Λέγεται συχνά – και πολύ σωστά – ότι ο ισχύων νόμος περί ευθύνης υπουργών προσφέρει ασπίδα προστασίας που δεν θα πρέπει να απολαμβάνει κανένας πολίτης, όποιο αξίωμα και αν κατέχει. Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Γιατί η άλλη μισή είναι πως ο ίδιος νόμος μπορεί να γίνει εργαλείο δίωξης πολιτικών αντιπάλων από τα κόμματα που έχουν την πλειοψηφία στη Βουλή.
Οι προθέσεις του συνταγματικού νομοθέτη ήταν ασφαλώς άλλες. Οπως αποδείχθηκε στην πράξη όμως οι πολιτικοί δεν έχουν την αμεροληψία που απαιτείται για να κάνουν τους ανακριτές και τους εισαγγελείς. Είναι μια αδυναμία που διαπιστώνεται άλλη μία φορά με την Εξεταστική για την Υγεία. Στην ακροαματική διαδικασία δεν προέκυψε τίποτε που να δικαιολογεί τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής. Το ξέρει και η πλειοψηφία. Και τι κάνει; Συντάσσει ένα πόρισμα με το οποίο ζητεί τη διερεύνηση τυχών ποινικών ευθυνών από τη Δικαιοσύνη. Η οποία με τη σειρά της είναι υποχρεωμένη εκ του νόμου να στείλει τον φάκελο πίσω στη Βουλή, αφού αφορά πολιτικά πρόσωπα.
Είναι προφανές πως ο στόχος δεν είναι άλλος από τη δημιουργία εντυπώσεων. Ο στόχος είναι ο ντόρος. Ετσι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι είναι σε θέση να τον κλείσουν. Αντίθετα, δημιουργούν ένα κλίμα ακραίας πόλωσης δίνοντας το πάτημα στην πλειοψηφία που θα προκύψει από τις ερχόμενες εκλογές να συνεχίσει τον φαύλο κύκλο των ανακριτών και των εισαγγελέων.