Κάποιοι χαίρονται, άλλοι πάλι είναι αδιάφοροι, αλλά μόνο οι αφελείς δεν αντιλαμβάνονται ότι η απόφαση της Ανγκελα Μέρκελ να αποχωρήσει από την πολιτική ζωή στο τέλος της θητείας της δεν είναι καλό νέο. Κυρίως επειδή η εξέλιξη αυτή έρχεται στην πλέον ακατάλληλη στιγμή.

Τα τελευταία χρόνια η ΕΕ δοκιμάζεται σκληρά, με πολλές προκλήσεις σε όλα τα επίπεδα. Πριν ήταν η Ελλάδα, τώρα είναι το Brexit – με τις διαπραγματεύσεις του να έχουν κουράσει όλη την ήπειρο, σε βαθμό που να μην πιστεύει κανείς ότι στις 30 Μαρτίου το θρίλερ θα τελειώσει – ενώ παράλληλα υπάρχει το μεγάλο αγκάθι της Ιταλίας. Στη Ρώμη απειλείται ολόκληρο το ευρωπαϊκό κατεστημένο, καθώς έχει απέναντί του μια κυβέρνηση που δεν υπακούει σε οδηγίες της Κομισιόν και κυρίως δεν φοβάται τις απειλές της.

Την ίδια ώρα Πούτιν και Τραμπ θέλουν απροκάλυπτα το τέλος της ΕΕ, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ενώ οι προκλήσεις του Μεταναστευτικού είναι κάτι παραπάνω από μεγάλες.

Και κάπου εδώ έρχεται η ανακοίνωση της Μέρκελ. Την οποία, από εδώ και στο εξής, κανείς δεν θα ακούει με την ίδια προσοχή που την άκουγε μέχρι προχθές, αφού πλέον έχει ημερομηνία λήξης. Στην ουσία μένει μόνος του ο Εμανουέλ Μακρόν για να δώσει τη μάχη για μια δημοκρατική Ευρώπη με ένα κοινό όραμα. Ο Μακρόν παρατηρεί την απουσία της Γερμανίας τον τελευταίο καιρό από την ευρωπαϊκή σκηνή και γνωρίζει ότι θα πρέπει να παλέψει μόνος. Μπορεί να τα καταφέρει; Σε όλα τα παραπάνω προσμετρήστε το γεγονός ότι ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσο πολλοί αρχηγοί κρατών να αμφισβητούν το όφελος από μια δυνατή Ευρώπη.

Και οι λαοί; Στην περίπτωση της Μέρκελ, οι Γερμανοί έκριναν ότι δεν μπορούν να εμπιστεύονται πια τα παραδοσιακά κόμματα, ούτε κατάλαβαν γιατί η mutti τους (η μητερούλα τους, όπως αποκαλούν την καγκελάριο) δεν ασχολήθηκε περισσότερο μαζί τους κατά τη διάρκεια της μεταναστευτικής κρίσης. Κάπως έτσι πήγαν σε κόμματα λιγότερο παραδοσιακά, όπως οι Πράσινοι, ή της διαμαρτυρίας, όπως το ακροδεξιό AfD.

Και κάπως έτσι διαμορφώνεται το κλίμα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο ευδιάκριτα. Και κάπως έτσι οι ευρωπαίοι πολίτες μεθούν όλο και περισσότεροι με τη μελωδία του λαϊκισμού.

Αν σε όλα τα παραπάνω συνυπολογίσετε το γεγονός ότι η Κομισιόν με την τεχνοκρατική, σχεδόν υποκριτική, στάση της σε όλα καυτά ζητήματα δεν βοηθάει καθόλου, τότε αντιλαμβάνεστε γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και σε αυτό το πλαίσιο φαίνεται δύσκολο να ξυπνήσουν οι πολίτες από τον λήθαργο για να ψηφίσουν υπεύθυνα στις ευρωεκλογές που έρχονται.