Σε μια από τις πλέον θαρραλέες και ειλικρινείς (στα όρια της… ωμότητας) παλαιότερες δηλώσεις του, ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε παραδεχτεί ότι στην πολιτική το μέγεθος μετράει. Αλλιώς σε αντιμετωπίζουν εάν στις εκλογές έχεις πάρει 15% και αλλιώς σε αντιμετωπίζουν εάν έχεις πάρει 5% – πόσω μάλλον εάν έχεις πάρει κάτω από 3% και δεν μπαίνεις στη Βουλή (οπότε και οι άλλοι δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σε αντιμετωπίσουν). Αυτή η αλήθεια ενοχλεί όσους πρεσβεύουν ότι τα κόμματα πρέπει να επιδεικνύουν τη μέγιστη δυνατή ιδεολογική «καθαρότητα» και οι οπαδοί τους να συγγενεύουν όσο και οι ομοζυγωτικοί δίδυμοι. Εξυπακούεται ότι στα μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα, όπως η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, αν όχι ανεπιθύμητο. Ωστόσο, ακόμη και η φθίνουσα εκλογική πορεία του ίδιου του Ποταμιού – από το 6% τον Ιανουάριο του 2015 σε ποσοστά «κάτω από τη βάση» σε όλες τις δημοσκοπήσεις της φετινής χρονιάς – καταδεικνύει ότι το εκλογικό σώμα, όχι μόνο δεν επιβραβεύει την ιδεολογική συνέπεια, αλλά ούτε και τιμωρεί την ιδεολογική ασυνέπεια. Με άλλα κριτήρια ψηφίζει το εκλογικό σώμα – και με πρώτο, ανάμεσά τους, το κριτήριο της «κυβερνησιμότητας». Το εκλογικό σώμα δεν το απασχολεί εάν στην ταινία συμπρωταγωνιστεί ο Σπύρος Καλογήρου, αρκεί να πρωταγωνιστεί ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Δεν ψηφίζει για τρίτο κόμμα. Ψηφίζει για πρώτο.

Φαίνεται πως το πάθημα του Σεπτεμβρίου του 2015 δεν μας έχει γίνει μάθημα. Ας ξαναδούμε επί τροχάδην τι συνέβη τότε. Ο ένας στους δύο ψηφοφόρους – το μεγαλύτερο ποσοστό μεταπολιτευτικά – δεν πήγε καν να ψηφίσει. Εάν συναθροίσουμε το εκκωφαντικό ποσοστό της αποχής με τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων, καταλήγουμε στο… ανατριχιαστικό συμπέρασμα ότι τη σημερινή «ομορφιά» που μας κυβερνάει την έχει ψηφίσει μονάχα ο ένας στους πέντε ψηφοφόρους. Το ακόμη πιο spooky τετελεσμένο – ότι στην πραγματικότητα σήμερα έχουμε μια κυβέρνηση ομηρείας του ΣΥΡΙΖΑ από τους ΑΝΕΛ, μια αδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς με βέτο της Ακροδεξιάς – προέρχεται από την ίδια εκλογική μήτρα. Από εκεί προέρχεται και το απύθμενο κυβερνητικό θράσος, η δυνατότητα να πράττουν ατιμωρητί τα αντίθετα από αυτά που επαγγέλλονται ή, έτι χειρότερα, να μην παραδέχονται καν ότι πράττουν τα αντίθετα, λες και απευθύνονται σε αμοιβάδες.

Εν κατακλείδι. Με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, δεν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση χωρίς το πρώτο κόμμα. Οπως δεν μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση το 2012 χωρίς τη Νέα Δημοκρατία και το 2015 χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι δεν θα μπορεί να σχηματιστεί και τώρα. Το πρόβλημα παύει να υφίσταται εάν το πρώτο κόμμα αποσπάσει αυτοδυναμία – και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι πολλοί συμπολίτες μας θα προσέλθουν στις κάλπες με αυτό το επιπλέον κίνητρο: όχι μόνο να ψηφίσουν για πρώτο κόμμα, αλλά και για να το καταστήσουν αυτοδύναμο. Εντούτοις, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, η ευθύνη θα μετατοπιστεί στο τρίτο κόμμα – που όλοι οι εχέφρονες, θέλω να ελπίζω, απευχόμαστε να είναι το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Εν προκειμένω, το τρίτο κόμμα θα κληθεί να επιλέξει εάν θα στηρίξει το πρώτο κόμμα και θα δώσει στη χώρα κυβέρνηση ή εάν θα σύρει πάλι τη χώρα σε εκλογές με αναλογικότερο σύστημα, την ακυβερνησία γκαραντί στο τσεπάκι και την Ευρωπαϊκή Ενωση απέναντι, να μας κουνάει το μαντίλι. Ξέρω. Αυτό το σκληρό δίλημμα δεν αρέσει στους ζηλωτές της απόλυτης ιδεολογικής «καθαρότητας». Κι εγώ ήθελα να είμαι 1,90, ξανθός, με γαλάζια μάτια. Ας όψονται οι επιμειξίες από τότε που έπεσαν οι Νεφελίμ στη Γη.