Μπορεί να μη συντάχτηκα συστηματικά, αλλά ανήκω στη γενιά που είχε για ψωμοτύρι τις αντιαμερικανικές πορείες διαμαρτυρίας. Δεν είχε και τόση σημασία ποιο ήταν το πρόβλημα. Το σημαντικό ήταν ότι γνωρίζαμε ποιος το προκάλεσε. Οι Αμερικάνοι. Και βεβαίως ξέραμε και τη λύση του. Συμπυκνωμένη σε ένα σύνθημα. «Εξω τώρα οι Αμερικάνοι». Ποιοι ακριβώς Αμερικάνοι και από πού έξω (προφανώς από τη Νικαράγουα) ήταν δευτερεύον. Το σύνθημα ήταν πιο ουσιαστικό από το διακύβευμα. Τουλάχιστον από μια μεγάλη μερίδα συνομηλίκων μου που εντάσσονταν σε διάφορα κινήματα για έναν πολύ απλοϊκό αλλά καθοριστικό της εφηβικής ψυχοσύνθεσης λόγο. Διότι έτσι έκαναν όλοι και όλες. Και, εντάξει, να μην το παρακάνω κι εγώ ως προς την αποστασιοποίηση. Με θυμάμαι να συμμετέχω σε πορεία τραγουδώντας «Κι όλα μοιάζουν μαγικά, είναι μαζικά και προπαντός αμερικάνικα».

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια και πολλές αναθεωρήσεις των νεανικών και συγκυριακών ιδεοληψιών για να καταλάβω κάποια πράγματα για τις ΗΠΑ και την πολιτική και κοινωνική της κουλτούρα. Διότι η πραγματικότητα λέει ότι μία χώρα στην οποία – σε πολλές περιπτώσεις – δεν επιτρεπόταν οι μαύροι να ψωνίζουν στα ίδια καταστήματα με τους λευκούς, ύστερα από πενήντα χρόνια εξέλεξε μαύρο πρόεδρο. Η πραγματικότητα λέει ότι, παρά την τραγικότητα του Ελις Αϊλαντ, αυτή η χώρα κατάφερε να αφομοιώσει εκατομμύρια μετανάστες, σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τις σημερινές, και να τους δώσει ευκαιρίες ώστε να εξελιχθούν σε σημαντικούς παράγοντες. Η πραγματικότητα λέει ότι σε αυτή τη χώρα έφτανε η εισβολή στο γκέι μπαρ Stonewall για να αναγνωριστούν τα δικαιώματα της LGBTI κοινότητας. Και επίσης λέει ότι διδάσκεται από τα λάθη της (βλέπε μακαρθισμός) και οι αντιφρονούντες δημοσιογράφοι, όσο και αν τους επιτίθεται ο Τραμπ, ούτε δολοφονούνται ούτε τεμαχίζονται. Δείγμα δημοκρατίας θεωρώ και αυτές τις ενδιάμεσες εκλογές, στις οποίες, ακόμη και αν δεν αλλάζει ο πρόεδρος, μπορεί να αλλάξει η Βουλή. Είθε.