Θα ήταν όλα πολύ γαλλικά – ο Μακρόν και η χλωμή προεδρία του, η Λεπέν που προηγείται για πρώτη φορά στις δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές, η αναιμική Δεξιά, οι Σοσιαλιστές που εξαφανίστηκαν. Θα ήταν πολύ γαλλικά εάν το πρόβλημα ήταν μόνο γαλλικό. Αλλά δεν είναι. Δεν είναι καν ένα πρόβλημα που αφορά μεμονωμένα τη μία ή την άλλη χώρα της Ευρώπης. Το πρόβλημα είναι πλέον της ενωμένης Ευρώπης. Αφορά τις πολιτείες μιας όχι ακόμη θεσμικά, αλλά πολιτικά σχεδόν ομοσπονδιοποιημένης ηπείρου.
Η Γαλλία θα ζήσει πιθανότατα στις ευρωεκλογές το σοκ που έζησε η Ιταλία στις εθνικές της εκλογές. Θα είναι πάντα καλύτερα. Είναι όμως και πολύ, μα πολύ χειρότερα από τότε που το Ευρωκοινοβούλιο δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια βιτρίνα που έκρυβε το δημοκρατικό έλλειμμα της Ευρώπης. Δεν είναι έτσι πια. Οι ευρωεκλογές παράγουν πλέον πολιτικά αποτελέσματα. Και μπορεί η Λεπέν να μην κυβερνήσει τη Γαλλία, όπως κυβερνούν την Ιταλία ο Σαλβίνι και ο Ντι Μάιο, η νίκη της όμως θα είναι μια νίκη που θα επηρεάσει τη γεωγραφία των συσχετισμών. Αυτό που μένει να φανεί είναι μόνο οι διαστάσεις – το βάθος και το εύρος.
Εχει ήδη φανεί πάντως ότι τα δημοκρατικά αποθέματα της Ευρώπης μειώνονται. Φάνηκε ακόμη και στη Γαλλία όπου χρειάστηκε να εμφανιστεί ένα νέο και άφθαρτο πρόσωπο από το πουθενά για να μη γίνει η Λεπέν η πρώτη γυναίκα πρόεδρος στην Ιστορία της Γαλλίας. Φάνηκε πολύ πιο καθαρά στην Ιταλία όπου το νέο και άφθαρτο πρόσωπο, ο Ρέντσι του 40% των προηγούμενων ευρωεκλογών, ηττήθηκε στη συνέχεια στρατηγικά.
Ο Μακρόν θα έχει μάλλον τη μοίρα του. Αλλά αυτό που θα τους συνδέει δεν θα είναι μόνο η κοινή μοίρα. Θα είναι και η αποτυχία τους να αλλάξουν την Ευρώπη, ή μάλλον να αποκαταστήσουν αυτό που έχασε η Ευρώπη τα χρόνια της κρίσης: τη σοσιαλδημοκρατική ψυχή της. Η Ευρώπη δημιουργήθηκε ως σοσιαλδημοκρατικό οικοδόμημα. Κάλπες με τις κάλπες γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο: δεν μπορεί να υπάρξει αλλιώς.