάζουν οι ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο, η εσωτερική τρομοκρατία αρχίζει να κυριαρχεί στο πολιτικό τοπίο. Πρώτα, ο υποστηρικτής του προέδρου Τραμπ που έστειλε 14 βόμβες σε επιφανείς Δημοκρατικούς και κατόπιν η μαζική δολοφονία 11 Εβραίων σε συναγωγή του Πίτσμπουργκ. Σήμερα, το πολωμένο και ανήσυχο αμερικανικό κοινό βρίσκεται με έναν πρόεδρο εντελώς ακατάλληλο και αδιάφορο στο να παρηγορήσει τους πολίτες και κυρίως να δώσει μάχη εναντίον του μίσους και της πόλωσης. Παρότι ο ίδιος ο Τραμπ συχνά είχε αναφερθεί στους αντιπάλους του – εκείνους δηλαδή που έλαβαν τα πακέτα με τις βόμβες – στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις, οι υποστηρικτές του προέδρου θέλουν να στρέψουν τους προβολείς αλλού. Υποστηρίζουν πως οι βόμβες ήταν μια «ψεύτικη επιχείρηση» της Αριστεράς, με κάποιους από τα στελέχη των Δημοκρατικών μάλιστα να στέλνουν τις βόμβες στον εαυτό τους προκειμένου να κατηγορήσουν τον Τραμπ! Αρα ήταν μάλλον άβολο όταν αποδείχθηκε πως ο βομβιστής ήταν φανατικός υποστηρικτής του Τραμπ που ζει στη Φλόριδα και οδηγεί ένα λευκό φορτηγάκι γεμάτο από υβριστικά συνθήματα για τους αντιπάλους του προέδρου.
Η πιο απογοητευτική διάσταση του επεισοδίου αποδείχθηκε η πλήρης ανικανότητα του Τραμπ ως ηγέτη της χώρας. Οχι πως αυτό αποτέλεσε έκπληξη. Πώς μπορεί ένας πρόεδρος που πετυχαίνει να διχάσει τον αμερικανικό λαό, που εκφράζει τόσο μίσος και κάποιες φορές φθάνει ακόμα και να ενθαρρύνει τη βία στις συγκεντρώσεις του, ξαφνικά μπορεί να προσποιηθεί ότι θέλει να θεραπεύσει τις πληγές του έθνους;
Οι ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο, που γίνονται σχεδόν δύο χρόνια μετά την εκλογή του προέδρου, συχνά θεωρούνται ως αποτίμηση του έργου του. Το κυβερνών κόμμα συνήθως χάνει δυνάμεις, ιδιαίτερα στη Βουλή. Ομως ο Τραμπ έκανε αυτές τις εκλογές να αφορούν τον ίδιο όπως κανένας άλλος πρόεδρος μέχρι τώρα. Λέει στο κοινό του ότι αν και δεν είναι στο ψηφοδέλτιο, θα πρέπει να ψηφίσουν σαν να είναι (παρότι η δημοφιλία του κυμαίνεται μόλις στο 40%).
Θεωρείται ότι οι Δημοκρατικοί είναι πιο πιθανό να κερδίσουν τη Βουλή παρά τη Γερουσία, επειδή αρκετές από τις έδρες στη Γερουσία τις κατέχουν ήδη Δημοκρατικοί σε παραδοσιακά συντηρητικές Πολιτείες. Η αποφασιστικότητα του Τραμπ, ή η ανησυχία του, για το εάν οι Ρεπουμπλικανοί θα διατηρήσουν τον έλεγχο και των δύο Σωμάτων είναι κατανοητή. Εάν οι Δημοκρατικοί πάρουν τον έλεγχο της Βουλής, οι νέοι πρόεδροι των επιτροπών, με κλητεύσεις ανά χείρας, θα ξεκινήσουν έρευνες για ένα ευρύ φάσμα διοικητικών αποφάσεων και υπηρεσιών όπου υπάρχουν υπόνοιες για εκτεταμένη διαφθορά.
Ομως ο μεγαλύτερος φόβος του Τραμπ είναι ότι μια Βουλή που θα ελέγχεται από Δημοκρατικούς θα εστιάσει πολλές έρευνες στον ίδιο προσωπικά: Ο τρόπος με τον οποίο μπλέκει τις επιχειρήσεις με τη θέση του και εξασφαλίζει προνόμια από ξένες χώρες, τα φορολογικά του, οι πόλεμοι, χωρίς έγκριση, σε Υεμένη και Συρία και φυσικά οι επίσημες και προσωπικές του σχέσεις με τη Ρωσία. Και βέβαια το πόρισμα του ειδικού ανακριτή Μιούλερ που έρχεται.