Η – για να το πούμε με ένα τηλεοπτικό κλισέ – ατζέντα των κομματικών εκδηλώσεων του Σαββάτου ήταν πλούσια. Τρίτο ποταμικό συνέδριο από τη μια. Εκδήλωση για τον εορτασμό των εκατό χρόνων από την ίδρυση του ΚΚΕ στο Βερολίνο από την άλλη. Ο επικεφαλής Σταύρος Θεοδωράκης έπινε το πράσινο τσάι του σε ποτήρι από μπαμπού με καλαμάκι από σιτάρι, ενώ ο σύντροφος γενικός γραμματέας Δημήτρης Κουτσούμπας μιλούσε στο κτίριο που έγινε το ένατο συνέδριο του ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1973, στο Σορφχάιντε. Ο ένας ανέλυε τα «θέλω» του, μέσω της κατάθεσης ενός δικής του εμπνεύσεως καταστατικού, ενώ ο δεύτερος κατέθετε στεφάνι στο σοβιετικό μνημείο στο Τρέπτοουερ Παρκ. Η αντίστιξη των δυο δεν έχει καμία αρμονία. Εχει, όμως, ένα ενδιαφέρον. Το πρώτο κόμμα μετρά μόλις τέσσερα χρόνια στην ελληνική πολιτική σκηνή, το δεύτερο κλείνει αιώνα. Κι αν έπρεπε κάποιος να στοιχηματίσει ποιο θα υπάρχει σε μια πενταετία, φέρ’ ειπείν, το στοίχημα δεν θα είχε μεγάλη απόδοση.

Μαθήματα

Είναι – αν μη τι άλλο – παράδοξο ένα κόμμα που ο «-ισμός» που πρεσβεύει έχει αποτύχει όπου δοκιμάστηκε στην πράξη να συνεχίζει να διατηρεί εκλογική επιρροή μεγαλύτερη από ένα άλλο, που από ιδρύσεώς του πλασάρεται ως κόμμα της εποχής. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, βέβαια, που μπορούν να δουν τον Περισσό από απόσταση, επιμένουν πως παρά τη ρητορική κατά της αστικής δημοκρατίας, την κρίσιμη στιγμή την έχει υπερασπιστεί. Αναφέρονται στις μέρες του 2011 όταν μέλη του ΠΑΜΕ με τις κόκκινες σημαίες παρά πόδα περιφρουρούσαν το ελληνικό Κοινοβούλιο. Εντάξει, ο «Ριζοσπάστης» έχει αρνηθεί πως κάτι τέτοιο συνέβη. Ηταν, έχει γράψει, άλλη μια προβοκάτσια. Οι αυτόπτες, όμως, ήταν πολλοί. Κάποιοι δε από τους ψηφοφόρους – ασχέτως ταξικής προέλευσης – διατείνονται πως το επιλέγουν γιατί μένει σταθερό στις απόψεις του. Θα μπορούσε, λοιπόν, να μάθει κάτι Το Ποτάμι από ένα κόμμα τόσο ξένο σε όσα εκείνο ευαγγελίζεται; Θα μπορούσε. Το πρώτο και προφανές είναι η σταθερότητα του πολιτικού αυτοπροσδιορισμού. Το δεύτερο ότι κάποιες στιγμές οφείλεις να υπερβαίνεις το πολιτικό σου «εγώ».