Σύμφωνα με μια σχολή πολιτικής ανάλυσης, η συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ δεν οφείλεται στην κρίση, αλλά συνδέεται με μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή: τη στιγμή που ο Ακης Τσοχατζόπουλος, ένα από τα σύμβολα της πασοκικής ισχύος, πέρασε την πόρτα της φυλακής. Μπορεί και να ισχύει. Σε κάθε περίπτωση πάντως αυτή δεν είναι μόνο η στιγμή που πασοκοποιείται το ΠΑΣΟΚ. Είναι και η στιγμή που συριζοποιείται το πολιτικό σκηνικό. Γιατί είναι το κομβικό σημείο που ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί πλέον να διεκδικήσει την εξουσία με αξιώσεις «νέου». Το «παλιό» δεν είναι πια ένα θεωρητικό κατασκεύασμα. Εχει σάρκα, οστά και το ύφος του Ακη.
Πέντε χρόνια και δύο κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μετά, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Εάν ο άρτος είναι οι παροχές, το θέαμα είναι ένας πρώην υπουργός στο ειδικό δικαστήριο – ή, ακόμη καλύτερα, πολλοί πρώην υπουργοί να μπαινοβγαίνουν στα ανακριτικά γραφεία. Τα δύο μεγέθη λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα. Οσο ασφυκτιά από τις μεταμνημονιακές υποχρεώσεις ο άρτος, τόσο πιο πλούσιο πρέπει να είναι το θέαμα. Το θέαμα που έχει σκηνοθετήσει ο «Ρασπούτιν» στο πνεύμα «κάνε τη δίωξη εσύ και άσ’ τους να απαλλαγούν παρακάτω» και διαφήμισε με την ντουντούκα του ο Πολάκης όταν έλεγε πως για να ξανακερδηθούν οι εκλογές πρέπει κάποιοι να πάνε φυλακή.
Κερδίζονται έτσι πραγματικά οι εκλογές; Μάλλον όχι. Αλλά κέρδη μπορεί να υπάρξουν και χωρίς να ικανοποιηθεί ο μαξιμαλισμός του Πολάκη. Στη λογική του ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, είναι κέρδος να πάνε στις εκλογές η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με μια αποφορά του «παλιού» να τους κυνηγάει. Η τακτική από αυτή την άποψη θα μπορούσε να αποδώσει. Μόνο που έχει ένα κατασκευαστικό λάθος: ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε έναν κύκλο που δεν θα κλείσει ο ίδιος, αλλά οι επόμενοι βάζοντας στο κάδρο τούς συριζαϊκούς σκελετούς. Κι αυτό είναι ένα άλλο κομβικό σημείο. Είναι το σημείο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα θυμίζει σε τίποτε το «νέο» που έλεγε πως ήταν. Κι ακόμη και αν δεν μοιάζει με το «παλιό», θα δείχνει υπερβολικά γερασμένος.