Δεν θα ήταν ειλικρινής όποιος δεν παραδεχόταν ότι η δημόσια τηλεόραση έχει κακοπεράσει στα χέρια όλων των κυβερνήσεων. Αλλά δεν θα ήταν ειλικρινής και αν δεν παραδεχόταν ότι ποτέ η δημόσια τηλεόραση δεν είχε απαξιωθεί περισσότερο και σε τέτοιο εύρος. Ποτέ δεν είχε πέσει θύμα ενός ανηλεούς πολέμου ανάμεσα σε κυβερνητικές φατρίες, σκοπός των οποίων είναι ο πλήρης έλεγχός της.
Ενας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του πολέμου αυτού είναι υπουργός της κυβέρνησης που έχει επιχειρήσει ποικιλοτρόπως να ελέγξει μέσα ενημέρωσης, άλλα δε να τα κλείσει. Ο υπουργός αυτός φέρεται ότι καταγγέλθηκε από συντρόφους του στο κόμμα και στο τέλος τον άδειασε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Αν όμως ο δραστήριος υπουργός ελέγχεται για τις μεθόδους του, για τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα η δημόσια τηλεόραση ευθύνεται η κυβέρνηση στο σύνολό της και φυσικά ο επικεφαλής της.
Αυτή δυστυχώς τη δημόσια τηλεόραση προσφέρει η κυβέρνηση στους πολίτες που καταβάλλουν εκόντες άκοντες τα τέλη: μια τηλεόραση με βαθύτατες ρήξεις σε διοικητικό επίπεδο, με συνδικαλιστές που συμπεριφέρονται σαν να είναι τσιφλίκι τους, με σχολιαστές που δεν τηρούν τα προσχήματα επιδεικνύοντας έναν κυβερνητικό ζήλο που προσβάλλει το δημοσιογραφικό επάγγελμα.
Η ευθύνη για την απαξίωση της δημόσιας τηλεόρασης είναι πολιτική. Ασφαλώς υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της ΕΡΤ. Αλλά αν υπάρχει, είναι επειδή κάτι ακόμη πιο σάπιο υπάρχει στη νοοτροπία και τις αντιλήψεις των κυβερνώντων.