Ιστορίες καθημερινής τρέλας με αφορμή το Αirbnb διαδραματίζονται όλο και συχνότερα πλέον σε δεκάδες πολυκατοικίες κεντρικών περιοχών της Αθήνας όπως Κουκάκι, Ακρόπολη, Πετράλωνα, Παγκράτι. Οπου η νέα τάση επελαύνει, οι μικρές κοινωνίες των ενοίκων έχουν διαταραχθεί. Πολιτισμένες διαμάχες ή ομηρικοί καβγάδες και προβλήματα νέου τύπου απασχολούν τις συνελεύσεις: χαλασμένες κλειδαριές λόγω των εκατοντάδων διερχομένων, συνεχείς εγκλωβισμοί σε ασανσέρ εξαιτίας υπερβολικού φόρτου από βαλίτσες, ξέφρενα πάρτι αγνώστων, ενοχλήσεις μέσα στην άγρια νύχτα. Πίσω από τη βιτρίνα της «τουριστικής ανάπτυξης» κρύβεται μια κόλαση λένε όσοι ζουν σε πολυκατοικίες με καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης.

ΑΦΙΣΕΣ. Οι διαμαρτυρίες φουντώνουν και ένα ιδιότυπο κίνημα αγανακτισμένων ιδιοκτητών έχει αρχίσει να αναπτύσσεται στις συνοικίες της πόλης. Πριν από λίγες ημέρες έκαναν την εμφάνισή τους στο Σύνταγμα και στο Πεδίον του Αρεως αφίσες κατά του Airbnb, ενώ έχει ήδη κατατεθεί η πρώτη αγωγή ενοίκων πολυκατοικίας της οδού Χέυδεν εναντίον συνενοίκου που διαθέτει το ακίνητό του ως τουριστικό κατάλυμα. Μιλώντας στα «ΝΕΑ» η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας περιγράφει ένα διαμέρισμα που φιλοξενεί έως και 16 άτομα, τουρίστες που χτυπούν τα ξημερώματα τα κουδούνια, ανθρώπους που κυκλοφορούν ενίοτε μόνο με τα εσώρουχά τους, φθορά της πολυκατοικίας και ανασφάλεια. «Δεν ξέρουμε σε πόσα χέρια κυκλοφορούν τα κλειδιά της εισόδου. Υπάρχει ζήτημα ασφάλειας. Επίσης, καλούμε κάθε τρεις και λίγο την Αστυνομία εξαιτίας της φασαρίας. Δυστυχώς κάποιοι αναγκάστηκαν να φύγουν λόγω αυτής της κατάστασης, ελπίζουμε προσωρινά…» λέει.

ΣΕ ΕΤΑΙΡΕΙΑ. Ολα ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 2017, όταν ένας από τους ιδιοκτήτες, ο οποίος κατοικεί σε άλλη περιοχή της Αττικής, αποφάσισε να καταχωρίσει το διαμέρισμά του σε πλατφόρμα βραχύβιας ενοικίασης καταλυμάτων αναθέτοντας σε εταιρεία τη διαχείρισή του. Οι ένοικοι κατελήφθησαν εξ απροόπτου και οι συνέπειες δεν άργησαν να φανούν. «Αρχικά προσπαθήσαμε να συνεννοηθούμε, όμως υπήρξε αδιαφορία. Διανύσαμε μεγάλο δρόμο μέχρι να πάρουμε την απόφαση να κινηθούμε νομικά» εξηγεί η διαχειρίστρια. «Διπλασιάστηκαν οι ανάγκες της πολυκατοικίας σε καθαριότητα και επισκευές, έχουμε διογκωμένους λογαριασμούς ρεύματος και τελικά απαξίωση της ιδιοκτησίας μας. Ο κανονισμός της πολυκατοικίας καταστρατηγείται, οι ώρες κοινής ησυχίας το ίδιο, είμαστε ένα μικρό κοινωνικό σύνολο που έχει διαταραχθεί. Δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει δίπλα σου, δεν ξέρεις με ποιον μπαίνεις στο ασανσέρ, βλέπουμε ανθρώπους με καφάσια μπίρες, τις εξώπορτες όλη την νύχτα ανοιχτές, ενώ κανονικά τις κλειδώνουμε μετά τις οκτώμισι το βράδυ, κανείς δεν ελέγχει τι συμβαίνει. Εγώ δεν είμαι υποχρεωμένη να μιλάω όλες τις γλώσσες του κόσμου, ούτε να κάνω τη ρεσεψιόν. Δεν είμαι θυρωρός της δαιχειρίστριας εταιρείας…» λέει.

