Από το 1ο Συνέδριο του Ποταμιού στο Λαύριο το 2014 έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Αυτές τις μέρες διοργανώνεται το 3ο εθνικό συνέδριο, ένα κομβικό συνέδριο στο σταυροδρόμι των εξελίξεων. Μετά την αποχώρηση από το ΚΙΝΑΛ ήταν αναγκαίο να επαναπροσδιοριστεί η πολιτική στόχευση και να μπουν οι προϋποθέσεις μελλοντικών συνεργασιών. Στο 3ο Συνέδριο θα συμμετέχουν κινήσεις και πρόσωπα από όμορους χώρους προκειμένου να δημιουργηθεί μια ευρύτερη συνισταμένη του χώρου που εκφράζει Το Ποτάμι ως το προοδευτικό, φιλελεύθερο Κέντρο, όπου η ευρωπαϊκή προοπτική, ο ορθός λόγος, τα δικαιώματα, η μεταρρυθμιστική ατζέντα, η θεσμική λειτουργία και το μέτωπο στο πελατειακό κράτος και στον λαϊκισμό είναι τα βασικά συστατικά του στοιχεία.

Αυτά που θα συζητηθούν είναι κυρίως η πολιτική στόχευση, η πολιτική των συνεργασιών και η οργανωτική ανασυγκρότηση, καθότι έχουμε ήδη μπει σε προεκλογική περίοδο. Εκτός από απόψεις συνέδρων και στελεχών, θα ακουστούν «φωνές που μας εμπνέουν» όπως οι Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, Νίκος Αλιβιζάτος, Αρίστος Δοξιάδης, Ματθαίος Γιωσαφάτ μεταξύ άλλων εκλεκτών.

Επίσης, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στην κοινωνία το θετικό αποτύπωμα του Ποταμιού που με τόλμη και συνέπεια, πολλές φορές «κόντρα στον άνεμο», υπερασπίστηκε τις θέσεις του. Υπερασπίστηκε τις θέσεις του και όχι την κυβέρνηση, όπως κάποιοι στρεψόδικα το εγκαλούν, επειδή έχουν συνηθίσει στους ετεροπροσδιορισμούς και στη δογματική αντιπολίτευση όπως δίδαξε ο ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2012 – 2014.

Η στόχευση για τις επόμενες εκλογές είναι, μέσα σε ένα καθεστώς πόλωσης, όπου η ΝΔ θα λέει «ψηφίστε μας για να φύγει οι ανίκανοι», ο ΣΥΡΙΖΑ θα λέει ψηφίστε μας «για να μη έρθουν πάλι οι ίδιοι», Το Ποτάμι να λέει ψηφίστε μας για να γίνουν και τα δύο. Διότι Το Ποτάμι μπορεί να μην είναι κόμμα εξουσίας, αλλά είναι χρήσιμο σε κάθε εξουσία με τις προτάσεις, τους ανθρώπους και το καθαρό παρελθόν του. Δεν είναι το βασικό καύσιμο, αλλά είναι το βελτιωτικό σε μια προοδευτική διακυβέρνηση: μικρή ποσότητα, μεγάλη απόδοση.

Με βάση τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις που το δείχνουν στο όριο εισόδου, η αυτόνομη πορεία του Ποταμιού είναι μια πρόκληση. Ομως υπάρχουν αρκετά αισιόδοξα σημάδια, όπως η ψηλή απήχηση στη δυνητική ψήφο ή η απήχηση στους νέους του εξωτερικού, όπου εμφανίζεται τρίτη δύναμη. Αυτό δείχνει ότι υπάρχει κόσμος στον μεσαίο χώρο που έχει προβληματισθεί από τη συντηρητική στροφή της ΝΔ, από τις ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ και από την «επιστροφή στις ρίζες» του ΚΙΝΑΛ που αποτελεί ομάδα – στόχο για Το Ποτάμι.

Και όλα αυτά σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον όπου η ατζέντα Μακρόν προσεγγίζει τους Φιλελεύθερους, οι Πράσινοι ανεβαίνουν και αυτές οι τάσεις που είναι εγγενείς στο Ποτάμι φαίνεται να είναι οι ανατέλλουσες δυνάμεις απέναντι στην Ακροδεξιά και στον εθνικισμό στην Ευρώπη.