Την Παρασκευή φόρεσε γυαλί rayban – το ορίτζιναλ το aviator – και έβγαλε σέλφι στη βραχονησίδα Σύρνα με φόντο ένα ελικόπτερο Χιούι. Τη Δευτέρα απάντησε – ή, αν προτιμάτε τη διατύπωση των φιλοκαμμενικών μίντια, «έστειλε ηχηρό μήνυμα» – στον τούρκο πρόεδρο Ερντογάν ότι «όλοι ξέρουμε ποιοι είναι οι πειρατές του Αιγαίου» – αφού εκείνος είχε δηλώσει μία μέρα πριν, με το γνωστό σουλτανικό ύφος, «δεν θα επιτρέψουμε τον φυσικό πλούτο της Ανατολικής Μεσογείου να τον εκμεταλλευθούν άλλοι. Δεν θα αφήσουμε κανέναν πειρατή να εκμεταλλευθεί τα συμφέροντά μας σε αυτή την περιοχή». Εντάξει, δεν είναι η πρώτη φορά που η «είδηση» είναι ένα φωτογραφικό στιγμιότυπου του Πάνου Καμμένου με ελικόπτερα. Τα δε προηγούμενα των «προειδοποιήσεων» του υπουργού Εθνικής Αμυνας στη γειτονική χώρα είναι πολλά. Και συνήθως είναι διατυπωμένες κάπως εθνεγερτικά. Τύπου: «Οταν θα πάνε να απειλήσουν την πατρίδα μας θα ακούσουν την απάντηση και θα ξέρουν ότι εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι στο όνομα της διπλωματίας να κάνουμε πίσω σε αυτά που αποτελούν εθνική κυριαρχία».

Υπονόμευση

Ο Καμμένος θύμισε στο φιλοθέαμoν κοινό μια πτυχή της πολιτικής του προσωπικότητας που είχε για λίγο ξεχαστεί – μιας και κυριαρχούσε η άλλη, που συνδέει το όνομα Τζορτζ Σόρος με όποιον διαφωνεί πολιτικά μαζί του -, αυτή του τουρκοφάγου. Ο τρόπος με τον οποίο ο Ανεξάρτητος Ελληνας προσεγγίζει τον τομέα της εξωτερικής πολιτικής έχει μείνει σε προ 1999 modus operandi. Αντιτουρκικές κορόνες, βόλτες και ρίψεις στεφάνων στην «εσχατιά της Ελλάδας», ενδυματολογικές πινελιές, σαν την παραλλαγή βατράχου, που τονίζουν τον εθνικοπατριωτισμό του. Ας δεχθούμε ότι όλα είναι μέρος του ρεπερτορίου του εκάστοτε ενοίκου του «Πενταγώνου». Μόνο που το μητρώο τού νυν περιλαμβάνει πια αρκετά περιστατικά που μοιάζει να κάνει αυτό που του προσάπτει ο Κοτζιάς: να υπονομεύει, δηλαδή, την εξωτερική πολιτική. Ο Καμμένος συνηθίζει να ανεβάζει επικίνδυνα τους τόνους με τους γείτονες, δίνοντάς τους άλλοθι και αγνοώντας τον κανόνα της εξωτερικής πολιτικής που μαθαίνουν να μην αθετούν οι πολιτικοί: Πως δεν υπάρχουν εθνικά δίκαια, υπάρχουν μόνο εθνικά συμφέροντα. Θα του τον υπενθυμίσει, άραγε, ο τωρινός υπουργός Εξωτερικών;