Αξίζει να το δει κανείς πρώτα μακροπολιτικά: Τι σόι πολιτικό σύστημα είναι αυτό που αδυνατεί να επιδείξει ένα πνεύμα στοιχειώδους συναίνεσης ακόμη και απέναντι σε ένα μικρό κόμμα του Κέντρου; Λιγότερο μακροπολιτικά, τι θα πάθαιναν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώτη Γεννηματά εάν αποδέχονταν την πρόσκληση του Ποταμιού και παρίσταντο στο συνέδριό του; Γιατί τραυμάτισαν εκείνον τον άγραφο κανόνα που θέλει να τα κομματικά συνέδρια να είναι μια νησίδα πολιτικού πολιτισμού σε έναν ωκεανό λυσσώδους αντιπαράθεσης; Και γιατί δεν έδειξαν λίγη πολιτική μεγαλοψυχία απέναντι σε ένα κόμμα που φαίνεται να οδεύει προς την εξαφάνιση;
Σε αυτό το τελευταίο ερώτημα βρίσκεται ενδεχομένως και η απάντηση. Απαντά στο πώς ένα κόμμα που ήρθε για να εκφράσει με μετριοπάθεια το μεταρρυθμιστικό Κέντρο μοιάζει σήμερα με ανθρωποδιώκτη. Απαντά στο εάν το πρόβλημα δεν είναι ο Μητσοτάκης, η Γεννηματά ή ακόμη και ο Κώστας Σημίτης που είχε χαρίσει στο προηγούμενο συνέδριο του Ποταμιού μια παθιασμένη ομιλία, αλλά ο Σταύρος Θεοδωράκης. Είναι το πρόβλημα όχι εκείνοι που αρνήθηκαν την πρόσκληση, αλλά εκείνος που προσκαλούσε κάποτε μαζεύοντας όλον τον κόσμο, αλλά σήμερα προσκαλεί και δεν πηγαίνει κανείς;
Είναι εάν υποτεθεί ότι ο Θεοδωράκης υπερασπίστηκε τις αρχές του με τον λάθος τρόπο – με έναν τρόπο που στο τέλος τον έκανε να μοιάζει με πολιτικό εκκρεμές. Και είναι εάν σε αυτήν την υπερασπιστική γραμμή ένα πολιτικό σύστημα εκ φύσεως καχύποπτο δεν είδε μόνο καλές προθέσεις, αλλά και μακιαβελικό υπολογισμό. Αν πιστεύει δηλαδή ότι ο Θεοδωράκης δεν συζητούσε τέσσερις ώρες με τον Τσίπρα στο Μαξίμου για κάποιο Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, αλλά για το πολιτικό του μέλλον. Και ότι από το Κίνημα Αλλαγής δεν αποχώρησε επειδή δεν άντεχε την παλαιοπασοκοποίηση του κινήματος, αλλά επειδή δεν άντεχε να μην ο ίδιος είναι αρχηγός.
Θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσει κανείς στον Θεοδωράκη ότι δεν προσπάθησε να κάνει πολιτική αλλιώς – μάρτυρες οι μπάλες της γιόγκα και τα τραπέζια του πινγκ – πονγκ στο συνέδριο. Αλλά δεν μπορεί και να μη δει ότι ο Θεοδωράκης δεν ήταν μόνο λίγο Τριντό. Ηταν και λίγο Μακιαβέλι.