Τον Μάρτιο του 1978 βγήκε στην κυκλοφορία ο δίσκος «Η εκδίκηση της γυφτιάς» με τα τραγούδια που είχαν γράψει ο Νίκος Ξυδάκης και ο Μανώλης Ρασούλης και τα ερμήνευε ως επί το πλείστον ο Νίκος Παπάζογλου, ενώ έπειτα από ακριβώς σαράντα χρόνια κάνει μεγάλο σουξέ το παραποιημένο άλμπουμ του Μάκη Γιατρά…

Η εκδίκηση της… πιτσαρίας!

Κυριολεκτώ διότι σε μια χώρα που επιμένει από… χόμπι και ιδεολογία να κρίνει και αξιολογεί τον καθένα από τη φυσιογνωμία του και κυριαρχεί ως (στρεβλή) άποψη αισθητικής το «κόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα», προφανώς ο προπονητής του Προμηθέα Πατρών δεν ταιριάζει στα δήθεν στερεότυπα.

Αμ’ το άλλο; Προτού αφοσιωθεί στο μπάσκετ και βρεθεί στην κεντρική σκηνή, ο Γιατράς περνούσε την περισσότερη ώρα του στην (επί της οδού Ελληνος Στρατιώτου κείμενη) πιτσαρία Porto Fino που την άνοιξε πριν από αρκετά χρόνια μαζί με τον αδερφό του…

Από εκεί φαίνεται πως του κόλλησε το σλόγκαν το οποίο πλασάρει τον τελευταίο μήνα στο Basketball Champions League…

Στις τρεις, η τέταρτη δώρο!

Στις τρεις πίτσες, αλλά και στις τρεις νίκες, που προχθές το βράδυ έγιναν τέσσερις και να πώς η Σταχτοπούτα όχι μόνο δεν έχασε το γοβάκι της, αλλά κυκλοφορεί κιόλας στα σαλόνια της Ευρώπης με δεκαπεντάποντα τακούνια!

Εκτός από την πιτσαρία, στην προκειμένη περίπτωση παίρνει την εκδίκησή της και η… κοντούρα όπως λέγαμε παλιά τους βραχύσωμους παίκτες, που τότε μάλιστα αποτελούσαν την πλειοψηφία των πλέι μέικερ (βλέπε Ζούπας, Τσάβας, Πανταζής, Τσοσκούνογλου, Γκίνης κοκ).

Η σύγχρονη και μάλιστα διαπρεπής κοντούρα του ελληνικού μπάσκετ λέγεται Νίκος Γκίκας. Δεν τον πιάνει το μάτι σου, είναι κιόλας ξερακιανός, δεν είχε σκάσει μύτη σε καμιά (μικρή) εθνική ομάδα, έφτιαξε το ονοματάκι του ταΐζοντας πάσες τους αδελφούς Αντετοκούνμπο στον Φιλαθλητικό Ζωγράφου, βγήκε πρώτος σκόρερ στην Α2 και αίφνης… γεια σας, είδα φως και είπα να μπω!