Για εμάς τους συνταξιούχους ολόκληρη η εβδομάδα μπορεί να χαρακτηριστεί ένα συνεχές Σαββατοκύριακο. Κι όμως, όταν σκέφτομαι όλα όσα κάνω τα τελευταία τέσσερα χρόνια στη διάρκεια των ημερολογιακών Σαββατοκύριακων, διαπιστώνω ότι είμαι πιο «απασχολημένος» τώρα απ’ ό,τι όταν ήμουν «εν ενεργεία»! Το ευχαριστιέμαι όμως, γιατί σ’ ολόκληρη τη ζωή μου έχω κατορθώσει να μετατρέψω τις καθημερινές μου ασχολίες σε διασκέδαση. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι όπως και στο Σύμπαν, έτσι και στην καθημερινότητά μου βασιλεύει η αταξία. Κι όμως, κάτω απ’ αυτήν κρύβεται μια απίστευτη νομοτέλεια και τάξη, όπως και στις στοίβες των χαρτιών που βρίσκονται σκόρπια πάνω στο γραφείο μου, αφού μπορώ να βρω εύκολα οτιδήποτε θέλω σε κάθε στιγμή…

Κάθε πρωινό Σαββάτου γράφω απαρέγκλιτα τον απολογισμό των γεγονότων της εβδομάδας που πέρασε. Κάτι σαν ημερολόγιο. Κι αυτό, όπου κι αν βρίσκομαι, αφού τα περισσότερα Σαββατοκύριακα, εκτός εορτών και καλοκαιρινών μηνών, είμαι προσκεκλημένος να μιλήσω σε κάποια επαρχιακή πόλη ή νησί – πέρυσι έδωσα συνολικά 73 διαλέξεις σε όλη τη χώρα. Χάρη στους διοργανωτές των εκδηλώσεων αυτών, ο απολογισμός γράφεται συνήθως με θέα τις πιο όμορφες περιοχές της χώρας μας. Το γεύμα με τα παραδοσιακά εδέσματα που ακολουθεί περιλαμβάνει ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η τοπική μαγειρική. Τύφλα να ‘χει ο Μαμαλάκης! Ενώ το βράδυ, μετά την ομιλία, η γευστική πανδαισία, σε κάποιο άλλο εδεσματοπωλείο της περιοχής, περιλαμβάνει πάντοτε τα πιο μερακλίδικα πιάτα και ορεκτικά που καλύπτουν πλήρως και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο. Με όλα αυτά θα νόμιζε κανείς ότι έχω μετατραπεί σ’ έναν πραγματικό κοιλιόδουλο! Κάθε άλλο, όμως. Απόδειξη ότι τον τελευταίο χρόνο έχω χάσει δέκα ολόκληρα κιλά, χωρίς καμία προσπάθεια!

Τα σαββατόβραδα των καλοκαιρινών μηνών προτιμώ τα θερινά σινεμά με μυρωδιές από αγιόκλημα και γιασεμί, όπου με τη συνοδεία ενός παγωμένου αναψυκτικού μ’ αρέσει να βλέπω κάποια ταινία απ’ αυτές που συνήθως αποκαλούνται blockbusters. Αλλες πάλι φορές, στο χωριό ή στις διακοπές, ένα και μοναδικό ουζάκι, με τη συνοδεία της σχετικής ποικιλίας φυσικά, στην πλατεία ή σε κάποια γειτονική ακρογιαλιά, μου είναι περισσότερο από αρκετό. Φυσικά, η συζήτηση περί ανέμων και υδάτων με φίλους από τα παλιά είναι όντως απαραίτητη για να ολοκληρωθεί μια ευχάριστη μέρα.

Με φίλους μ’ αρέσει επίσης να περνάω κι όσα σαββατόβραδα του χειμώνα δεν βρίσκομαι στην επαρχία, συνήθως στο σπίτι μας ή στο σπίτι κάποιου άλλου, ενώ μια φορά στο τόσο τρώμε κι έξω, συνήθως στον «Κώστα» ή στον «Αττικό», ενώ όταν αισθάνομαι Ωνάσης η «Αίγλη» σερβίρει πάντοτε ένα καταπληκτικό ριζότο με μανιτάρια. Αλλοτε πάλι μια ταινία δράσης στην τηλεόραση ή σε DVD είναι αρκετή να μας κρατήσει συντροφιά. Κι έτσι φτάνει αισίως η πιο όμορφη για μένα στιγμή της ημέρας, είτε είναι Σάββατο είτε καθημερινή, αφού στο ξενύχτι που ακολουθεί – συνήθεια δεκαετιών – η απαλή μουσική (το Τρίτο είναι ιδιαίτερα αγαπητό) μου είναι απαραίτητη για το γράψιμο κάποιου κειμένου ή το διάβασμα ενός καλού βιβλίου, επιστήμης ή επιστημονικής φαντασίας, μέχρι σχεδόν τα ξημερώματα.

Τις Κυριακές, όπως και τις άλλες μέρες άλλωστε, το πρωινό ξύπνημα δεν είναι και τόσο… πρωινό, από την εποχή ακόμη των φοιτητικών μου χρόνων! Οπου κι αν βρίσκομαι, όμως, ένα τσάι με μπόλικη ζάχαρη και λεμόνι είναι απαραίτητη συνοδεία στο διάβασμα των κυριακάτικων εφημερίδων.

Οταν είμαι στην Αθήνα, το «μεσημεριανό» γεύμα, κοντά στις τρεις, τρώγεται με την παρέα των παιδιών κι εγγονιών μας και μερικές φορές και ορισμένων άλλων κοντινών συγγενών. Το απόγευμα συνεχίζεται με μια ήρεμη – συνήθως – συζήτηση των τελευταίων νέων από τη ζωή των παιδιών, ενώ λίγο αργότερα τα εγγόνια απαιτούν pizza time, που είναι κάτι για το οποίο ακόμη και οι μεγάλοι δεν έχουν σοβαρές αντιρρήσεις. Με τη Δευτέρα να καραδοκεί σε μερικές ώρες, το «πάρτι» τελειώνει νωρίς, με κάθε κατεργάρη στον πάγκο του! Αλλά για μένα η μέρα συνεχίζεται, όπως και όλες τις άλλες μέρες, με το απαραίτητο δημιουργικό μου ξενύχτι…