Πώς μπορεί κάποιος να λάβει χρίσμα για υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν; Σύμφωνα με τους παροικούντες τις Βρυξέλλες, τρεις παράγοντες μετρούν: η χώρα από την οποία προέρχεται, η δημοφιλία του μέσα στην ευρωομάδα όπου ανήκει και οι εσωτερικές ισορροπίες στο κόμμα από το οποίο προέρχεται. Σε καλύτερες εποχές, οι Σοσιαλδημοκράτες του S&D θα ήλπιζαν ο διάδοχος του Ζαν-Κλoντ Γιούνκερ θα προέρχεται από τις τάξεις τους. Με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ωστόσο, να προσπαθεί να βρει τον εαυτό της, απαιτείται υποψήφιος διατεθειμένος να συμμετάσχει σε μια αποστολή αυτοκτονίας. Με γερά νεύρα, υπομονή και ειδικό βάρος.

Αυτή που δεν ήθελε. Η πρώτη σκέψη πήγε σε μια γυναίκα, η οποία, μεταξύ άλλων, ικανοποιούσε τη σοσιαλδημοκρατική απαίτηση για το περίφημο gender balance. Η Φεντερίκα Μογκερίνι, ύπατη εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ενωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Ασφάλειας, θεωρούταν για πολλούς συναδέλφους της ιδανική υποψηφιότητα. Διαχειρίστηκε σωστά τη συμφωνία για τον πυρηνικό αφοπλισμό του Ιράν, κατάφερε να μην καεί προσωπικά από το Προσφυγικό και προέρχεται από την Ιταλία – χώρα με σοσιαλδημοκρατική παράδοση και μεγάλη αντιπροσωπεία στο Στρασβούργο. Η ίδια, όμως, δεν προχώρησε τη διαδικασία. Οι λόγοι φαίνεται πως είναι κατά κύριο λόγο προσωπικοί και όχι πολιτικοί. Κανείς, ωστόσο δεν αποκλείει η φέρελπις πολιτικός να μην ήθελε να «κάψει» το μέλλον της – όχι μόνο λόγω των χαμηλών πτήσεων που αναμένουν στο S&D στις επόμενες ευρωεκλογές, αλλά και λόγω της αμφισβήτησης του ίδιου του θεσμού του Spitzenkandidat, που όσο περνάει ο καιρός βρίσκει περισσότερους εχθρούς παρά φίλους.

Αυτός που δεν τον ήθελαν. Ακριβώς αντίθετη ήταν η περίπτωση του Πιερ Μοσκοβισί. Ο επίτροπος Οικονομικών είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίς τις διερευνητικές επαφές για μια ενδεχόμενη υποψηφιότητα. Η συγκυρία, όμως, δεν τον ευνόησε. Μετά την νίκη του Εμανουέλ Μακρόν, το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει μπει σε τροχιά περιδίνησης από την οποία ακόμα δεν έχει βγει. Παράλληλα, οι σχέσεις του Μοσκοβισί με την ηγεσία του κόμματος και προσωπικά με τον Ολιβιέ Φορ είναι κάτι παραπάνω από ψυχρές. Ακούστηκε, μάλιστα, πως σε κάποιους γάλλους Σοσιαλδημοκράτες πέρασε η σκέψη να στηρίξουν ενεργά τον νυν δήμαρχο του Σαρλερουά Πολ Μανιέτ – ο οποίος, ωστόσο, γνωρίζει πως, για ευνόητους λόγους, ένας Βέλγος δεν μπορεί ποτέ να κατέβει υποψήφιος πουθενά αν στηριχθεί σε τέτοιο βαθμό από Γάλλους.