«ΣΤΟ ΑΠΡΟΧΩΡΗΤΟ». Τη δική της εμπειρία περιγράφει στα «ΝΕΑ» και η Μαρία Μ., κάτοικος της περιοχής Μακρυγιάννη, μίας από τις πιο περιζήτητες τουριστικά. «Ζω σε μια πολυκατοικία της οδού Βεΐκου η οποία χτίστηκε το 1965 σε ένα οικόπεδο της γιαγιάς μου» διηγείται. «Στη γειτονιά μας κατοικούσαν οικογένειες με μικρομεσαία εισοδήματα – οι περισσότεροι ιδιοκτήτες διαμερισμάτων και πολλοί μακροχρόνιοι ενοικιαστές – Ελληνες και μετανάστες» συνεχίζει. «Τα τελευταία χρόνια διαπιστώσαμε αύξηση στην τουριστική κίνηση και ομολογώ ότι ήταν κάτι ευχάριστο. Μέχρι που τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο» συνεχίζει.

«Εδώ και ενάμιση χρόνο ένα διαμέρισμα της πολυκατοικίας μας μετατράπηκε σε τουριστικό κατάλυμα. Δεν κακίζω τους ιδιοκτήτες, σε μια εποχή με μεγάλους ΕΝΦΙΑ, με οικονομική κρίση, ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για το εισόδημά του. Ομως βρέθηκα 68 χρονών να αντιμετωπίζω μια κατάσταση μη βιώσιμη» συνεχίζει η Μαρία Μ. «Σχεδόν καθημερινά μπαινοβγαίνουμε στην πολυκατοικία με διαφορετικούς ανθρώπους. Πλέον το ερώτημα “ποιος είναι;” στη θυροτηλεόραση δεν έχει κανένα νόημα. Οι οδοί Δημητρακοπούλου και Βεΐκου έχουν γεμίσει με κουτάκια από τα οποία με έναν κωδικό οι τουρίστες παραλαμβάνουν τα κλειδιά της πολυκατοικίας. Κάποιοι πίνουν, φωνάζουν, ουρλιάζουν, δεν σέβονται τις ώρες κοινής ησυχίας. Τα ασανσέρ είναι μονίμως υπέρβαρα, γίνεται χρήση που η πολυκατοικία – και λόγω της ηλικίας της – δεν την αντέχει. Στη γειτονιά πωλούνται συνέχεια διαμερίσματα σε εταιρείες για τουριστική εκμετάλλευση, απέναντί μας αγόρασαν Κινέζοι. Το ποσό των ενοικίων έχει σημειώσει αλματώδη άνοδο, ενώ παράλληλα διώχνουν ενοικιαστές – ανθρώπους που ζούσαν εδώ πάρα πολλά χρόνια – για να μετατρέψουν τα σπίτια σε τουριστικά καταλύματα. Μιλάμε για λαίλαπα. Αν η πολιτεία και η δημοτική Αρχή δεν θέσουν κανόνες, όπως συμβαίνει σε άλλες πόλεις της Ευρώπης, η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη…».

ΑΥΞΗΜΕΝΑ ΕΞΟΔΑ. Κι αν η «διαμοιρασμένη οικονομία» είναι αυτό που ευαγγελίζονται οι λάτρεις της νέας τάσης, οι παθόντες υποστηρίζουν ότι ο «διαμοιρασμός» αφορά μόνο τα αυξημένα έξοδα και την ταλαιπωρία. «Πολύ πρόσφατα αντιμετωπίσαμε σοβαρό πρόβλημα» λέει η Μαρία Μ. «Πλημμυρίσαμε ξαφνικά με βοθρολύματα, επειδή πετούσαν αντικείμενα μέσα στην τουαλέτα. Αυτή η ιστορία μάς κόστισε μια τεράστια ψυχική και σωματική ταλαιπωρία που κράτησε μέρες, ζήσαμε μέσα σε μια υγειονομική βόμβα και τελικά επιβαρυνθήκαμε με κόστος 560 ευρώ, για το οποίο δεν είχαμε καμία απολύτως ευθύνη. Φοβάμαι ότι το κέντρο της Αθήνας σε λίγο δεν θα είναι βιώσιμο. Οι πολυκατοικίες θα εκκενωθούν βίαια. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι το κέντρο μετατρέπεται σε ένα μέρος για τουρίστες, όπου οι μόνιμοι κάτοικοι δεν θα μπορούν να ζήσουν. Δεν θα μπορείς να βγεις, να μιλήσεις με τον γείτονά σου, να πας στον καταστηματάρχη που είναι εδώ χρόνια, θα κυκλοφορούν άγνωστοι μεταξύ άγνωστων, ενώ κάποια καταστήματα δεν θα έχουν πλέον λόγο ύπαρξης. Οταν αυτή η φούσκα σκάσει, η Αθήνα θα έχει μείνει μια κατεστραμμένη πόλη χωρίς πολίτες…».