Η έξη στην ξενομανία μάς τυφλώνει όπως τα δυνατά φώτα του αυτοκινήτου τη νύχτα. Ο,τι κι αν συμβαίνει στο ποδόσφαιρο πέρα από την περιχαράκωση της ελληνικότητας, κυρίως στην Αγγλία και την Ισπανία, το θαυμάζουμε, το εκθειάζουμε και το εξιδανικεύουμε με μια πρωτόγονη απαιδευσιά που ξεπερνά τα όρια της ξενολατρίας.

Στο πρόσφατο ντέρμπι Τσέλσι – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, εκεί που ο εκφωνητής αποθεώνει στο φινάλε την Πρέμιερ Λιγκ και το πόσο συναρπαστική είναι, η κάμερα στρέφεται προς την πλευρά τού έξαλλου Μουρίνιο που ψάχνει τον βοηθό προπονητή των Μπλε για να τον κάνει το ίδιο χρώμα με τη φανέλα της ομάδας του.

Τη Δευτέρα το βράδυ μεταδόθηκε από το επιβλητικό Γουέμπλεϊ το σπουδαίο παιχνίδι Τότεναμ – Μάντσεστερ Σίτι υπό το κεντρικό λογότυπο NFL που στόλιζε το κέντρο του γηπέδου. Τρία γράμματα που παραπέμπουν στο αμερικανικό φούτμπολ, αγώνες του οποίου φιλοξενεί το Γουέμπλεϊ για να καλύπτει τα έξοδα συντήρησής του. Αναμετρήσεις που ωστόσο μετατρέπουν τον αγωνιστικό χώρο σε πατατοχώραφο.

Ηταν τόσο άθλια η εικόνα, πρωτοφανής για αγγλικό γήπεδο, πόσω μάλλον για το Γουέμπλεϊ, που κινητοποίησε τη δημοσιοϋπαλληλίστικη UEFA ενόψει του αγώνα των Σπιρουνιών με την Αϊντχόφεν για το Τσάμπιονς Λιγκ.

Η τραγική κατάσταση του αγωνιστικού χώρου έγινε επίσης η αιτία για να στερηθεί η Τότεναμ τουλάχιστον τον βαθμό της ισοπαλίας, γιατί η μπάλα ένα δευτερόλεπτο πριν καταλήξει στο πόδι του Λαμέλα αναπήδησε στο χωράφι και ο Αργεντινός αντί να τη στείλει στην κενή εστία σημάδεψε τα πουλιά.

Φαντάζομαι τι θα γινόταν στην Ελλάδα αν σε ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακού ο αγωνιστικός χώρος του Ολυμπιακού Σταδίου θα έμοιαζε με οργωμένο χωράφι, χωρίς διακριτές γραμμές και με χόρτο που θα έκανε περισσότερο για τροφή σε αγελάδες παρά για χαλί ποδοσφαιρικού γηπέδου.

Υπάρχουν τόσο πολλά και ουσιαστικά που μπορούμε να αντιγράψουμε από τα μεγάλα πρωταθλήματα, που δεν είναι ανάγκη να φτάνουμε σε υπερβολές, γιατί καταντάμε να ισοπεδώνουμε την κοινή λογική και να χάνει αξία το καλό σε σχέση με το κακό.