Ο «Μεσογειακός» Ολλανδός… Ποιοι μπήκαν, λοιπόν, στον αγώνα για το χρίσμα; Το φαβορί ακούει στο όνομα Φρανς Τίμερμανς. Είναι Ολλανδός, όμως όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα τον περιγράφουν ως «Βορειοευρωπαίο με μεσογειακή ψυχή». Ο Τίμερμανς, σημερινός αντιπρόεδρος της Κομισιόν, έχει την εμπειρία, έχει στηρίξει διατάξεις για το κοινωνικό κράτος και την κοινωνία των πολιτών και δεν λαϊκίζει. Ευρωπαϊκοί κύκλοι μιλούν για έναν «ωραίο τύπο, που δεν νοιάζεται αν θα τον πουν αριστερό ή δεξιό», παρ’ ότι προκαλεί μια κάποια δυσθυμία στα συνδικάτα. Αν και προέρχεται από ένα κόμμα που πέτυχε χαμηλά εκλογικά ποσοστά, δεν έχει σχέση με τον Γερούν Ντεϊσελμπλούμ – η προσωπικότητά του, εξηγούν, τον καθιστά ιδανικό υποψήφιο. Οι ίδιοι κύκλοι κάνουν λόγο για «ειδικό βάρος που δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό του αντιπάλου του».

… και ο «ενεργειακός» Σλοβάκος. Και το όνομα αυτού; Μάρος Σέφκοβιτς. Ο Σλοβάκος είναι ο σημερινός επίτροπος για την Ενέργεια και θεωρείται γενικά συμπαθής – αν και μέχρι τώρα, η στήριξή του στην Πολωνία έχει δημιουργήσει ζητήματα στη Γερμανία, ενώ η εθνικότητά του επιβάλλει μια κάποια ουδετερότητα προς τη Ρωσία. Στην Ελλάδα, πάντως, σίγουρα δεν προκρίνουν την υποψηφιότητά του. Και αυτό γιατί, ανεξαρτήτως των ικανοτήτων του, οι σλοβακικές σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις δεν στήριξαν τη χώρα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, ενώ δημιούργησαν επιπλέον προσκόμματα στο Μεταναστευτικό. Σε κάθε περίπτωση, ο Σέφκοβιτς θεωρείται το αουτσάιντερ της κούρσας. Σε τέτοιο βαθμό, που καταβάλλεται προσπάθεια η υποψηφιότητα που θα φτάσει στο σοσιαλδημοκρατικό συνέδριο, στις αρχές Δεκεμβρίου, να είναι μόνο μία: αυτή του Τίμερμανς. Στόχος, το S&D να κερδίσει χρόνο, καθώς το αντίστοιχο συνέδριο για το χρίσμα στο ΕΛΚ λαμβάνει χώρα την επόμενη εβδομάδα. Επομένως, ένας εκ των Μάνφρεντ Βέμπερ και του Αλεξ Στουμπ θα έχει στη διάθεσή του έναν ολόκληρο μήνα ανενόχλητης προεκλογικής καμπάνιας.

Το μέλλον. Οπως και να έχει, ακόμα και η διαδικασία του Spitzenkanditat μοιάζει αβέβαιη για τους Σοσιαλδημοκράτες, που ψάχνονται τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι υποψηφιότητες που προέκυψαν, όμως, δείχνουν έναν πρώτο δρόμο: καμία εξ αυτών δεν θα μπορούσε να συσπειρώσει εκ των προτέρων μια προοδευτική συμμαχία Σοσιαλδημοκρατών, Αριστερών και Πρασίνων, όπως ίσως θα ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας – η όποια κουβέντα μετατίθεται πλέον για μετά τις ευρωεκλογές. Παράλληλα, ο μεγαλύτερος υποστηρικτής των προοδευτικών μετώπων, ο Ούντο Μπούλμαν, φαίνεται πως πλέον εκπροσωπεί μόνο τον ίδιο, καθώς το SPD τοποθέτησε επικεφαλής του επόμενου ευρωψηφοδελτίου μια γυναίκα, την Καταρίνα Μπάρλεϊ. Τι μένει, επομένως; Το αποτέλεσμα της κάλπης την άνοιξη. Των εκλογών που ενδέχεται να αποδειχθούν η μητέρα όλων των σοσιαλδημοκρατικών μαχών.